SOFT BOY
26 graden en dan haal je al eens de korte broek buiten. Dat had Xander van Soft Boy maar al te goed begrepen en met de glimlach op de mond kregen we twintig minuten goedlachse indiesongs op ons afgevuurd. Eén van de Sound Track-tips van Portland. Het is nog een beetje koffiedik kijken of Soft Boy nu een éénmansproject is of een heuse band zoals tijdens de voorrondes van Gent het geval was. Feit is dat er nog wat aan de podiumprésence dient gesleuteld te worden, maar de songs zijn er, en dat is toch waar het hem in hoofdzaak om draait. Eigentijdse indiepop met meer dan eens een handzwaai naar de Beach Boys of indien u het wat moderner wil maar in strandeoorden wil verblijven: Beach Fossils. Als opener op Sound Track kon het alvast tellen, want hier zit zoals men zegt potentie in!
LAPIS LAZULI
Lapis Lazuli. Een naam waar wel meerdere mensen zullen over struikelen, zoals de presentatrice van dienst, tenzij je iets afweet van edelstenen. Kennen wij geen snars van, wel van goede muziek en wat ons betreft (il faut choisir) de beste band die wij hoorden als we het in de categorie van psychedelische indie met een zonnig sfeertje moeten zoeken. Een band met leden van zowel Pavlove en Vito in hun rangen, en dus geen wonder dat het goed klonk. De band goochelt met namen als Tame Impala, Connan Mockasin en George Michael. Kwestie van de cv te vullen, ons zegt iets dat de naam Lapis Lazuli zeer binnenkort over de tongen zal rollen.
MOLTEN PENGUIN
Een vibrafonist, een drummer en een bassist, dat geeft Paard. Voeg er een gitarist aan toe en we krijgen Molten Penguin. Een instrumentaal kwartet samengesteld uit getalenteerde jazzmuzikanten. Ze serveerden idyllische soundscapes, voortgestuwd door drum en bas vol elektronica effecten, gekleurd door het slagwerk van Pieter Claus op vibrafoon, en met afwisselend fijnmazige en stevige interventies van Jan Ghesquière op gitaar. Hun muzikale invloeden kan je er dan uit proberen filteren (van jazz tot triphop, van Frank Zappa tot Hudson Mohawke…) maar vooral gewoon genieten geblazen van deze klasbakken. Ze creëerden een ondefinieerbare vibe, die vermoedelijk beter tot z’n recht komt in een verduisterde zaal dan in een zonovergoten park. Wat ons betreft, op puur muzikaal vlak het beste dat deze preselectie te bieden had.
YOKAN
Een witte tenue aantrekken en denken dat het leven rond popgevoelige liedjes draait. Welkom in de wereld van Yokan. Volgens diverse omstaanders een band die het goed zou kunnen doen op de radio. Wie zijn wij om daar iets anders over te zeggen? Qua podiumwerk dient er het één en ander bijgeschaafd te worden, zo veel is duidelijk. Misschien ook iets meer aandacht schenken aan het feit dat wanneer je een popband wil zijn (er zit sowieso een hoog Oscar & The Wolf-gehalte in) dat je ook catchy oorwurmen dient te schrijven. Maar alles groeit, en dus waarom ook deze Yokan niet!
UMA CHINE
Laten we maar eerlijk zijn en de dingen noemen zoals ze zijn. We vroegen ons af waarom een band als Uma Chine mee dingt naar een prijs als deze. Met hun gelijknamige cd bewees de groep rond Nele De Gussem wat ze kunnen en dat is…veel! Excentrieke pop aangevuld met folkachtige zang, jazzy vibes en zelfs wat progrock. Een groep waar het talent zo van afdruipt. In iedere juiste wereld een band die al lang zijn strepen bij het publiek zou hebben verdiend, maar soms gaat het wat trager. Of we onder de indruk waren? Zoals verwacht ja, en iets zegt ons dat deze band wel eens bij de halve finale in De Centrale zou kunnen staan.
SUURA
Suura vertrekt vanuit stilte, konden we lezen. Een park met het nodige rumoer op de achtergrond leek dan ook niet de ideale setting voor hun intimistische muziek. Maar veel bleek het de heren niet te deren. Ze bedienden zich van contrabas, gitaar, altsax en tenorsax. Meer hadden ze niet nodig om hun desolate schilderijtjes te penselen. Atmosferisch, ergens zwevend tussen jazz en Scandinavische volksmuziek. Donker ook dankzij een verrassende drone die Nicolas Van Belle en Emanuel Van Mieghem uit hun gitaar en contrabas toverden. Verstilde muziek: niet zo evident in een muziekconcours, maar fraai was het zeker. Luid applaus als mooie afsluiter van de iewat gezapige maar gezellige preselectie in het Gentse Coyendanspark.
Foto’s (c) Ann Cnockaert
