Na een eerste Porta Nigra-avond en -nacht, smaakte The obsCure de dag nadien als een rijk gevuld ontbijt om 16.30 uur. Geen wonder dat de zaal pas later vol liep, uiteraard. Het had nochtans een knappe “Cure for last nights’ hangover” kunnen geweest zijn voor al wie niet uit bed raakte!
Als een band nog niet dood is, kan een andere geen tributeband zijn, denken we… Dan moeten we dat een ‘coverband’ noemen. Naar ons eigen bevinden doet dat tekort aan wat The obsCure neerzette. Want met hun sound, kan je echt wel zeggen dat ze The Cure-nummers alle eer aan doen.
Zanger Dirk Vreys‘ zenuwen speelden wel wat op. Geknelde zenuwen in zijn been weliswaar, waardoor hij iets minder vlot over het podium bewoog, maar wat niets afdeed aan het zijn smithiaans gevooisde stem. De jonge Vreys – Jarne, zoon van – trad als bassist mooi vooraan in de spotlights. En terecht, gezien de jonge kerel zijn treffende gelijkenis met Cure-bassist Simon Gallup – in zijn jonge jaren althans – maar vooral ook omwille van zijn muzikale talent dat hij niet enkel hier, maar ook bij G.U.S.T., Shorty Jetson And The Lefthands, Zombikini… laat horen.
De setlist zou blijkbaar precies dezelfde geweest zijn als die van W-fest 2019 in Waregem (schitterend optreden, ook toen!), werd ons ingefluisterd. Wij onthielden van vanavond vooral de prachtig uitgesproken synthlijn in Close To Me, het speelse The Lovecats, A Japanese Dream, One Hundred Years, Killing An Arab, 10.15 Saturday night…
De glooiende gitaarlijn begeleidde de woorden “The light seems bright, and glares on white walls. All the sounds of Charlotte sometimes” in Charlotte Sometimes prachtig, terwijl we geraakt werden door de traag diepe drumslagen.
Een hele resem nummers uit The Cure-jukebox weerklonken in de Stadsfeestzaal, vooraleer de heren van The ObsCure afsloten met A Forest. De bomen wiegden mee met het deinende publiek, in mooie lichtprojecties op het plafond.
Recht vanuit Breendonk, nog maar net bekomen van het toeren met Goethes Erben, mocht gothrock-/ newwaveband The Arch aantreden. Hun nieuwe album Sanctuary Rats is nog maar net uit, dus kregen we daaruit een knappe selectie nummers te horen, naast de klassiekers die ze deze keer met nog meer kracht en pit dan ooit neerzetten. Muzikaal krachtig, maar ook visueel. Met sierlijk haakse bewegingen van CUVG (frontman Gerd Van Geel), Mr. Pierre’s zwarte buishoed (Pieter de Clercq), Jakkes rijzige gestalte (Jan Lamberts) op de achtergrond, maar centraal op het podium én in de band en het strak zwarte maatpak-jasje met spikes van Ivan DC (Ivan Moons). Om op de achtergrond nog eens de knappe backdrop als visualisatie van dat nieuwe album te krijgen. Nog nooit werden ratten zo aantrekkelijk voorgesteld als nu.
Met de herkenbare toetsen, opende het bitter verleidelijke Tangled Stones de set. Clear Fields liet verborgen dreiging met melancholie door de zaal klinken. Bitterzoet wandelde Van Geel over het podium op het energiek, dynamische 9.81, waarbij nachtmerries ons opwachten in onze dromen.
Prachtig emotionele toetsen openden Devil’s Breed, waarbij het echoënde effect op de vocals een mooie toevoeging was.
Na deze nieuwe tracks, katapulteerde één van hun eerste hits – Babsi Ist Tot – ons terug naar het verleden. Een nummer dat blijft raken… terwijl het tegelijk ook net genoeg kwaadheid en alle daaraan verbonden emoties losmaakte om te verdwijnen in introvert gedans.
Tijdssprong vooruit naar de gloednieuwe titeltrack Sanctuary Rat, waarna bubbelende electro met slaande drummachine ons meenamen in Stay Lay uit 1989 met de woorden “So listen, to what the soft voice will whisper…”.
De langere intro van Fates zette het muzikale kunnen van de muzikanten volledig in de spotlights en durft Gerd ook wel eens gebruiken om dichter bij het publiek te geraken. Ook deze keer zocht hij de nabijheid van die eerste rijen en bracht deze klassieker met rake woorden, rake blikken van op de dranghekken in de front.
En dan met Eyes Wide Open dansend afsluiten… wij werden hier gelukkig van.
Eén brok geluk op een podium, leek dame Sian Evans van Kosheen wel! Een sprankelende verschijning met sprankelende ogen, charmerende glimlach en energie te over om een hele set knap mee te blijven dansen. Maar haar grootste troef bleek nog steeds haar typerend prachtige klok van een stem te zijn. Voor hun vijfentwintigste verjaardagstour was Porta Nigra de ideale plek om wat kleur te brengen. In een optimistisch rijke sound bezong ze met positivisme vaak de moeilijkste, meest emotionele thema’s.
Zo hoorden we All-in My Head, waarin de sensualiteit van een female fronted band mooi naar voor springt, in hun mix van triphop, breakbeats, drum-‘n-bass en rock. Evans benadrukt hoe dankbaar ze is voor de muzikanten die naast haar staan, al zoveel jaar. Markee Substance (a.k.a. Mark Davies) en Darren Decoder (a.k.a. Darren Bealedie) meer over haar weten dan ze zich zelf wil herinneren. En ze bood haar excuses aan hun echtgenotes aan, omdat ze wéét dat hun mannen haar zelfs in hun dromen blijven horen. Heerlijke dame!
Het minimalistische introotje heeft maar 3 tonen nodig, om (Slip & Slide) Suicide – het dansnummer met diepe basdrum – te herkennen. Het nummer Pride heeft voor Evans een emotionele betekenis, vertelde ze, omdat het haar persoonlijke ‘overwinningspad’ van miserie naar trots symboliseert en de warme gemeenschap die haar daarbij steunde.
Doorheen deze knappe set werd nog maar eens duidelijk wat een straffe zangeres Evans is en hoe sterk het instrumentale wel is, aangezien dat het ook nu nog straf, dansbaar en boeiend blijft klinken. Uiteraard kwam dat nog meer tot uiting naar het einde van het optreden toe, met de hits Hide U en Catch.
VNV Nation verzamelde iedereen voor het podium. De fans werden verwend en niemand had het wellicht verwacht, maar de immer sympathieke Ronan Harris en zijn muzikanten zetten daar maar liefst een twee uur durende set met 21 nummers neer!
Wie eerder al een optreden meemaakte van VNV, weet wat er nu volgt: een perfecte show, met een innemende Harris die telkens weer het publiek charmeert door contact te leggen in zijn bindteksten en met stralende glimlach, dankbaar voor elke aanwezige. Muzikaal af, perfect geënsceneerd en geproducet. Sterk opgebouwde, glimmende nummers vol emotie, ondersteund door warmgouden, mooie visuals, in Electric Sun-sfeer uiteraard.
We zeiden het al: een perfecte show. Jammer genoeg raakt perfectie ons maar weinig… en ondanks het feit dat de kwaliteit bij VNV Nation zeer hoog is – daar twijfelen we geen seconde aan – wij zien het graag iets rauwer, gevarieerder en (opr)echter.
Laat ons dus concluderen dat wij dus eigenaardige concertgangers met afwijkende verwachtingen zijn, want het publiek genoot van de eerste, Before The Rain, tot de laatste, All Our Sins, song! Mooi om te zien was dat de toetsenisten bijna simultaan hun hoofd wiegden tijdens Sentinel. De eerder dreampoppy EBM-sound van de Iers/Britse band biedt in hun tracks steeds een mooie balans tussen beats, de hardere, mechanistische elementen van het genre en warmte, sensuele dansbaarheid en emotie.
Groene laserstralen wisselden een warme gloed af in de knappe belichting. We werden meegenomen in de oneindigheid van het heelal in o.a. Farthest Star, Nemesis, Space & Time… met hoogtepunten als When Is The Future, Wait, Illusion, Gratitude en Solitary. En naar het einde toe het prachtige Nova, uiteraard, dat door iedereen meegezongen werd.
Een meer dan geslaagd muzikaal weekend was deze editie van Porta Nigra, waarbij de organisatoren en de crew een grote ruiker zwarte rozen of zwarte chocolaatjes verdienen, voor hun knappe werk. We vragen ook een applaus voor diegenen die er bijna nooit eentje krijgen: de deejays die tussen de concerten voor heerlijke deuntjes zorgden en nadien ook de afterparty verzorgden. Merci dus aan dj Borg, dj Wildhoney, Filip Delens en dj The Black Widow voor jullie fijne muzieksmaak!
