Tenzij je hier voor het eerst op de pagina’s van Luminous Dash belandt – zo ja, welkom! – heb je wel al even door dat Sound Track in volle zwang is. In een schier eindeloze reeks voorrondes waarin 144 okselfrisse (de meeste toch) acts het tegen elkaar opnemen, wordt door een professionele jury gewikt en gewogen welke 46 bands door mogen stoten naar de finaleronde. Per provincie zijn er drie laureaten en die worden dan een jaar lang ondergedompeld en met zorg begeleid tijdens hun eerste stappen in de wereld van de professionele muzikant.
Een van de laatste voorrondes vond plaats in de Cactus muziekcentrum in Brugge waar 8 West-Vlaamse artiesten en bands elk 20 minuten kregen om al dan niet een blijvende indruk na te laten bij de toeschouwers en de jury.
Openen deed de 20-jarige Liz (Lies Neyrinck) die met een heuse band het podium kwam opgewandeld.
Singer-songwriter – ja, dat zeker – eerst aan de piano dan ook met gitaar. Maar het was toch meer dan dat, met dank trouwens aan de ijzersterke band. Toch straf, want de overstap van op je eentje je zielenroerselen te staan ventileren achter een gitaar of piano naar een band is groter dan je denkt. Die nu al zetten, geeft je een beentje voor. Het contrast tussen de frêle verschijning van de artieste en haar vrij diepe stemgebruik werkte trouwens ook heel goed.
We hoorden wat Suzanne Vega en best wel wat Heather Nova, maar we merkten vooral bakken talent op. Waren alle nummers even sterk? Misschien niet, maar Lies trok ons wel mee in haar verhaal en dat om 18u30 voor een schaars gevulde zaal. Straf!
Ook de tweede artiest van de avond was een jonge vrouw die zich beweegt binnen het singer-songwriter segment. Leontien deed het evenwel op haar eentje met gitaar. Breekbaar en doodeerlijk bracht ze liedjes doordrongen van weltschmerz en een gebroken hart. Met een titel als Also Little Girls Are Growing Older, weet je dat het er best wel emotioneel aan toe ging.
Vader en moeder zaten ook in de zaal en toen Leontien “I love you daddy” zong, zullen er wel wat traantjes gevloeid zijn. Spijtig dat er misschien net iets te veel getapt werd uit hetzelfde vaatje. Twintig minuten ingetogenheid, treurnis en melancholie is veel, zeker als je je publiek bij de lurven wil vatten. Daar kan zelfs een prachtige stem als die van Leontien niets aan veranderen.
Wie dat wel kon, waren The Muttons, vier jonge gasten die elkaar vonden in een kelder in Sijsele (of zoiets) en die een soort punk-vanuit-de-ondergrond geluid brengen waar nogal wat energie vanaf spat. Het feit dat ze een heuse fanclub meebrachten hielp natuurlijk ook. The Muttons zijn een band die toch al wat verder staat op de weg naar het sterrendom (hun eerste plaat komt eraan) en die we vorig jaar in hetzelfde huis aan het werk zagen tijdens Humo’s Rock Rally. Toen waren we onder de indruk, waren we dat nu opnieuw?
Frontman Merlijn Goddeeris zingt, brult, krijst en huppelt nog steeds energiek over het podium al is het toch de gitarist die met de eretitel “Duracel-konijn” gaat lopen. Het piratenlied werd ook vanavond gespeeld wat het startsein was van een fijn Marie-Louise-moment door de fanbase! En dat tijdens een optreden van 20 minuten, je moet het maar doen, toch?
Uitblazen zat er vervolgens niet in want daar was Cellardoor. Ook zij zijn een vierkoppige boysband, maar dan wel een van het soort dat zware metalen smeedt op het podium. Het logo en de bijbehorende dresscode zaten alvast helemaal goed en energie was er te over, vooral dan van frontman en zanger/ brulboei Gilles Derijcke.
Er werd geramd, geheadbangd en gebruld. Trommelvellen en -vliezen kregen het hard te verduren, gitaarsnaren werden liefdevol mishandeld en stembanden opgerekt. En het klonk nog goed ook! Of Cellardoor zich met hun sound voldoende kan onderscheiden van andere bands binnen het genre kunnen we moeilijk inschatten. Vertederend was wel hoe Gilles vlotjes schakelde tussen op ontploffen staande energiebom en timide boy-next-door toen hij een dankwoord uitsprak aan VI.BE, Sound Track en Cactus. Vlot schakelen tussen die twee rollen is wat de fijne bands onderscheid van de opgeblazen egotrippers.
De avond is over halfweg en de uit Oeganda afkomstige Yuko (niet te verwarren met de ter ziele gegane band) mocht weer wat rust brengen in de zaal. Ze deed met haar warme, zachte stem, prachtige outfit een mix van r&b met wat injecties afrobeat hier en daar.
Om zeker te zijn dat we allemaal op dezelfde golflengte zaten, vroeg Yuko helemaal aan het begin van haar set om de backing track even stil te zetten. Tijd om met z’n allen samen wat ademhalingsoefeningen te doen. Een beetje grappig misschien, maar zo bouw je wel direct een band op met je publiek! Chapeau dus om dit te doen, wij hadden het nog niet meegemaakt.
Zingen met een backing track zorgt voor een zekere afstand tot de muziek en we zijn niet helemaal zeker of Yuko erin geslaagd is die te overbruggen. R&b moet het sowieso al niet hebben van dynamiek en als je dan zingt tegenover een mp3 dan gaat er best wel wat verloren, hoe goed je ook zingt. Natuurlijk is dit een parcours dat er net op gericht is om je te begeleiden naar de volgende stap, ideaal dus voor iemand als Yuko.
Veel tijd om daar bij stil te staan was er niet want de twee heren van Rulder stonden te popelen om het podium af te breken. De muziek van Kiliaan Baert (drum, stem) en Matthias Rosseel (gitaar) werd door onze collega omschreven als “apocalyptisch, maar hoopvol”, we zouden het zelf niet beter kunnen zeggen.
Verbaasd dat ze überhaupt al geselecteerd waren, beukten de twee vrienden hun muziek rechtstreeks onze hersenpan binnen. Beetje doom, beetje sludge en een Kiliaan die zijn stembanden aan flarden lijkt te scheuren waar je bij staat.
Muziek uit het hart of toch uit een plek waar hoop en waanhoop elkaar regelmatig tegenkomen. Niet voor iedereen, maar dat geldt natuurlijk voor elk genre, en hun muziek klinkt een stuk eerlijker dan vele van de klanken die we dagelijks op de MNM’s, Q-Musics en Joe’s van deze wereld horen passeren.
Bijna hartbrekende kwetsbaarheid dan van Mable die je in de supermarkt ook mag aanspreken als Manon (Scherrens). Opkomen aan de piano gaan zitten en zeggen: “Hallo, ik ben Mable maar eigenlijk heet ik Manon, en ik ben 19 jaar”. Dan heb je geen kapsones! Singer-songwriter opnieuw en opnieuw van het nogal deprimerende soort. In de media gaat het vaak over de psychologische kwetsbaarheid van Gen Z, in Cactus hoorden we hen zelf aan het woord. Of toch de vrouwen in het gezelschap…
Een liedje over kampen met een eetstoornis, het verlies van haar beide opa’s en over gebroken harten, vrolijk werden we er niet van. Super natuurlijk dat de generatie van Manon (of toch sommige leden ervan) zo open en eerlijk wil, durft en kan praten over zaken die de menselijke psyche aanbelangen, zaken die generaties lang taboe waren. Het maakte haar set wel érg zwaar.
Uitsmijter van de avond was YUMA. Opnieuw een vrouw aan de macht, in de gedaante deze keer van Yuma Claeys. Begonnen als soloproject maar nu een volwaardige band samen met Zeno Van Mulders, Daan Verstraete (vanavond vervangen wegens spelende in Tilburg) en Aiden Clarke. Allemaal mensen die weten hoe ze hun instrument moeten bespelen, exploten ook van PXL en dat is echt wel een kwaliteitslabel. Een band die er staat, want wat was dit goed!
Veel pop, een beetje rock, een kluts shoegaze, en een charismatische frontvrouw dat is het magische recept van YUMA. Ja, er is nog marge – anders zou de band niet meedoen aan Sound Track – maar je voelde tot in je kleine teen dat deze band het heeft en dat vond ook de jury want samen met Liz mocht Yuma door naar de West-Vlaamse finale in de 4AD op 20 december. Allen daarheen!
Socials: Cellardoor – Liz – Rulder – The Muttons – Yuko – YUMA
