Het Maria Hendrikapark binnenstappen op de tonen van The Doll is een mooi begin van de tweede festivaldag van Sinner’s Day Summer. Als Der Klinke in dat laatste nummer van hun set er ook nog eens Psycho Killer (Talking Heads) tussen verweeft, is het publiek meteen in dansstemming voor de volgende band.
De Britse heren van Ist Ist lieten weten dat ze maar weinig Belgische bands kennen, maar dat die band nét voor hen, wel meteen een voltreffer was. Der Klinke had er meteen – én terecht – fans bij! Heren die er wat van afweten, van de dark scene.
Sinds 2014 laat de band uit Manchester zijn new wave-/ postpunkgeluid los op de wereld, die zich lange tijd vooral in het VK situeerde en waar ze al snel een grote, trouwe fanbase wisten te boeien. Sinds hun debuutalbum Architecture (2020) en daaropvolgende album The Art Of Lying (2021) begon daar stilaan verandering in te komen en bereiken ze met hun diepdonkere geluid ook het Europese vasteland. En – oh ja – ook hier klonk het boeiend!
Adam Houghton (zang, gitaar), Mat Peters (gitaar, synths), Andy Keating (bas) en Joel Kay (drums) lieten een sterk eightiesgeluid horen, waarbij de vocals en het feit dat Peters zowel gitaar als synths live voor zijn rekening nam, indruk maakten. Een stevig klankbord, dat ons af en toe aan dat van onze Belgische Whispering Sons, maar ook aan Joy Division, Killing Joke de jonge Editors en Interpol deed denken. Eén van de hoogtepunten van de set was Extreme Greed, dat met repetitieve riffs en markante synthlijn opviel. Dat Adams stem ook wel wat weg heeft van die van Tom Van Troyen (Ex-Siglo XX, Spiral Of Silence, The Honeymoon Cowboys) is een compliment voor beiden. Ook het urgent beklemmende liefdeslied You’re Mine en het meer grimmige Emily zijn nummers die we eigenlijk meteen opnieuw wilden horen. Afsluiten deden ze met Slowly We Escape, dat in trage duisternis startte, maar daarna losbarstte in de intense Manchester postpunksfeer van weleer.
De band die hier op volgde, sloot qua sound fijn aan bij Ist Ist, want met Disorientations – dat het oorspronkelijk geprogrammeerde Test Dept. verving – kregen we meer van dezelfde stijl, maar dan van eigen bodem. Met bonzende drums, diepe bassound en knappe vocals zetten de Antwerpse postpunkers een straf optreden neer. Hun debuutalbum Memory Lanes dateert van februari, dus we kregen heel wat nummers daaruit te horen. Een rechte trip down memory lane naar de jaren tachtig wanneer ze startten met Wandering? Ja, maar met hun hedendaagse twist daar aan toegevoegd. Het zang timbre klonk klassiek (en dus goed!) binnen het genre, de drums uitdagend en de snaren scherp in o.a. het dreigend klinkende Allied en het gruizige A-Noize en afsluiter Zinfandel. Don’t was één van de tracks die een belletje deed rinkelen bij het publiek, want een nummer dat toch al hier en daar wat airplay op enkele radiozenders kreeg. Een luid, waanzinnig sterk opkomend talent in duisternis!
En ook hun nieuwe nummer dat we voor het eerst hoorden, klonk stevig: een volle sound die oplopend aanzwelt met de woorden “Running away now…”
Het enthousiaste trio van Boytronic kunnen we het best omschrijven als een electroboysband met een donker randje. De teksten van hun tracks bevestigen dat de ene keer volledig (Time After Midnight, “It took me one more time”), waarna er ook titels als All You Can Eat opduiken. Optimistische dansbare electropop met een hoog retrokarakter! Ze zien er jong, fris en enthousiast uit en toch was het de originele zanger Holger Wobker (die de band in 1983 reeds oprichtte en je misschien ook kent van zijn andere projecten Kamerata en Beachead) die met zijn sidekick James Knights (KNIGHTS) aan de slag ging om ons nieuw materiaal te laten horen. De regen ging even over in gieten, maar dat liet Boytronic helemaal koud, want ze slaagden erin om een heel aantal mensen in het publiek aan het dansen te krijgen met tracks als Diamonds, Red Chips, My Baby Losts it’s Way en You!
Uit Italië streek Talk To Her neer op het Sinnerspodium tijdens hun Love Will Come Again Tour. Een viertal dat nog niet echt gekend was. Ze bleken (vrij) jong geweld te zijn, dat een bijzondere electro-wave rocksound neerzette. De volle, theatrale altstem van de energieke zanger stal de show met nummers die één voor één intens binnenkomen. Het viertal zorgde voor heel wat mensen die dicht vooraan het podium gekluisterd stonden te luisteren naar hun energieke tracks als Truth, The Caller, Hollow, No Other View… waarvan Ibisco er eentje was die we zéker onthouden: een meeslepend nummer, waarin de stem ijl begeesterd klonk en omringd werd met een electrovolle sound, waar ook de gitaar mee in opgaat. Maar ook afsluiter Innocence, dat als een trage ode begon. Een ode aan de onschuld, die tintelend, prikkelend opbouwde met wervelend toetsenwerk en aanzwellend gitaarwerk. Een band om nog wat meer te gaan ontdekken!
Nitzer Ebb is dan weer een band die nog weinig geheimen heeft. Hoewel het misschien wel wat verrassend was dat Douglas McCarthy als 2de zanger niet naast frontman Bon Harris te zien was. Wat Nitzer Ebb betekende voor de EBM-scene is vergelijkbaar met de rol van Front 242. Legendarische pioniers van het genre. Nitzer Ebb klonk altijd al wat rijker georkestreerd dan onze Belgen, maar speelde vanavond zijn set vrij strak. We kregen Control, Hearts And Minds, Blood Money, Lightning Man, Captivate , Come Alive, Once You Say, Join In The Chant, Down On Your Knees en als afsluiter de dansvloerhit Murderous. Strak en sterk!
Rauwer en harder dan anders, openden de knappe Duitsers (hoewel we in dat opzicht, maar ook op muzikaal vlak Thorben wel misten) van Diary Of Dreams met Sinferno, Epicon en Listen And Scream! Waarna ze met She And Her Darkness een rustiger sfeer brachten die ze evengoed met rauwheid wisten neer te zetten, maar intens emotioneel blijft kleven. Zanger Adrian Hates wist, zoals steeds, meteen zijn publiek aan te spreken en mee te nemen in zijn donkere muzikale trip vol emoties geladen en nodigde hen uit om te dansen, op Butterfly: Dance! uiteraard. Dat moesten we ons geen twee keer laten zeggen en er werd naarstig genoten en doorgedanst op The Curse, Decipher Me, Kindrom en het prachtige Undividable.
“Fuck Off!” Hoewel John Lydon (of jawel, dé Johnny Rotten na de Sex Pistols) himself in een erg aangename bui was, bleek het tóch de meest gehoorde uitdrukking vanavond. Met enige angstige vooroordelen, keken we uit naar het optreden van Public Image Ltd (PIL). Want punk verslijt snel, maar postpunk gaat nog niet zo makkelijk dood, bewezen de heren. Zingen deed hij nooit echt goed, maar Johnny kraait nog steeds! Geflankeerd door zijn straffe muzikanten kregen we eigenlijk een erg sterk optreden te zien van een – neenee – nog niet vergane glorie, met nummers als Death Disco, The Body, Warrior, Disappointed… en uiteraard ook Love Song, Public Image en Rise.
Op de tonen van de eerste nummers van VNV Nation verlieten we het sfeervolle ingerichte Maria Hendrikapark. We wéten dat ze goed zijn, want zanger Ronan Harris weet zijn publiek altijd te charmeren en de band brengt steevast (afgelikte?) kwaliteit. En dat bevestigden de mensen die het wél tot het einde volhielden, waarbij de nummers When Is The Future?, Control, Resolution en Nova als gewoonlijke hoogtepunten naar voor geschoven werden.
Dag 3 lonkte meteen al weer verleidelijk, want deze tweede dag der zondaars beviel ons enorm!
Bekijk hier ook onze fotospecial door Theo De Rycke.
