Tekst: Erik Van Damme
The Sound of The Belgian Underground is na meer dan tien jaar een begrip geworden binnen het festivallandschap. Na tien edities in de Ancienne Belgique besloot de organisatie rond het evenement om voortaan afwisselend het festival te organiseren in Le Botanique en de AB. In 2025 vond het festival dus voor het eerst plaats in Le Botanique.

Onze tocht begon in het gezellige Museum, waar 4nouki – een Brusselse artieste die experimentele elektronische artpop en ambientmuziek combineert – ons meteen in haar greep kreeg. Met haar bedwelmend mooie stem creëerde ze een warme gloed die over het publiek neerdaalde. Als kers op de taart voegde ze hypnotiserende beelden toe aan haar performance, waardoor de sfeer van de avond meteen tot leven kwam. Een betere manier om in de stemming te komen, konden we ons niet wensen.
Het contrast met de oorverdovende beats van Lilac Pavilion in de Witloof Bar kon niet groter zijn. Op zijn laatste album, A Shifting Presence, verkent hij existentiële nieuwsgierigheid door ruis en een strak digitaal palet te combineren, wat live volledig tot uiting kwam.
Hoewel de set richting het einde meer naar ambient evolueerde, bestond het merendeel uit bonkende beats die de boxen deden loeien tot je er potdoof van werd. De flitsende lichten voelden als blikseminslagen bij een heldere hemel. Wat een pletwals van beats en elektronisch vernuft!
In de Orangerie bracht onze ontdekkingsreis ons deze keer in dromerige atmosferen met Sunchaser. Dromerige, glinsterende en etherische soundscapes vormen de rode draad bij het duo, maar toch zette Sunchaser ons vaak op het verkeerde been door de volumeknop omhoog te draaien en je met opzwepende beats heerlijk te laten zweven over de dansvloer. Die diversiteit in aanpak maakt Sunchaser een fijne ontdekking om in de gaten te houden.
Teruggekomen bij het Museum stond een man op het podium met een enorm kruis in zijn armen. Birame profileert zich als een ware poëet; hij draagt dat kruis dus niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk, wanneer hij zijn emoties uitspuwt in zijn teksten. De jonge muzikant is amper 18, maar laat nu al een diepe indruk na. Bovendien wist Birame uiteenlopende muziekstijlen perfect met elkaar te verbinden. We hoorden zowel een streepje r&b, elektropop als aanstekelijke refreinen terug in zijn muziek. Op bepaalde momenten leek het wel een sacraal ritueel, waarbij hij zijn publiek haast hypnotiseerde en meevoerde naar zijn wereld.
martyrX, een duo van sadobsequeen (fka Obsequies) en o0ryxss4355, mengt absurditeit, punkattitude en chaotische soundscapes. Hoewel ze af en toe een steekje lieten vallen, voelden we ons al snel weer meegezogen door de beats die tegen de muren van de Witloof Bar botsten. martyrX presenteerde een elektronische wervelstorm met een ferme hoek af, iets wat je moet ondergaan om het te begrijpen.
Terug naar de Orangerie dan maar? “Mystiek in het donker”, schreven we in onze notities. OLGA brengt inderdaad duistere punk/pop. In haar biografie staat: “OLGA ontsnapte uit een Lynch-film en maakt sindsdien elektronische, duistere pop/punk in haar slaapkamer.”
Dat mysterieuze straalt ze ook uit op het podium. Gehuld in duisternis, overviel haar muziek en stem ons met een gevoel van onbehagen. Demonische beelden kwamen naar voren, waardoor de donkere ziel werd gevoed. OLGA hoefde geen geluidsmuren op te trekken; zelfs op intieme wijze leek het alsof klauwen je keel dichtknepen, tot je geheel verweest achterbleef. Indrukwekkend, en we moesten er even van bekomen.
Veel tijd daarvoor hadden we niet, want toen volgde het absolute hoogtepunt van deze editie van Sound of the Belgian Underground: dichters JASMIN en SVDU. Samen vormen ze WE IN THE ZOO, bijgestaan door een derde poëet, wat zorgde voor een meerstemmigheid die alle kanten opging.
Ze begonnen intiem, zittend op de grond, en ontroerden het publiek met mooie verhalen en teksten. Daarna schakelden ze over naar een rap act, waarbij er ook gedanst mocht worden. De diversiteit in aanpak – van het beroeren van harten tot het vieren van het leven met tekst en dans – was de ultieme kers op de taart van deze boeiende avond in de Kruidentuin.
We besloten nog even poolshoogte te nemen bij Félicette, een project van Sam De Clercq (Brorlab, Fur Knights, Kotskat). “Oorspronkelijk opgericht om te experimenteren met turntablism en geluid, evolueerde het project geleidelijk naar meer traditionele singer-songwriter met folkelementen”, lezen we in de bio.
En dat was te merken. Na al de elektronische snufjes van eerder, dompelde Félicette ons onder in een folkloristische sfeer waarin je lekker kon heupwiegen en meezingen. De meest toegankelijke act van de avond. En het publiek – de Orangerie stond bijna helemaal vol – kon dit folkfeestje wel smaken. Ook wij lieten ons dit welgekomen rustpunt, waarop ook gedanst mocht worden, welgevallen.