Reena Riot heeft vrijdag al de stress van de voorbije maanden van zich afgegooid en gaf een wervelende show ter lancering van hun debuutplaat Nix. In de pers werd Reena Riot meermaals genoemd als dé band om in het oog te houden in 2019. De hoes van Nix had trouwens al wat stof doen opwaaien lang voor de plaat te horen was. Als je dat voorhebt bij een debuutplaat weet je dat de verwachtingen hooggespannen zijn. Reena Riot heeft de vuurproef met glans doorstaan. De zaal was misschien niet zo vol als gedacht maar de afwezigen hadden ongelijk.
Maar beginnen bij het begin, want ook het voorprogramma verdient een belangrijke vermelding. Het was ILA die de avond mocht inzetten. Lezers van Luminous Dash kennen die naam al want Ila was ook te zien op ons luminous feestje vorig jaar.
Foto : Ann Cnockaert
Ila releaste vorig jaar al een eerste ep, maar het is wachten op voldoende materiaal voor een volledig album. Voor het brede publiek is ze nog een onbekende. Dat was eraan te merken want de zaal stond vol keuvelende mensen toen Ila haast geruisloos op het podium kwam. Het licht ging uit en de spot aan… vanaf de eerste gitaarberoering was het plots muisstil. Moederziel alleen staan op zo een podium maakt indruk. Wat nog meer indruk maakte, was haar can-do attitude, haar gitaarspel en de schorre nazale zang. Er was geen stress te bekennen. Het leek wel alsof ze voor ons allemaal een huiskamerconcertje aan het geven was.
Met haar ogen toe en in zichzelf gekeerd, tokkelde ze op haar elektrische gitaar. Ze raakte hier en daar ook een gevoelige snaar met persoonlijke liedjes over de wens om geliefd te zijn en gebroken liefdes. Ila brengt meeslepende liedjes met scherpe kanten. Elk woord begrijpen hoeft niet, hier en daar vangen we een flard van de tekst op en dat is voldoende. Het is alsof ze uitroept: “Hier ben ik, hou van me”. Het publiek was onder de indruk. In de pauze hoorden we woorden als ‘indrukwekkend’ en ‘sterk’.
Maar hoe goed ILA het er ook vanaf bracht, dit was dé avond van Reena Riot. De naam was ooit een soort naïef soloprojectje van Naomi Sijmons, dochter van Fons, die wel eens mee wou doen aan de rock rally en daar direct ook enige furore maakte. Nu is het een band met allemaal heel goede muzikanten die samen een hecht blok vormen. Bij de bandvoorstelling versprak Naomi zich nog even: “Dit is mijn band, excuseer, dit is Reena Riot”. Maar vergis u niet Naomi leidt wel deze dans, ze geeft aan wanneer iemand moet invallen én wanneer het stil moet zijn.
Zoals het bij een album voorstelling betaamt, speelden ze alle nummers van de plaat, wel niet in dezelfde volgorde en ook niet een identieke versie. Een aantal nummers klonken ons zelfs rijper dan op Nix. Starten deden ze met Mountains en Sirens. Beide nummers werden met de rem op gespeeld, alsof de stress parten speelde. Maar na die twee nummers kon er een begroeting vanaf en probeerde Naomi zelfs de aanwezigen aan te zetten tot een zangstonde met ooo -ooo s. de poging lukte maar half maar daardoor was alle stress verdwenen en kon het feest echt beginnen.
Good Old Waltz was super geslaagd. De zwoele zang van Naomi en de jazzy drums van Bernd Coene kenden we al van op de plaat maar live kwam alles nog beter op zijn plaats. Met blauwe spots die over het podium tolden, kreeg alles nog meer de sfeer van een oude grammafoonplaat. Het was een eerste kippevelmomentje. Dat gevoel was unaniem als we kunnen afgaan op de reactie van het publiek. Naomi was zichtbaar ontroerd en verwonderd.
Vooraleer Bird in te zetten, legde Naomi uit dat de voorbije week er één van hoogtes en laagtes geweest was: ze alludeerde op Willy Willy die naar de hemelse jachtvelden was vertrokken. Het maken van Nix en zeker Bird maakte deel uit van het rouwproces voor haar vader Fons die ook bij The Scabs zat. Te begrijpen dus dat het een heel erg moeilijke week was geweest. Bird is een zeer mooi liedje, maar vanavond verdween het een beetje in de soundscapes van Thomas Werbrouck, een minder momentje maar het is hen vergeven.
Bij Knife konden nog eens alle opgekropte gevoelens losgelaten worden. Naomi maakte een grootse indruk met haar vocale uithalen terwijl de band van jetje gaf – het was een groots moment dat ons een traantje van ontroering deed wegpinken. En even later was er dat ander indrukwekkende nummer. All systems Down was een moment waar de band precies had op zitten wachten. Alan Gevaert kwam vooraan zijn baskunstjes tonen en even laten gingen alle registers open en we hadden ogen te kort om te zien wat iedereen aan het doen was. De spots flitsten en veranderden om de haverklap van kleur zodat alles nog energetischer werd.
Waiting hadden we op de plaat wat minder gevonden, maar het was live het orgelpunt van de avond waarbij Naomi als een voodoo-hogepriesteres de band doorheen het liedje leidde. Het subtiele gehijg van Bernd werkte live helemaal en maakte het geheel af.
De afsluiter was net als op de plaat Tonight. De albumversie vonden we het beste liedje van de hele plaat en ook live was dit beresterk. Het ging door merg en been en het was mooi om te zien hoe iedereen van de band het onderste uit de kan haalde door manipulatie van hun muziekinstrumenten en effectenpedalen .
Als ‘encore’ was er nog een liedje dat niet op de plaat staat: Somewhere up there , een nummer waar Naomi in duet zingt met gitarist Jan Myny.
Reena Riot is binnengekomen door de grote poort en gaat ongetwijfeld nog veel muzikale zieltjes kunnen winnen.
