Het meest geziene getal op t-shirts vanavond? 242. Een voltreffer voor Porta Nigra dit jaar, want met Front 242 – die onlangs hun afscheidstournee aankondigden – was deze editie op vrijdag helemaal uitverkocht. De stadsfeestzaal in Aarschot, tot de nok gevuld met muziekliefhebbers van (vooral) EBM.
Ook The Juggernauts – de band rond frontman Peter Mastbooms (a.k.a. DJ Borg) – namen hun plaats in dat EBM-programma mooi in. Het, zoals steeds, in zwart ruimtepak verpakte, Antwerpse trio maakt sinds 2010 geen nummers over gebroken harten of verloren liefdes, maar stelt de planeet en maatschappij die het hard te verduren krijgt centraal, in maatschappijkritische, door beats gedreven tracks.
Plichtsgetrouw, schudden ze ons dus wakker… en deze keer deden ze dat met de woorden “Hey… hey you…”. Damaged Illusions was een sterke opener, met rake woorden en slaande industrial drums.
Hun laatste wapenfeit was de ep Fear en daaruit kregen we uiteraard enkele nummers te horen, waaronder de titeltrack, die tegenwoordig toch wel één van onze favoriete The Juggernauts-nummers is. En daar zit dat aanstekelijk vuil synthlijntje zeker voor iets tussen. Ook de meer grimmige Covid 19-Remix van dit nummer passeerde.
Nog eentje dat we altijd graag terughoren, en met de knappe visual ook graag terugzien, is End Of Time, waarin de bits en bytes ons rond de oren vliegen in overstuurden electro. Een dancetrack gedreven door de snijdende synthlijn, die vervuild herhaald werd. “This is the night…” Ze lieten al hun rauwe hardheid los over de zaal met Purge met haakse drums en stuurse electro.
Na enkele nummers werd jammer genoeg duidelijk dat het geluid niet goed zat en niet bijgestuurd werd. De electrobackingtrack klonk te stil, waardoor de drummer er af en toe nét naast klopte en het geheel doorheen de hele set iets chaotischer klonk dan anders…
Een band die al enkele decennia langer meedraait is Nitzer Ebb. Samen met Front 242 zijn ze bepalend geweest voor al wat volgde op EBM-vlak. Wat een revelatie moeten die twee bands voor vele dark dance-liefhebbers geweest zijn toen!
We hebben hen al steengoed geweten, ze hebben live ook al teleurgesteld. En ook nu waren de meningen van het talrijk opgekomen publiek verdeeld. Wij behoorden – op dat vlak alvast – tot de positivo’s. Eén ding was zeker: wat deze heren creëerden in de eighties, klonk eigenlijk nog steeds eigentijds. En dat heeft wel wat te maken met de meer nadrukkelijke focus op moderne elektronica, die de tracks de ‘21 century skills’ gaf om ook nu nog te overleven: grimmige zanglijnen, zware beats en techno-tics!
Een oude, maar energieke frontman kregen we de eerste minuten op het podium te zien. Na enkele nummers nam die energie wel af, maar bleef de kwaliteit behouden. Heel veel contact maakte zanger Douglas McCarthy niet met het publiek, hoewel we ons, doordat hij “You… are for you!” uit hun nummer Hearts And Minds doorheen de hele set af en toe liet terugkeren, muzikaal wel elke keer opnieuw aangesproken voelden.
“Fire! Fire!”
Er lijken wat jazzy toetsen toegevoegd aan Join In The Chant waarbij drummer Bon Harris de zang versterkte. Heerlijk dance-ge-trance, trance-gedans. De bpm zakte met Come Alive, wat voor een zwoel aantrekkelijk sfeertje zorgde in het publiek. Een set vol klassiekers met o.a. ook nog Payroll, Getting Closer, Once You Say, Down On Your Knees, I Give To You…
Na hun Join The Forces-tour in 2023, krijgen we dus niet zo vaak meer de kans om te ‘joinen’, want Front 242 rondt zijn muzikale carrière af. Op dat vlak had dit evengoed een Music For The Masses-show kunnen zijn, want de enorme opkomst vanavond was er dus vooral voor hen. Belgische EBM-ers die hun stempel drukten op de landelijke, maar ook internationale scene en je evengoed als voorlopers van de techno en newbeat mag beschouwen.
Groots. Brute energie. Stevig en zelfzeker. Uitgelicht. Uitvergroot. Overtreffend. Het zijn maar enkele woorden die beschrijven hoe Front 242 op dat podium stond. En dat apprecieerden we… een band moet niet stoppen als ze uitgeblust is. Het is zoveel mooier als ze dat krachtig kunnen doen. En dat… ja, dat deden ze zonder twijfel.
“We like to party, move your body…”, veel idealer dan met First In/ First Out kan een feestje niet openen. We kregen het meeslepende Don’t Crash, de sterke slagzin “together divided” in Generator, Fix It,… Een drietal nieuwere nummers passeerden, maar de klassiekers U-Men, No Shuffle, Headhunter, Funkhadafi, Tragedy >For You<, Body To Body… zetten de zaal in massaal bewegende lichterlaaie.
Mensen in tranen en maar ook veel zweet. Fanshirts die uitgedaan werden om de pit in te duiken. Emotionele momenten. Dankbare momenten. Een legendarische band. Merci, Front 242. Ook al nadert het afscheid, dit was alvast nog niet de laatste keer dat wij hen gaan zien!
