Oosterzele wordt gehuld in grote woorden vol kleine gebaren. Muri wordt gevolgd door Brihang: twee acts waarbij woord en klank even belangrijk zijn.
Muriel Boulanger (zang, bas), Eline Flintrop (synth, elektronica, zang) en Jonathan Callens (drums) laten een beklijvende indruk na met hun mysterieuze sound. Niet altijd even luchtig, vaak pijnlijk mooi. Samen klinken ze als Muri vooral oprecht en echt.
“Adem donker in en uit. Twijfel drijft me naar de zee, waar alles kan en alles mag en niemand weet wat moet.” Jonathan laat de ritmes afwisselend dof diep, pittig, tot heel natuurlijk klinken, terwijl Muriels stem met mysterieuze naturelle woorden in haakse ritmes plaatst binnen de golven die Eline opbouwt met synths, loops en ander elektronisch vernuft. Golven, de eerste single die ze uitbrachten naar aanloop van hun aankomende debuutplaat die in het najaar verschijnt, opende Muri’s set.
Met triphoppy ritmes, waarin het bitter donkere en lichte, hoopvolle elkaar afwisselen, wordt Omgeef Me nog hoger gebracht door de spoken words die ons vertellen wat liefde is. Die nam Muriel nog maar onlangs op met een man die tot nu toe verhuld blijft. Ze geeft aan dat hij dit al eens eerder deed, samen met Zwangere Guy, maar laat het publiek raden naar zijn identiteit. Wij wagen een heel voorzichtig gokje met Jan Paternoster!?!
Ouroboros verliest zijn kracht, wanneer de verhalende track over cirkels zacht begint. “Cirkels keren steeds dikker en zwaarder terug”, klinkt het aanvankelijk teder, maar de ritmes en de woorden worden steeds dikker en zwaarder door herhaling. Donkere cirkels die oplopend verdonkeren met ritmes die af en toe haaks onderbreken. Knap.
Met pianotoetsen in Even Stil, krijgen we een stille liefdesballade vol tristesse te horen. Schoonheid puren uit verdriet, is de kunst van het leven. Muri beheerst deze kunst.
Pagina 105 lijkt niet zo’n originele songtitel, maar is het des te meer, want Muriel vertelt dat ze voor dit nummer erg veel moeite had om een tekst te schrijven. Dus koos ze een pagina uit een boek, knipte er de mooiste woorden uit en herpuzzelde ze tot een tekst. Muzikaal gingen ze gelijkaardig te werk met vreemde klanken en effecten én een stemvervormer die Muriel vocaal afwisselend van klankgeslacht laat veranderen.
Ook jazzy elementen als “verboden vrucht” en reggea-invloedenduiken in de laatste twee nummers op. “Ik liep door, jij bleef daar”, klinkt het in bitterheid. De track gaat met oplopende intensiteit naar de climax toe. Het echte slot, volgt na de stilte…
De nummers begonnen vrijwel allemaal zacht en fragiel, maar staan garant voor onverwachtse wendingen en een verrassende experimentele insteek. Een indrukwekkend optreden, waarbij Muri ons verstomde in stilte, meetrok in hun inventiviteit met klanken en waarbij de ritmes niet enkel benadrukt werden door de drums, maar evengoed in de cadans van de woorden schuilden.
Rap en hiphop wint de laatste jaren eindelijk terrein in de Belgische muziekscene en daarin heeft Brihang zich stevig kunnen nesten. Rondom de grote tafel vol toetsen en elektronica gedijt de West-Vlaamse rapper Boudy Verleye best goed, vergezeld door kompanen Olivier a.k.a. dj SNS en muzikant Mick Lemaire, die samen heel wat tracks uit zijn twee albums – Zolangmogelijk (2016) en CASCO (2019) – lieten horen. Met eigenwijze humor, rapt hij de avond vol, recht uit zijn ziel.
Hij verschijnt niet op het podium bij de eerste song, maar staat in het midden van de zaal, tussen het gemaskerde, zittende publiek, dat hij meteen bij hun vel grijpt met Fruitig. Eentje over het weer, maar zoals in elk van zijn teksten zit er veel meer achter iedere zin. Een ironische klaagsong die verwijst naar zijn warmere oorden en wij, die er om gekend staan altijd te zeuren over het weer… Hoe hij de zomer – en nóg een liter meer daarvan – door een rietje wil slurpen, want “’t is hier niet warm in de winter”. Zijn antwoord? “Wel bluf dan thus!” (Wel blijf dan thuis).
“Soms floep je, soms flip je”, soms hoeft poëzie ook niet moeilijk te zijn. In Binnenkant vraagt hij zich in een jazzy sfeertje af hoe de wonde aan de binnenkant geneest.
“Ik kies voor geld en pak altijd op als de media belt.” De (schrijvende) pers wordt even kritisch benaderd, maar Joepie! Wij voelen ons alvast niet aangesproken, want wij zijn hier enkel en alleen voor de muziek. “Hallo?” Het bijdehandse roddeltje laten we maar al te graag achterwege. Hij slaagt er in het statische publiek ‘lalala’ te laten meezingen in Oelala. Aanmoedigend zelfs: “Nog een keer, nu alsof jullie het leuk vinden!”
Hij heeft het over de kleine en de grootse dingen in het leven. Over de liefde, teleurstelling, zijn plek niet vinden, familie en tradities, in zijn eigen rijke wereld van begrijpbare poëzie. “Omaatje, we gaan je niet vergeten, want in de plat du jour blijf je verder leven”, klinkt het zo in Plat Du Jour.
Met kinderstemmetjes op de achtergrond, rapt hij “Ik ben nog niet moe”, tot hij vanuit weerstand stil valt in een donkere droom over een van de troon te stoten koning. Waarop ook de volgende qua sfeer – in wanhoop en duisternis – mooi aansluiten.
“Duw de hufters van de rand.”
“We gaan nooit dood, we vervagen gewoon.”
“’t Is een zware troon voor een kleine man.”
IJzersterk en toch zo breekbaar.
De track Rommel wordt opgedragen aan muzikant Mick, omdat hij wel eens iets durft vergeten. Zo vergat hij zijn gitaar in Leuven in te laden voor een optreden in Brussel. Enkele uren later vonden ze de gitaar nog netjes op dezelfde plaats in een Leuvense straat terug. Maar daarnaast biedt de track ook goed advies, dat niet alleen voor fysieke rommel geldt: “Pak het vast. Gooi het weg. Laat het los.”
“Schoonheid is een bril waar je door kijkt.” Intense tracks met ook instrumentaal telkens een sterke opbouw. Brihang gaat even zitten. “Ik was vergeten dat het werken was. Of dat ik moest euh… werken om mijn geld te verdienen”, geeft hij aan, waarop hij een sample laat horen: een opname van een dichtschuivend gordijn. “Zo. Zo maak ik dus muziek”, waarop hij Oh Zo Lang aanvat. “Ik ben het moment tussen ‘ik weet het’ en ‘ik ben het weer vergeten’.” Geen lachertje, ouder worden.
Zwoel en warm klinkt Alles Draait aanvankelijk. Wanneer hij er een guestrapper – onverstaanbaar en snel – bij haalt op het podium, wordt het nummer nog straf sterker qua pit. Poeier.
Heel even wordt iedereen opgeschrikt door het brandalarm. GC De Kluize was tot hier toe nog niet veel rookmachine gewend, zo bleek. Een bizar intermezzo, waar Brihang zich niet van de wijs door liet brengen.
Onder zacht tikkende ritmes, waar doffe beats aan toegevoegd worden doet hij zijn “best om op het ritme te bewegen op de dansvloer van het leven.” Hij beweert niet meer dan 8 woorden te hebben, maar toch weet hij opnieuw het grotere doel in het leven te vangen in #Quote, met een straf instrumentaal intermezzo met toffe scratchsound en sobere synths. “Vanaf nu kies ik alles met mijn hart, van de grote vreugde, tot de kleine smart.”
Zo Ver Weg drukt het verlangen en gemis uit. Zacht en warm, voor zijn dagelijkse liefde en ook Steentje sluit daar knap bij aan, met open lichte synths en de ijlmooie backings door Mick.
Raak pakkend sluit Brihang af met Balanceren als bisnummer.
“Hou me recht
Anders val ik
Op het misse idee.
’t Is om zo lang mogelijk te houden van je
Niet om je op te houden.”
We kregen vanavond een elektronische frisheid en warmte qua geluid, maar zelfs als je de muziek weg denkt, is Brihang een top poetry-slammer. Ook visueel was dit optreden een plaatje. Met een sluimerend strakke lichtlijn op het zwarte doek, werd het podium opvallen sober en origineel belicht.
