Ze beloofden om op 12 november de herfst te laten passeren, op Porta Nigra Autumn Passage in Aarschot, maar de zon scheen en bij de eerste act, voelde het toch eerder als winter aan.
Heel alleen, verzonken in zijn doomscapes staat Jan Dewulf op het met kaarsen gevulde podium. Zijn wolvenogen huilen in iedere track die hij de zaal instuurt. Donkertrage, onzichtbare tranen.
Met prachtige zwart/wit-visuals van Zsolt T. Szajbely van poppenlijkjes met uitgeholde ogen en zwarte engelen op de achtergrond, klinkt zijn dark ambient-werk imponerend.
We krijgen tracks uit Mildred In Oblivions debuutalbum Sisyphus’ Journey te horen.
Af en toe lijken de tribale ritmes toch wat verdoken warmte uit te sturen, maar doorheen het hele optreden hebben we vooral het gevoel dat de adem van eeuwenoude, verkilde geesten zich verspreidt door de zaal. Doodse duisternis klonk volschoon in die elektronische doomkelders.
Elektronische drums klinken in één van de nummers als theatrale aanslagen. Een sonische poging om ons uit een diepdonkere trancetrip te halen.
Bij de laatste track klinken de synths als een chorus. Wervelend traag wordt de gitzwarte chaos aan de oppervlakte gebracht, waarna die weer zinkt in een ijzig kluwen van perfecte echo’s van de dood, die met kloppende ritmes tot een climax leiden. Alsof je net de soundtrack hoorde voor de intense vrijpartij met je vijand, die je nadien uitgeput en voor dood achterlaat.
Was de avond nu al gestopt, hij eindigde in pure schoonheid…
Een donker cabaret open voor Geneviéve Pasquier, die in alle elegantie aantreedt, samen met haar partner in crime achter de elektronica. We verwachtten industrial, maar moesten daarvoor toch enkele nummers wachten, want in de eerste tracks klinkt haar stem vol nostalgie in melancholische electro en dark romanticsfeer met tal van invloeden. En dan hebben we het over elektronische soundscapes, die zich vermengen met artpop, blues, folk en noise. Voorzien van esthetische fonkelende belletjes, die contrasteren tegen de strelende sound van de toetsen.
Een momentje van teleurstelling trof ons bij de cover van Shout van Tears For Fears, waarbij alle pit het nummer werd onttrokken. En we waren al geen cover-lover…
Het doet aanvankelijk wat vreemd aan, die bizarre mix van stijlen. Maar het blijkt toch iets bijzonders te zijn, wat deze twee artiesten neerzetten. Bittere teksten in iets wat je als de darkwaveblues zou kunnen omschrijven. “I wanna give you al… I wanna kiss your body twice.”
Het zijn vooral nummers uit haar vierde album Louche Effect (dat opnieuw werd uitgebracht), die we te horen krijgen. Met strakke ritmes of zwoele streken: verleiding lijkt het louche effect van wat dit duo laat zinderen door de zaal.
Naarmate hun set vordert krijgen de industrialelementen meer ruimte en worden de tracks ook energieker en dansbaarder.
Heel ontspannen en alsof het de wet der natuurlijke trance is, laat Pasquier de woorden “Staying together is nothing forever” door de zaal walmen. De dancetrance nam alleen maar toe in de afsluitende nummers: stampende beats, grimmigheid in de zanglijnen en noise tussen industrialgeluiden.
Een bizarre combo van verschillende stijlen, die we zeker apprecieerden!
De warmste sound vanavond kwam zonder twijfel van de Duitse neofolk cultband Darkwood. Met een ijzersterke ritmesectie openen ze hun show, want naast de drummer, neemt frontman / gitarist / zanger Henryk Vogel ook plaats achter de grote trom. Waarna de akoestische gitaar, viool en gerinkel van klankstaafjes de natuurlijke warmte toevoegen. Sprookjesachtige neofolk weerklinkt als instrumentaal kader bij nummers over afscheid, oorlogswonden en de dood.
De zang van Vogel is diepwarm in nummers als Wintermärchen, Chased By The Swans, Broken Wings, Nothing Left To Lose, Stiller Bund… en dat komt nog meer in de picture, wanneer hij bijgestaan wordt door Manuela Zankl op zang of accordeon en Valentin op viool. Maar laat ons ook even wel wezen: het aandeel van de drummer bij deze band is essentieel. Laat deze weg en je krijgt steengoeie verfolkte kleinkunst. Daar is niets mis mee, maar de zware, tribale ritmes geven de band alles wat hem uniek maakt!
Het Duitse industrialduo Synapscape gaf forfait vanavond, maar onze Belgische The Juggernauts stonden gehelmd en gevleugeld paraat om dat op te vangen. Onder de pakken zitten frontman / zanger Peter Mastbooms (die we ook kennen als dj Borg), drummer Kevin Strauwen en toetsenman Terence Gryson. Geen plek meer om te schuilen, want met The Juggernauts Are Coming openden ze een dansbare set, zoals we die in hun buitenaardse EBM-sferen gewoon zijn: met rauwe vocals, strakke metaalachtige aanslagen op de elektronische drum en tintelend prikkelend toetsenwerk.
““Hey! Hey you! Where do you wanna go …. From here! … It’s time to react!” Een band met boodschappen. Over gedeelde verantwoordelijkheid in de wake-up-song Damaged Illusions, die ons met sterke beats oproepen tot verzet.
Ook in het sterke Purge worden sterke beats door gedreund, op zwevende synths. The End Of Times en Plastic World blijven favorieten in de live-set van deze EBM-grootheid, die steevast voor een dansfeestje zorgt, zonder steeds in uitvergrote climaxen op te lopen in hun nummers.
Follow dreunt er in dat we de controle kwijt zijn, alleen nog maar kunnen volgen… met ruwe zang, gespuwd over diep trillende baslijnen en beats die tegen ieders ego meppen.
Ritmische noise. Industrial techno. Powernoise. Olivier Moreau was de meest kleurrijke man in het publiek, met een rood hawai-shirt aan, maar zette op het podium met zijn soloproject Imminent de meest donkere ravesound neer. Hij stoomde de duisternis vurig aan, met wisselende trance-ervaringen gaande van indsutrial ambient tot trancedance waarbij de lijn met techno filterdun werd tot zelf zware electropunk. Aan een man achter een tafel is meestal weinig te zien. Maar de energetische dynamiek waarmee hij aan zijn knoppen draait, is aanstekelijk, want het publiek werd meegezogen in zijn muziek en beweging. Deze diepdonker bitsig bijtende set was hoogtepunt van de avond. Zonder twijfel. Een elektronische doomescaperoom, waar we graag enkele uren in vast blijven zitten. Imminent was evengoed een bezwerende als bevrijdende ervaring!
