Tekst: Anthony Vancoillie
Plots keerde de stilte terug, voor één keer een ongewenste vloed van rust. Wholes had net, op de dag van hun album release, de St.Georges in Roeselare gevuld met pure rauwheid en intensiteit.
Een georkestreerde muur van chaos en diep gelaagde emotie. Een dreun in het gezicht die aanvoelde als een passionele en muzikale kus. Wat een verademing om in de wereld van opgedrongen beelden van perfectie te mogen meezeilen op een schip van ongeziene uitbarstingen.
Wholes stond niet zomaar op een podium; ze leken het te splijten, laag na laag, tot er alleen nog een pulserende kern van waarheid overbleef. Een waarheid die gromde, schuurde, brak, herstelde. Een waarheid die we zonder aarzelen in onze armen sloten. Het was alsof elke noot, elke schreeuw, elk gefluister zich een weg boorde door de schors van onze routine, rechtstreeks naar het kloppend midden van wat we al te vaak vergeten: gevoel zonder filter, zonder excuus.
De muren van St. Georges trilden niet van volume, maar van een soort oeroude herkenning. Het besef dat muziek nog altijd in staat is ons te ontwrichten en tegelijk weer te hechten. Wholes speelde niet voor ons, ze sleurden ons mee in een draaikolk waarin non-perfectie schoonheid werd en rauw durfde te zijn. Mee in een universum waar elk instrument een eigen hoofdstuk schreef, maar toch deel bleef van dezelfde tomeloze, ademloze roman. Mee in een nacht waarin chaos geen vijand was, maar een metgezel die zacht fluisterde dat het oké is om even los te laten.
Dat het niet verzonnen was, niet gefotoshopt, niet gepolijst. Een optreden dat geen randjes afvlakte, maar ze juist liefdevol openlegde. Een avond waarop Wholes niet alleen hun album toonde, maar ook onze eigen binnenkant opnieuw belichtte. Als dit de standaard wordt die ze neerzetten, dan kunnen we enkel hopen dat de wereld klaar is want Wholes speelt geen muziek. Ze ontketenen.
WHOLES Facebook – Instagram
Cafe St Georges Facebook – Instagram
