Een paar dagen voor het Belgische showcasefestival We Are Open, was het volop drummen in de Antwerpse Trix. In de grote zaal was het aanschuiven voor de melodieuze hardcore van High Vis en een etage hoger was het eveneens een uitverkochte zaal voor The Chameleons.
Muzikale tegenpolen, maar niet qua inhoud. Al meer dan veertig jaar schreeuwt de groep uit Manchester uit dat de wereld in brand staat. Ook nu nog zijn ze jammer genoeg actueel, zeker op de dag dat ‘Donnie’ zonder blikken of blozen laat weten dat hij er geen graten in ziet om, geheel voor eigen profijt, een tragisch oorlogsgebied om te bouwen. Maar genoeg gezeik, want zoals frontman Mark Burgess (sinds kort door het leven gaand als Chameleon Vox) liet verstaan: “Music is the medicine”.
Vooraleer het zo ver was, was eerst West Wickhams aan beurt, ook al hadden we liever net zoals in Utrecht White Rose Transmission als support act gezien, een band waar ooit wijlen Adrian Borland bij zat. Maar goed, de Antwerpenaren moesten het zien te rooien met de van de Britse Scilly-eilanden afkomstige muzikanten en dan nog wel uit Tresco dat volgens lokale legendes bekend staat als het eiland van de verloren zielen.
Zo klonk ook de muziek, zowel in positieve als in negatieve zin. Veel hadden Jon Othello en Elle Flores niet nodig, een synth en een gitaar. Wat ze daarmee deden was een inspiratieloze recyclage van 80’s-pop waarin je zowel de begindagen van de Eurythmics als pakweg The Passions herkende. De korte set gaf aanleiding tot een paar leuke liedjes die niet zouden misstaan in een Spotify-lijst die ode brengt aan de eighties, maar helaas was het ook te monotoon. Te weinig variatie op alle vlak, maar de juiste sound hadden de twee Britten wel, ook al is dat een magere troost voor een concert dat je vrij vlug zal vergeten.
Of een concert magistraal is of niet, hangt van talrijke factoren af. Dat is natuurlijk de logica zelve, maar iets wat in Antwerpen nog eens toch extra onderstreept werd. Zagen we The Chameleons een paar maanden geleden met dezelfde bezetting nog een onvergetelijk optreden geven in Le Grand Mix in Tourcoing, dan was de magie in de sinjorenstad helaas een pak minder.
Net zoals bij zijn landgenoot Peter Hook, gaat er geen maand voorbij of je ziet dat de frontman van The Chameleons met zijn band de hort op gaat. Voor de oude fans een godsgeschenk om hun favoriete band regelmatig aan het werk te zien, terwijl anderen dan weer voor het eerst in hun leven de fel besproken postpunkband kunnen gadeslaan. Al duurde het decennia, toch lijkt het erop dat The Chameleons stilaan meer en meer erkenning krijgen voor de invloed die ze op de huidige postpunkgeneratie hebben, en eigenlijk altijd gehad hebben! Dat geldt voor jong en oud, ook al ging het er maar mak aan toe in de clubzaal van de Trix. Tijdens het finale bisnummer Don’t Fall dook Chameleon Vox wel het publiek in, maar voor de rest bleef de reactie van de toeschouwers beperkt tot netjes kopjes schudden.
Muzikaal bekeken, worstelen The Chameleons – net als elke andere eightiesband – met een dilemma. Het liefst van al zouden ze wellicht uitgebreid hun nieuw repertoire de zaal willen inblazen, maar ze beseffen maar al te goed dat dit neerkomt op commerciële zelfmoord. Wie een kaartje koopt, wil immers meestal de grote hits horen. The Chameleons lapten dat in Antwerpen deels aan hun laars door voor een set te kiezen die wel enkele klassiekers bevatte (deze keer helaas geen Tears), maar ook een resem nieuwe nummers. Moedig, dat wel, maar af en toe wel een spelbreker in de nostalgische pletwals, want het is duidelijk dat The Chameleons anno 2024 op een compleet andere muzikale golflengte zitten. Ingetogen, terwijl de rest van de gekozen classics net het omgekeerde zijn, waardoor de set onevenwichtig leek.
De band begon – eigenlijk een beetje zoals altijd – met de rauwe rocker Mad Jack. Tegenwoordig lijkt de frontman van The Chameleons meer en meer op zijn naamgenoot Bono Vox, inclusief de mouwloze lederen jekker. Chameleon Vox had er zin in, het publiek duidelijk iets minder wat een handicap werd die zich de hele show zou laten gelden. The Chameleons zijn immers meer dan een interessant bandje dat je in leven eens moet zien, The Chameleons moet je intens beleven…
Niet dat de band het de fans makkelijk maakte. Meteen na Mad Jack volgde Dangerous Land uit 2001 dat alleen door de trouwste volgelingen gekend is en wie weet waren die wel afwezig die avond in Antwerpen. Onmiddellijk daarna volgde Everyday I’m Crucified, wat een eerste (voorspelbaar) hoogtepunt werd, gevolgd door zowel Intrigue In Tangiers als Looking Inwardly, om daarna te komen tot Truth Isn’t Truth Anymore uit alweer die plaat uit 2001: Why Call It Anything.
Zelf konden we het amper geloven maar met inbegrip van de bisnummers zaten we hiermee al in het midden van het optreden en dat zonder enige explosie. Gelukkig werd het beste voor het einde gespaard en kregen we nog het nog steeds overdonderende Swamp Thing, Souls In Isolation en het weemoedige PS Goodbye vooraleer de band voor een paar minuten de coulissen indook.
De bisronde werd op dezelfde manier gespeeld als de rest van de set, een mix van oud en nieuw waarbij we het aan je eigen fantasie overlaten welke keuze het beste werkte. De vijftigplussers wilden de oudjes horen terwijl het jonge publiek gewoon The Chameleons wilden ontdekken. Feit is dat de zaal een heel klein beetje losbarstte tijdens Second Skin en natuurlijk bij Don’t Fall. Tijdens Second Skin besefte je opnieuw dat The Chameleons één van de beste postpunkband aller tijden zijn, alleen zijn anderen al jaren geleden met de eer gaan lopen.
