Zondagnamiddag 3 december 2023: terwijl het land getrakteerd werd op de eerste winterprik, redelijk koud met de eerste sneeuw incluis, maakten jazzcats en andere melomanen het zich knus in een volledige uitverkochte De Casino. Daar konden ze zich warmen aan de warme gitaargloed die de laatste romanticus van de jazz er gul tentoonspreidde. De goedlachse levende legende, jazzgitarist Philip Catherine, bijgestaan door pianist Nicola Andrioli en contrabassist Bart De Nolf, samen het Philip Catherine Piano Trio, startte even over vieren aan de eerste set om het publiek pas weer vrij te laten even over half zeven. We hebben niemand horen morren, het was dan ook zo wondermooi.
Na de behoorlijk lyrische en humoristische aankondiging verschenen Philip Catherine en Bart De Nolf ten tonele. “We spelen in trio, maar nu zie je maar twee mensen. Waar is die andere?” De lachers op Catherine’s hand, de toon was gezet. “Nee, die roepen we er straks wel bij”. En het duo zette een mooie ‘standard’ in van Django Reinhardt, was dat Them There Eyes? Alleszins héél erg mooi en meeslepend.
Nicola Andrioli was al op weg naar de piano wanneer Catherine hem op het podium wou roepen: “Ah, hij is er al!” lachte Catherine. Toen hij Misty Cliffs wou aankondigen, wist hij even niet meer op welk album dat ook alweer prijkte. (Coté Jardin, uit 2012, Philip!) En we werden getrakteerd op een machtig en magische uitvoering van deze compositie. Piano en contrabas eerst in een dienende rol, het warme en subtiele gitaarspel van Catherine in de lead, de piano die volgde om daarna het thema feilloos en virtuoos over te nemen. En zo ging het wel vaker die namiddag. En ook De Nolf kreeg ruimte om te soleren, Catherine gaf het veelal zelf aan aan zijn muzikanten, zo van “komaan, doe maar!”. Maar Catherine’s wonderlijk mooie loepzuivere gitaarspel speelde uiteindelijk toch steeds op magistrale wijze de absolute hoofdrol.
Soms was Catherine de draad al eens kwijt, een legende van 81 lentes vergeet al eens wat, niet? Maar die legende kan daar zelf smakelijk om lachen! “Ik moest laatst een MRI-scan laten nemen, de dokter had nieuws voor mij: ‘On the left side of your brain nothing’s right, on the right side there’s nothing left’. Hilarisch toch? Of nog: “Ik begin te vergeten dus breng ik papieren mee, maar waar heb ik die nu ook alweer gelegd?”
De song die Catherine schreef voor vriendin Martine, bleek zowaar To Martine te heten. Martine mag blij zijn met deze prachtige ballade: machtig en prachtig hoe Catherine zijn gitaar deed croonen vol gevoel. Net voor de pauze zou de gitarist dat nog eens overdoen, waarbij de weemoed er gewoon van afdroop en je stiekem een traantje moest wegpinken. Enfin, wij toch!
Ook de tweede set was een aaneenrijging van hoogtepunten. Bijvoorbeeld Nairam, een anagram van Marian, zo duidde Catherine ons, een pareltje waarbij Catherine ons op de zoveelste masterclass jazzgitaarpracht trakteerde. Of ook de wondermooie, uitermate pakkende ode aan zijn moeder, Letter From My Mother, waarin we werden verdronken in weemoedige gitaargloed. “Na mijn vriendin en mijn vrouw mocht nu ook mijn moeder aan bod komen”, zei Catherine. En een weinig later zou hij ook zijn kleindochter eren me Louisella (verwijzend naar én Louis Armstrong én Ella Fitzgerald). “Gisteren was ze jarig, ze werd 14!”, aldus een fiere Catherine.
De sets waren vooral opgebouwd uit eigen werk (en dan hebben we niet alle liedjes benoemd), behalve dan die song van Django, en ook Cole Porter mocht wat Catherine betreft niet ontbreken: “Die man schreef alleen maar mooie nummers.” Een machtig So In Love werd ons deel, met fraaie soli van De Nolf en Andreoli, en weerom subliem gitaarspel van Catherine. “Ook Nicola Andrioli is een goed componist”, waarop het trio Andrioli’s Mare Di Note bracht; een heel dromerige en romantische compositie, met natuurlijk een hoofdrol voor de piano – en keys – van Andrioli, fraai baswerk, uiteraard ontbrak ook de gitaar van de Meester niet.
Helaas geen L’Eternel Desir in de set, noch de titeltrack, maar uit hetzelfde meesterwerk dat Transparance (1986) is, kregen we wél een formidabel Dance For Victor cadeau! Genieten met de grote G, maar dat geldt eigenlijk voor alle songs van de namiddag.
Namiddag? Plots was het even over half zeven, en zeggen dat we eigenlijk nog meer wilden. Maar beter is het niet te gulzig te zijn, en onze held nu even rust te gunnen.
Moge Catherine nog lang onze en jullie oortjes kunnen strelen met diens geniale gitaargloed en composities. Philip forever!
PHILIP CATHERINE – Facebook
