Warhola, lieveling van de alternatieve pop, geeft in een handvol Belgische zalen een voorsmaakje van zijn album. Wij zagen de passage in de Club van Trix.
Als voorprogramma liet de band de piepjonge Tessa Dixson opdraven. De Brits-Belgische zangeres staat al even garant voor frisse pop die vooral een jong publiek aanspreekt. Opvallend is haar sterke stem, verder zijn de nummers compleet gespeend van verrassingen, al zal het net de bedoeling zijn om te scoren bij een groot publiek. Zware bassen en veel synths lijken namelijk dé signatuur van popmuziek anno nu te zijn, bij uitstek in dat vaak overroepen vagevuur tussen commerciële en experimentele muziek. We zagen echter een geroutineerde frontvrouw met voorbeeldige performance. Ze staat er en is klaar voor grotere podia. Haar beste nummer? Euh, het laatste.
Het vijftal rond Oliver Symons past natuurlijk perfect in die poel en is zelfs de aanvoerder van deze nieuwe generatie die zweert bij melancholische pop. Zijn gouden stem bezweert ons van meet af aan, als een Saruman van al wat goed is. Zware beats en bassen houden de vaart er goed in. De synthpop is dromerig van aard en gaat erin als zoete koek maar alles zit zo strak in elkaar dat we voor wegdromen weinig tijd hebben. Gelukkig maar. Warhola is niet het flauwe afkooksel van popmuziek genre Sohn waar wel eens op wordt gedoeld, en al zeker live niet. We hoorden een eigen stijl die ons van bij aanvang wist te boeien.
Bij kneinood Lady knetterde de elektronica gevaarlijk. Deze liveversie was nog geslaagder dan die op de ep. Ook de grote hit Jewels overtuigde moeiteloos. Het zwoele Girl was meer down-tempo doch even retestrak. Aura heeft iets gelukzaligs, Reshape iets beklemmends. Heeft deze bands enkel hits dan?
De Belgische collega’s van BRNS toonden al dat twee drummers op het podium gewoon een heel goed idee is. Warhola bewijst dat opnieuw. Het samenspel tussen de vijf artiesten zat trouwens bijzonder goed. Warhola is een machine met als omzet maximale entertainment. Het duet met Tessa Dixson was er eentje om kleverig op te dansen. Niet het hoogtepunt van de set, al was het opnieuw duidelijk dat Symons en Dixson twee begenadigde performers zijn.
Red bleek opnieuw een schot in de roos, met nog een broeierige appendix, met claustrofobische elektronica en buitenaards vervormde stem. Na dit intense hoogtepunt kwam de frontman alleen terug voor een solobis op keyboard. Met de uitbundige meezinger Promise stond de groep er echter weer in vol ornaat. Ook live werd het duidelijk dat dit een terechte Studio Brussel-hit was.
Met Warhola zagen we een overtuigende liveact, op de rand tussen zeemzoete radiomuziek en boeiende Belpop, ja zelfs voor de meerwaardezoeker die ook eens met de heupen wil shaken. De Humo’s’s Rock Rally hebben ze destijds dan ook niet voor niets gewonnen.
Copyright foto: Gert Vanlerberghe
