In OLT waren we getuige van en memorabele avond met Portland. Als er magie in de lucht zit ben je doorgaans bij OLT aan het juiste adres, maar de feeërieke sfeer alleen volstaat niet voldoende voor een goed optreden uiteraard, dat is helemaal de verdienste van de artiesten.
Als voorprogramma kregen we Caspar Auwerkerken. Een naam die bij ons niet direct een belletje deed rinkelen, in de bio lazen we dat hij al op tour is met The Bony King Of Nowhere. Bij de opener I Tried werd al direct duidelijk dat die combinatie een ‘match made in Heaven is’. Even dachten we aan die atypisch Nirvana klassieker Something In The Way. Het is zo’n song waar precies geen refrein in zit maar wel een echt verhaal. Caspar speelde vanavond op een elektrische gitaar, ter ondersteuning bracht hij op cello Elisabeth Callewaert mee.
Net als de Bony King zingt Caspar melancholische, gevoelige liedjes in een sobere uitvoering. Zijn stem leek te zweven over de gitaar en de cello als een waterschaatser over een gerimpeld wateroppervlak. Heel mooi!
Caspar vertelde dat het een droom was die werkelijkheid werd om te mogen spelen voor zo een groot publiek. De laatste keer dat hij op OLT was, was als toeschouwer voor het optreden van Jeff Tweedy. Ja, de man kent zijn klassiekers. Afsluiten deed hij met met een hele mooie Hyacinth, weer een heel ingetogen nummer maar wel bloedmooi. Caspar Auwerkerken, onthou die naam want deze jongen zal over enkele jaren zelf het hoofdprogramma zijn.
De sterren van vanavond waren natuurlijk Jente en Sarah van Portland. Dit optreden stond oorspronkelijk ingepland op 20/06/2020, net na het verschijnen van de eerste plaat Your Colours Will Stain en net voor de grote festivals waar ze ongetwijfeld een mooie plaats zouden krijgen op de affiche. Wij waren getuige van hun moment de gloire op Pukkelpop 2019 en wilden het eerste grote optreden sindsdien absoluut bijwonen. Het liep niet zoals gepland. Vorige zomer konden enkel de snelsten onder ons een ticketje bemachtigen voor een bubbel–uitvoering op OLT maar nu was het eindelijk zover: met CST en zonder mondmasker en vooral met een volledig publiek. Het voelde wat onwennig eerst maar het liep in crescendo naar een uitzinnig overwinningsfeest.
Voor ons, als publiek was het aanvankelijk wat ongemakkelijk om vooraan het podium te kunnen drummen voor een goed plekje. Voor Sarah en Jente bleek het een emotionele rollercoaster. Ze waren erg onder de indruk van wat er gebeurde. Bij de eerste nummers zoals bij Killing Mind leek Sarah zelfs een krop in de keel te hebben maar dat kwam gelukkig snel goed. Als artiesten hun emoties tonen is het optreden nog veel krachtiger en dat was het geval woensdagavond. Jente was de volksmenner van de avond en begon al vroeg in de set het publiek aan te manen om mee te zingen en te klappen. Als een herder die zijn schapen in het gelid houdt zo trekt hij het publiek doorheen de perfecte setlist.
Opvallend is te zien hoe Portland op korte termijn van een hobbyclubje dat de nieuwe lichting won, is uitgegroeid tot een zeer professioneel omkaderde band, en dat zonder aan eigenheid te verliezen. In de nieuwe setting kwam er een ervaren drummer bij (hij speelt oa ook bij TheColorGrey en Mooneye) een extra gitarist en een toetsenist. De band zorgt voor de stabiliteit in de songs maar blijft grotendeels uit de spotlights zodat Jente en Sarah zich volledig kunnen smijten en zodat wij, het publiek, een prachtervaring hebben.
Visueel was er ook over nagedacht. Sarah en Jente kregen afwisselend hun momentjes. Sarah kon zo staan springen en dansen doorheen de schaduwen en de spots terwijl Jente uit de bol ging op zijn gitaar. Maar ook Sarah had een solo met het bloedmooie Pearls waar ze helemaal alleen op het podium stond. Even waanden we ons in een rokerige pub. Ze kreeg OLT muisstil met dit nummer. Je kon een spelt horen vallen toen ze de laatste woorden had gezongen.
Het oorverdovende applaus ging al snel over in ritmisch geklap voor You Misread Me, net als haast alle nummers op de setlist een nummer van de debuutplaat. Jente genoot met volle teugen en Sarah pinkte hier en daar een traantje van ontroering weg. “We hebben dit zooo gemist, maar we zijn terug !”, riep Jente.
Hét moment van de avond was ongetwijfeld toen Jente voorstelde om een ‘specialleke’ te doen. Hij vroeg iedereen het lichtje van hun mobieltje aan te zetten een dat in de lucht te steken. Een zee van lichtjes danste mee op de tonen van AfterMath, een nummer dat niet op de debuutplaat staat. Het gaat over een breuk tussen geliefden die toch nog om elkaars gevoelens geven. Pijnlijke emoties omzetten in energie die helend werkt voor het publiek, het lijkt een slechte reclame zin voor een relatietherapeut maar het is ook het handelsmerk van Portland.
Afsluiten deden ze met wellicht hun meest bekende nummer Pouring Rain. Het was als een kers op een gigantisch grote verjaardagstaart. Vanaf de eerste tonen begon het publiek mee te zingen en dat werd heel erg geapprecieerd door de protagonisten. Misschien was dit wel het bevrijdingsfeest waar we met z’n allen op zaten te wachten. Dank u Portland en heel graag tot een volgende keer!
