Ze zijn heilig, die Gentse Feesten… Om dat te benadrukken startten we dag 4 op het Luisterplein, waar we The Holy 7 aan het werk zagen. Ze staan intussen met 6 op het podium, maar dat maakte hun sound niet minder werelds! Een bruisend orkestje, dat de adrenaline laat stromen bij hun luisteraars met hun Balkan-geïnspireerde wereldse folkmuziek. Zes heren, stijlvol in het zwart gekleed, zagen we versmelten met hun instrumenten (klarinet, viool, contrabas, percussie, gitaar en toetsen) om er een kleurrijke set mee neer te zetten. De nadruk lag dan ook op het instrumentale, hoewel er ook af en toe gezongen werd. Nummers die af en toe een bepaalde tristesse en melancholie in zich mee droegen, terwijl de anderen dan weer als één joelend volksfeest onze lichamen binnendrongen. Lichamen die zich na enkele nummers vlotjes dansend lieten meevoeren op nummers uit Bulgarije, Griekenland,… Het Luisterplein werd met The Holy 7 al snel omgetoverd tot een Dansplein. Heerlijk om een Gentse Feestendag zo te mogen starten.
Om in heilige sfeer te blijven, trokken we naar Sint-Jacobs, meer bepaald naar het Walter De Buckplein, waar de Gentse heilige Walter nog steeds op handen gedragen wordt. Pieter-Jan De Smet zou er later vanavond ook met Buck een hulde brengen. Maar wij gingen Soft Boy bekijken op het Trefpunt-podium!
Xander Hamelton startte met Soft Boy aanvankelijk als een slaapkamerproject. Samen met Stan Antheunis, Simon Dewaele, Jasper Suys en Marian Coppieters groeide het project intussen uit tot een succesvolle powerpopband, die met een Britpop-karakter ook invloeden van Blur, Velvet Underground, The Beatles en de Beach Boys liet horen.
Ze speelden op zondag al eens op het Jonge Wolven-podium in de hoop er een podiumprijs mee binnen te kunnen halen en wij kregen hen vandaag in volle glorie te zien. Het had evengoed een verjaardagsfeestje kunnen zijn. Van hun jarige bassist Jasper, bijvoorbeeld!
Wij kregen alvast een feestje, met een set vol easy listening popsongs, die een zomers sfeertje neerzetten, in het ene nummer al wat wilder dan in het andere. Eerder dit jaar verscheen hun album Always Hungry en daaruit kregen we uiteraard een heleboel nummers te horen.
Dé grote troef van Soft Boy was dat elke artiest op het podium ook een microfoon voor zich staan had, wat voor knappe, meerlagige zang zorgde tijdens onder andere het uptempo titelnummer van hun plaat Always Hungry, onze favoriet Speak From The Heart (waar wat vuile garagerockelementen in zaten), het in seventiessfeer badende All The Things, tot het zwoelzachte Gen Z.
Nog een troef? De innemende Marian aan de toetsen, die naast hun knappe stem ook nog eens een voorraadje andere instrumenten als een altblokfluit, viool en zelfs een bananashaker bovenhaalde.
Books bulkte van fijne ritmes en had daarmee iets speels. Het enthousiasme en speelplezier bij de drummer was dan ook een genot voor het oog! Leuk weetje? De bekende Gentse boekhandel De Kaft – de plek waar verhalen tot leven komen – bleek thé place to be voor de opname van een video bij dit nummer.
We merkten in het publiek ook Erik Debny op, het brein achter de Hasseltse rockband The Shovels. En die was er niet zomaar, zo bleek, want Soft Boy bracht ook een erg mooie coverversie van zijn Love Will Come My Way.
We kregen van Soft Boy niets verrassends nieuws binnen het genre te horen, maar als het zó ongelofelijk sterk uitgevoerd wordt als door hen dan is dat ook helemaal niet nodig!
Een aparte fotoreportage van het optreden van Soft Boy door onze fotografe Hannelore Dieleman vind je hier.
In het ronddwalen passeren we altijd graag even op die ene rotonde tussen de Vlasmarkt en Baudelo, want dat is dé plek waar de straatmuzikant de artiest van de volgende generatie wordt. Vandaag werd onze aandacht er getrokken door Stef Straatlawaai. Een rappend hiphopduo, dat ter plekke ook bas speelde en de electro uit hun rolkastje toverde.
Verderop, in De Kinky Star, werd onze aandacht getrokken door het Gentse noisetrio Wurtel, die geprogrammeerd stonden op de Consouling Night, vaste waarde als Gentse label / platenzaak.
Het snel scheurende drietal nam ons op hun stomende sneltrein mee, gevuld met verstoorde bas, drums en screams. Orange is the new… karroten?!? Absoluut. No-nonsense, geen gewurtel. We raakten meteen verkocht aan dat stevige powerdrumwerk door Matijs Vandenberghe, de vette baslijnen van Emmanuel Van Damme, dat geschreeuw van Björn Getteman dat toch melodieus klonk en dat hele ongeleide metal-punk-rock-‘n-roll-noise-chaossfeertje van deze drie heren.
Chaos was dan ook één van onze favoriete tracks, gevolgd door Apart, Move, Use en Crawl!
Voor nog meer razernij trokken we naar Boomtown op de Kouter. De eerste woorden die we over het plein hoorden schallen waren “Steek De Mona Lisa In De Fik!!” Een portie Hollandse hardcore anarchopunk overspoelde ons daar, gebracht door het Amsterdamse Hang Youth, die er meteen met hun recentste hit in vloog. Zo kritisch als de pest, doorspekt met ironie, razend en snel. De balans tussen humoristische kunst en bloedserieuze punk brachten ze – tot vreugde van de horde fans op de Kouter – helemaal uit evenwicht, met tracks tussen de 20 en 35 seconden kort! Een set van zo’n veertig tracks dus, vuurden ze op ons af! Frustraties en woede. Ze vonden er de correcte maatschappijkritische woorden voor, zodat het publiek glimlachend genoot van hun voorbijrazende boodschappen. Jij bent KK mooi. Het K-woord. Ben Je Bang. Belastingsdienst. Ben Je Bang? Niks Tof Aan Stikstof. Hoe Olympisch Zijn Die Spelen Nou Echt?
Ze slaagden er in om het hele publiek en masse “Tom Van Grieken” te laten schreeuwen (gelukkig werd dàt niet opgenomen, want hoewel het vanuit goeie intenties was, zou het een gruwelbeeld opgeleverd hebben) én hen een massa-dansje te laten doen op De Dijken Moeten Breken (Geen Gelul).
Een radicale spiegel op een verneukte maatschappij, omgezet in superkorte nummers, die het publiek bij hun nekvel grepen en 50% van hen meteen ook bijna instant omvormde tot anarchistische activisten.
We bleven op De Kouter, want Boomtown had daar ook het ‘Alles Kan’-podium uitgeleend aan de Gentse band The Rats, die daar vanavond curator waren en dus de line-up mochten bepalen. Onder de noemer The Rats Invite… nodigden ze eerder die avond Dad Magic en Sicko uit.
The Rats Invite The Rats? Ja hoor, dat mag en dat kan, want om 22 uur namen ze zelf dat fijne podium in.
Ze kregen ergens het labeltje ‘postpunk’ op gekleefd. Maar volgens ons dekt dat niet helemaal de lading van de sound die Emile Dekeyser (zang), Gilles Menu (gitaar), Sander Dewispelaere (gitaar), Michiel Van Maele (bas) en Gilles Dierickx (drums) neerzetten, want we hoorden ook een hoge dosis vuile garagerockelementen. Razernij ook; vooral razernij. Met krachtig rebelse finesse gebracht. Dekeysers ogen spraken, toen hij de woorden over zijn enthousiaste publiek uitspuwde. Wij waren al fan toen ze ons hun singles Machinery, Blanc Verse, Last Chance Saloon en de pas verschenen Disco To Disco voorschotelden.
Openen deed het vijftal met het bijtend, geagiteerde nummers Blank Verse. De machinale grooves en coole gitaarlijn in Machinery dreven harten, zielen en lichamen tot het uiterste in de moshpit. Het gloednieuwe Disco To Disco nam ons met een heerlijk smerig, slepend drumritme mee en woeste frustraties uitten zich om zijn mooist in Punches, met daarin een knap vocaal duet / duel tussen Emile en Michiel, gevolgd door Disconnected. Met grimmig onstuimige tred, in het shoegazeritme van de drums, werd er de Last Chance Saloon binnengestapt, wild om zich heen schoppend in een overheersend, glanzend bitter postpunksfeertje. De intro van Left, die er op volgde, was gevuld met donkerrauwe smart, waarbij zelfs frontman Emile bij dit laatste nummer het stagediven niet kon laten. Het rattennest is deze avond zonder twijfel volgelopen met nog meer fans.
Het minst schattige ongedierte, bevestigde hun reputatie als ongezien vindingrijke leiders op deze Gentse Feesten-avond. Alles kan. The Rats kunnen het. Zoveel is zeker. Uitkijken dus naar hun debuutep die er binnenkort aan komt en die ze op 2/10 live voorstellen in De Charlatan.
Vrijwel meteen daarna werd het Boomtown mainstage gereserveerd voor Millionaire, met Tim Van Hamel als frontman. Jawel, lid van zowat de beste bands die ons land te bieden heeft zoals Evil Superstars, dEUS, Magnus en The Hickey Underworld. Voor die reputatie hoeft Millionaire niet onder te doen uiteraard.
En toch… toch waren we minder onder de indruk tijdens de eerste nummers die ze daar brachten. Wellicht – en hopelijk – zijn de meeste aanwezigen het hiermee niet eens, maar wij raakten maar niet geboeid / geëmotioneerd door dit optreden, ondanks het feit dat ze sterk klonken en hun ruige rocksound over de Kouter weerklonk. Het duurde dan ook niet lang voor dat gesprekje met die toevallig tegengekomen vriend die we veel te lang niet zagen, onze voorkeur kreeg en we Millionaire als achtergrondmuziek lieten passeren. Niet uit disrespect. Want deze band verdient alle respect. Maar omdat ook dit de Gentse Feesten zijn. Toegeven aan het moment en het gevoel en ook daar deugd van hebben.
