Iedereen die zich in de jaren 90 een beetje serieus met muziek bezig hield, had op zijn minst één album van Pixies in zijn collectie: de Amerikaanse band die het gezicht van het dreampop/newwavelabel 4AD voor eeuwig zou veranderen. Niemand die in 1989 Doolitle kocht, dacht toen ook maar één seconde dat hij bijna dertig jaar later deze band in de Lotto Arena zou zien. Ook onderstaande niet, die destijds hun gitaargeweld in de Brielpoort mocht aanschouwen, daar een schoen verloor (en die nooit meer terugvond). Maar het gebeurde gisteren in zowat de meest ongezellige en spuuglelijke zaal van dit landje (nou ja, er is ook nog een Sportpaleis, maar daar stond op diezelfde black Friday godbetert Stan Van Samang).
Zouden de vier erin slagen om ons te doen vergeten dat hun laatste Head Carrier een zeer flauw plaatje is? Of zou het Paz Lenchantin lukken om ons Kim Deal te doen vergeten? Een antwoord waarop we een half uurtje moesten wachten, want eerst was er nog Fews. Bij ons werd hun knappe postpunkplaat Means nauwelijks opgemerkt, maar over de Noordzee is het menens en kan dit viertal met trots vertellen dat ze tot de hoop van de Britse muziekpers worden gerekend. Zou best gerechtvaardigd kunnen zijn, alleen kun je zoiets in een bunker als de Lotto Arena niet horen. Een afschuwelijk geluid zorgde ervoor dat we de vier Britten alsnog het voordeel van de twijfel gaven, ondertussen een paar schietgebedjes makend dat het beter zou worden met Pixies.
Dat gebeurde in ieder geval niet met de instrumentale opener Cecilia Ann, en nog minder met het makke Um Chagga Lagga. De band gaf een vermoeide indruk, en de drums van David Lovering weerkaatsten zowat alle kanten op. Hoe zouden we dit in godsnaam 32 songs (leve Setlist.Fm) kunnen volhouden?
Net zoals in de hoogdagen werden alle songs in een recordtempo door de speakers gejaagd, en op een uitbundige menigte in de eerste rijen na, viel op dat de meeste concertgangers meer interesse hadden in de drankstandjes dan datgene wat er zich op het podium afspeelde. Nu ja, er was ook niet zo veel te zien. Lenchantin die vroeger bij A Perfect Circle zat, oogt wel verdomd sexy, maar Frank Black (of was het Black Francis?) verroerde geen vin en het zou tot op het einde van de set duren vooraleer hij zijn publiek ook maar één groet gunde.
I’ve Been Tired, Cactus of zelfs Wave Of Multilation: het mocht allemaal niet baten. Het geluid van een band die nog net zijn pensioen niet heeft ingediend en bovendien had te kampen met het overwinnen van een storende geluidsbrij.
Monkey Gone to Heaven was niet meer dan een verplicht nummertje (en is het eigenlijk altijd geweest), en dan barstte Verlouria los (weliswaar gevolgd door het slaapwekkende Havalina) en hoorden we opeens een band met meer energie, hoewel jammer genoeg nog steeds met dezelfde belabberde klank. Iedereen die gisteren in de Lotto Arena was, had Pixies wel eens eerder gezien, en meerdere hersenen hebben zonder twijfel een flashback gemaakt naar tijden toen Pixies nog de gevaarlijkste mainstreamband was. Juist, where is my mind?
Er volgden nog heel wat moois, zoals het hoogtepunt van de avond (Motorway To Roswell), de Neil Young-cover Winterlong, het onverwoestbare Gouge Away of de kopstoot die Debaser nog steeds is. Na honderd minuten bleek dat er bitter weinig uit de twee laatste platen was gespeeld. Misschien gelukkig maar voor velen, tevens een teken aan de wand dat Pixies niet meer is dan een herinnering. Slecht waren ze niet, maar de afgrond lijkt nabij.
