Het was ergens op het einde van de jaren 80. Bands als Slowdive, Chapterhouse, Ride en My Bloody Valentine grepen terug naar de oorverdovende geluiden van bands als The Jesus & Mary Chain en Sonic Youth. Men had zo veel pedaaltjes nodig dat de gitaristen meer naar de grond staarden in plaats van hun ogen op het publiek te richten waardoor de NME met het nodige sarcasme deze scène tot shoegaze doopte. Ondanks het feit dat er in deze scène heel wat fantastische bands betrokken waren (van Lush tot Swervedriver) lag in Amerika de grunge op de loer waardoor de meeste van deze bands na het uitbrengen van één plaat in de vergeethoek belandden. Toen de Britse dreampop door nieuwe Amerikaanse indiegoden werd weggeblazen, zag het er lange tijd naar uit dat shoegaze niet meer was dan de herinnering van Britpopliefhebbers die van stevig gitaarwerk hielden.
Maar alles komt ooit terug, goede en slechte dingen. Ook shoegaze, en het genre waarover ooit minachtend werd gedaan, is nu plots een muziekstroom geworden die serieus wordt genomen. Werd er vroeger nog een beetje met het talent van Rachel Goswell gelachen, dan wordt ze vandaag door diezelfde pers net niet aanbeden. Op donderdag 27 oktober stond deze shoegazegodin in de Orangerie van de Botanique omringd door mannen die weten hoe je een ondoordringbare wall of noise dient neer te zetten, met in het voorprogramma een jonge Vlaamse band die deze platen uit het hoofd kent en daarmee iets moois doet, en ergens middenin een jonge popband die voor geen meter in deze line-up paste.
Het gaat goed met Newmoon, na amper twee jaar zit de band op PIAS en de recensies over hun onlangs uitgebrachte debuut Space liegen er niet om: dit is een band om rekening mee te houden, en die verbazing wekt. Vanuit het niets (en vooral vanuit de buik van de hardcorescène) met een plaat afkomen die de shoegazeliefhebbers (en dat zijn er tegenwoordig heel wat) charmeert, het is niet wat je simpel noemt.
Voor de meeste muziekfans is Newmoon, onlangs die twee jaar, een gloednieuwe band. De verwachtingen waren tamelijk hoog gespannen (dat komt er nu eenmaal van als de pers lief voor je is). Hoe kort de set ook was, 25 minuten was ruim voldoende om te zien dat dit vijftal ook op het podium indruk maakt. Je hoort veel in Newmoon: klassieke shoegaze, postrock (Explosions In The Sky en Mogwai zijn nooit veraf), zelfs een tikkeltje postmetal, maar vooral een groep die je met zijn geluid van je sokken blaast.
De muziek van Newmoon bestaat uit verschillende lagen zonder dat het een geluidsbrij wordt. Meer zelfs, tussen de loeiharde instrumenten en de ijle zang van Bert Cannaerts ontdek je heerlijke melodieën zodat alles tot één fantastisch geheel samen smelt. Shoegaze met een duister kantje. En tja, mocht je die heerlijke 25 minuten hebben gemist, kun je gewoon naar hun albumvoorstelling gaan in de AB op tien december, ze staan er samen met Whispering Sons.
Tussen de reverbs en distortiegitaren stond Japanese Breakfast per toeval wat ongelukkig geprogrammeerd. Onlangs bracht deze band op Dead Oceans Psychopomp uit, en wie er na gisteren nog mocht aan twijfelen: dit is wel degelijk het project van frontvrouw Michelle Zauner die vroeger bij Big League zat. Na het overlijden van haar moeder nam Michelle een resem fragiele lo-fi songs op die zowel schatplichtig aan Death Cab For Cutie, The Sundays als Magnapop zijn. Mooie liedjes dat wel, maar niet sterk genoeg om de Orangerie te kunnen betoveren, en meer dan eens ging de hand naar de richting van de mond om te proberen een geeuw te onderdrukken.
Zelf ontkennen ze het in alle talen, maar het is moeilijk om bij Minor Victories niet aan individuen te denken. Vanaf de seconde werd Rachel Goswell uitbundig begroet met de woorden “Hey, Rachel”. De mooie dame lachte terug , en wist maar al te goed dat deze fan in de Botanique stond om Rachel van Slowdive te zien. Net als Stuart Braithwaite van Mogwai en Justin Lockey van Editors.
Muzikanten die op festivals elkaar beter hebben leren kennen en met wie het muzikaal klikte. De gelijknamige plaat die op Fat Possum Records uitkwam werd via Skype bedacht, en ondanks een overvolle concertagenda, gingen ze daarna op tour. Na hun optreden op Pukkelpop stonden ze in een niet-uitverkochte zaal, je bent dan een supergroep!
Maar goed, de afwezige heeft altijd ongelijk, zeker in het geval van Minor Victories. Geen mens die twijfelde aan het kunnen van deze rasartiesten, de enige vraag die opborrelt is gewoon hoe lang dit grapje zal blijven duren. Minor Victories klinkt als een hechte band, maar is dat niet omdat de echte projecten waarin deze muzikanten betrokken zijn net iets te succesvol zijn.
Leden van superbands en toch valt alles mooi samen in één groep. Minor Victories opteert voor shoegaze dat enorm veel op het begingeluid van Slowdive lijkt (en dat zeggen we niet eens omdat Rachel alle songs zingt). Een muur van lawaaierige gitaren vol effecten (met Braithwaite in de voorste linie), drums die je tegen de muur duwen en vocalen die je er aan herinneren hoe mooi soms een menselijke stem kan zijn.
Het optreden bestond, zoals verwacht, uit de songs van hun debuut. Klinken de nummers op plaat nog wat ingetogen, barsten ze op het podium open tot gitaarsalvo’s waarnaar liefhebbers met open mond blijven staren. Noem het een gelegenheidsgroep, wat Minor Victories is, maar wat voor een.
