Als je op de Grote Markt in Brussel het kribbetje met kindje Jezus ziet, weet je dat de concertzalen weldra een paar weken op slot gaan. Naar jaarlijkse traditie neemt Kapitein Winokio in de AB eventjes het roer over, maar niets beter dan afsluiten met de grootste popkoningin van dit land waar nog steeds woorden voor tekortschieten. Twee dagen achter elkaar in de AB, al weken beide hopeloos uitverkocht. Voor haar tweede show mag Sylvie Kreusch op niemand minder dan King Hannah (!) rekenen al support, maar voor de eerste dag werd het – ook allesbehalve mis – Tsar B.
Een logische keuze. Sylvie en Justine Bourgeus – de vrouw achter Tsar B – zijn niet alleen al jaren hartsvriendinnen, ook is la Kreusch te horen op Medagelous, een track uit The Games I Played van Tsar B die in 2018 uitkwam. Hoewel muzikaal compleet verschillend, twee acts die perfect bij elkaar aansluiten: twee vrouwen die op unieke wijze muzikaal iets aparts te vertellen hebben.
De klassiek opgeleide Justine Bourgeus was duidelijk geëmotioneerd omdat ze in de AB stond. Vaak is een support act een allesbehalve leuke opdracht, maar vanaf de eerste minuten at het publiek uit Justine’s hand. Op afsluiter Don’t Wanna Lose Nobody na waarin de AB in een ware technotempel transformeerde, koos Tsar B voor een set zoals we haar al jaren kennen. Intrigerende r&b-geïnspireerde indiepop waarin elektronica en klassiek elkaar omarmen. Voeg daar nog eens Justine’s zo goed als perfecte stem aan toe en je bekomt wat we al jaren weten en wel dat Tsar B één van de fijnste acts is van dit land.
Een half uurtje is veel te kort, zeker toen Justine vertelde dat met dit concert een punt werd gezet aan de tour van haar laatste plaat To The Stars. Tijd dus om nieuwe songs te schrijven en wie weet de volgende keer als main act. Het zou best kunnen, want wat Justine en haar band lieten zien, was meer dan zomaar een opwarmertje.
Sylvie Kreusch nog voorstellen is zoals zeggen dat Neuhaus de lekkerste chocolade ter wereld is. Haar laatste album Comic Trip is in zowat ieder eindejaarslijstje present en dat is niet alleen zo voor haar mooie ogen. Sylvie Kreusch is Sylvie Kreusch en dat laat zich in alle vormen merken, van leverancier van perfecte pop tot de uitgekiende femme fatale die daar als geen ander een boeiende performance weet van te maken en er moeiteloos de eerste tot de laatste rij mee op de knieën krijgt.
Bij aanvang was er achteraan het podium een enorme luchter zichtbaar. Tweemaal raden wie zich daarin verschool. Vanaf opener Ding Dong toonde la Kreusch dat zij de meesteres zou worden van dit heerlijke spel. Geheel gehuld in blauw – tot de laarzen toe – met achter haar witte, dampende rook. Visueel nu al één van de hoogstandjes van het jaar en we moeten het nog over de muziek hebben! Sylvie werd vocaal bijgestaan door bassiste Jente Neels, toetseniste Emily Vernaillen en pianiste Nina Kortekaas (solo heet ze Noa Lee, maar we kennen haar ook van Portland en Hydrogen Sea). Vier vrouwelijke, soms treiterende, maar vooral betoverende stemmen zoals we het ook op Comic Trip horen.
Hocus Pocus herinnerde er ons nog eens aan waarom we Sylvie soms vergelijken met Nancy Sinatra. Sixties zonder dat het retro klinkt, gedragen – zoals alle nummers – door het weemoedige gitaarspel van Jasper Segers en de uitgekiende percussie van Simon Segers en Falk Schrauwen.
Het podium was van Sylvie. Van links naar rechts, rond paraderend met klasse zoals alleen zij het kan. Soms met de vriendelijke middelvinger zoals in het overheerlijke Let It All Burn waarin Sylvie attent de puntjes op de i zet voor zij die denken het alfamannetje te moeten uithangen. Geen nummer dat beter past bij Sylvie dan Butterfly, deze keer zelfs uitgevoerd door Sylvie met kazoo!
Waren het nu tranen of was het zweet dat Sylvie met een handdoek moest dempen tijdens Belle? Alleen Sylvie weet het. We kennen het nummer al meer dan vijf jaar en nog steeds blijft het één van de meest aangrijpende songs die ooit in dit land zijn gemaakt. Schreven we vroeger Jane Birkin, dan denken we dat nu nog steeds, alleen is het met de jaren gewoon meer Sylvie Kreusch geworden. Een handelsmerk dat al lang geen concurrenten meer kent. Nog meer tranen vloeiden er tijdens Wild Love.
Ontegensprekelijk ligt de kracht van Sylvies muziekpalet ook in de variatie ervan. Hoewel steeds haar eigen zelve, lijkt het wel alsof ze in ieder nummer nieuwe horizonten opzoekt zoals Wild Love dat heerlijk flirt met country. Ook al stond het publiek vanaf de eerste tonen lustig mee te springen, was het pas vanaf Walk Walk dat Sylvie zich tot haar fans richtte. Uiterst dankbaar, eraan toevoegend dat het nooit went om in de AB te staan. Sylvie gaf meerdere malen de microfoon door om het refrein van Walk Walk mee te brullen. Geen mens die de woorden kon volgen, maar of het een feestje was!
Soms ingetogen, maar de AB was ook het decor voor een uitbundig meezingfeestje zoals tijdens het opzwepende Please To Devon waarin duidelijk geaccentueerd werd dat perfecte pop vaak geleid wordt door dito percussiewerk. Zoals altijd had Simon er veel plezier in. Altijd een zegen om dergelijke mensen aan het werk te zien en een garantie om met een stralende glimlach de concertzaal te verlaten.
Bij Daddy’s selling Wine In A Burning House werd zowaar een schommel neergelaten. Hoewel de song een vrij triest thema behandelt, werd Sylvie plotseling Dorothy Gale. Het dromerige, bijna naïeve meisje dat ons naar haar sprookjeswereld voert waar je gegarandeerd een heks tegenkomt, maar met wat geluk ook wel een eenhoorn. Wie weet kruisen we diens pad bij Sweet Love. Soms siert eenvoud, het is niet alleen het meest zwoele nummer van het jaar, maar wie weet ook het beste. Met titeltrack Comic Trip viel het doek over wat nu misschien één van de meest ontwapenende concerten was van dit jaar. En zeggen dat die eindejaarslijstjes al lang gepubliceerd zijn, bij deze dus een meer dan eervol postscriptum.
Natuurlijk wisten we dat Sylvie nog eens zou terugkomen. Niet alleen om haar band oprecht te bedanken, want dit was meer dan een one-woman-show, maar ook om Seedy Tricks nog eens te spelen. Het nummer waarop we Sylvie solo leerden kennen en waarmee ze ons nadien geen dag heeft losgelaten. Can’t Get It Done werd het allerlaatste. Het enige wat er voor ons op zat was richting station te hollen om opnieuw getuige te zijn van dat kribbetje op de Grote Markt, met dat verschil dat de wereld er na drie uur wat mooier uitzag.
TSAR B: Facebook – Instagram – Website
SYLVIE KREUSCH: Facebook – Instagram
