Toen Front 242 de allerlaatste concerten aankondigde van hun Black Out The Final Concerts-afscheidstournee in de AB (uiteraard in de AB), waren beide concerten in luttele minuten uitverkocht, zo ook het extra concert op donderdag 23 januari, ons laatste afscheid van de uitvinders van de Electronic Body Music, die ook nu het publiek trakteerden op een fikse vitale work-out, met een sublieme setlist die een staalkaart was van 40 jaar 242.
Zowat de hele avond was de AB omgetoverd in een grote, kolkende, dansende massa. Im rhytmus bleiben was daarbij het adagium, ook al zat dié song dan niet in de set. Genoeg andere iconische salvo’s werden afgevuurd om de dansbeentjes werk te geven. Na de verjaardagsdriedaagse in de AB valt dan het doek en houdt het EBM-instituut het allicht definitief voor bekeken. Na hun halte in Gent met deze afscheidstournee, was Luminous Dash er bij op het eerste van de drie Brusselse concerten – eigenlijk het extra concert – we waren getuige van een fenomenaal afscheidsfeestje, en hetzelfde geldt zeker voor de andere twee avonden in de AB, daar nemen we gif op in.
![](https://luminousdash.be/wp-content/uploads/2025/01/Front-242-Black-Out-1024x538.jpeg)
Terwijl we het tellen van de aantal Front 242-shirts al lang hadden opgegeven, het krioelde er natuurlijk van, viel ons op dat ook nu de ‘wachtmuziek’ weer piekfijn gekozen was met onder meer classics als United van Throbbing Gristle en Ghost Rider van Suicide. Geen straf. Of Front 242-fans méér plaats innemen dan die van Pommelien Thijs zoals we recent in De Standaard lazen, wéten we niet, dat ze bijzonder beweeglijk zijn wanneer Front ten dans speelt, is een feit.
Stipt om negen werd het Front 242-letterlogo uitgelicht en weerklonk een opbouwende drone/keys. Als snel herkenden we de aanzet naar die geweldige opener van het Official Version-album, en waanden we ons in 1987. Terwijl de bandleden onder applaus op het podium verschenen, werd een fenomenaal W.Y.H.I.W.Y.G ingezet. Fans door het dolle heen, band in bloedvorm en topgeluid. Het viel op hoe dicht deze versie bij het origineel van de plaat zat, zonder gedateerd te klinken. Wat een versie, zeg, machtig!
Dat het bij Front 242 aan vitaliteit nog lang niet ontbreekt, ondanks de aangekondigde stop, hoefde niet bewezen, al gebeurde dat volop met ongelooflijk kolkende energie-bommetjes als Moldavia (Tyranny ▶For You◀, 1991) en een magistraal re-vamped Body To Body en nog en nog. Bijvoorbeeld met een subliem U-Men (Geography, 1982). Wat een feest! Die kolkende dansende massa Front-fans was zowat vanaf dat moment een feit.
Commando (Re)Mix en Lovely Day waren opvallende afwezigen in de set, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door een magistraal No Shuffle, het publiek uitzinnig, en nog lang na de laatste noot “Always ahead” scanderend, of wat had je gedacht. En zo werd No Comment (1984) toch bezocht. In diezelfde vibe werden we eerst nog getrakteerd op een zinderend en krachtig Don’t Crash (uit de Politics of Pressure-ep, 1985).
Aangenaam verrast door Soul Manager en eigenlijk compleet omver geblazen door een indrukwekkend en beklemmend Gripped by Fear (beiden uit Tyranny ▶For You◀, 1991). Machtig goed gezongen ook. Niet benomen door angst, maar toch wel onder de indruk van deze versie, zeg maar. Als voorbode op het album Official Version, mits de 12” Interception (1986), klonk in 1986 Quite Unusual, bijzonder toegankelijk en ei zo na poppy. In de AB kreeg deze classic en publiekslieveling donderdag een moddervette sound mee, met geweldige percussie en geweldige vocalen van Jean Luc De Meyer en Richard 23 overigens, heerlijk luide percussie van Tim Kroker. Deze classic klonk ook frisser dan ooit.
Misschien is het een ideetje voor 24.2, de datum die bekend staat als Electronic Body Music-dag, om de nieuwere nummers Generation en Fix It uit te brengen? Beiden sterkhouders in de set, waarbij laatstgenoemde, een halfbroertje van Rerun Time, zo op Official Version had kunnen staan. Alleszins verdienen deze tracks een release, als je het ons vraagt. Live alvast om vingers en duimen bij af te likken.
“This one’s for you” klonk het, en de AB sprong duchtig mee op een vibrant en ronduit energetisch Funkahdafi (Politics of Pressure, 1986). Toegegeven, bijna hadden we de geslaagde herwerking van Red Team (Official Version, 1987) niet herkend, met een ander tempo, meer vocals. “Are you able to follow the red team”. Ja, toch wél. Wat een versie, zeg!
Op menig moment tijdens de avond waren er aha-erlebnissen, alsook een net niet onderdrukte luide “Yes!”, zo ook wanneer de band een meesterlijk machtig Take One (Endless Riddance, 1983) inzette. Jongens toch, wauw! “Make some noise!” klonk het gebod en het feest werd vervolgd met een zalig Masterhit Pts 1 & 2 (Official Version, 1987), dat ons naar 1987 blies, waarop de band ons verpletterde met een magnifiek Tragedy ▶For You◀ (Tyranny ▶For You◀, 1991). Compleet murw geblazen!
“Brussel! Veertig jaar. We deden het helemaal zoals wij het wilden, deden geen toegevingen. Maar we konden het niet doen zonder jullie!” aldus Jean Luc De Meyer, “Bedankt!”. En een geweldig zinderend Welcome to Paradise (Front by Front, 1988) luidde de eindsprint in, met een compleet zot geworden publiek dat duchtig op en neer sprong alsof hun leven ervan af hing. “Bedankt, Brussel!”, en band af.
Natuurlijk werd verhoopt dat Front 242 nog zou terugkeren voor die laatste bis (ooit, slik). Lang liet de band het uitzinnige publiek niet wachten. De Meyer grapte naar de mensen boven, aan de zitjes: “Wow, nu staan jullie ook recht, waar hebben we dat aan verdiend”. Natuurlijk was die staande ovatie méér dan terecht, en jawel, dubbel en dik verdiend.
De allerlaatste Front-salvo’s van de avond waren verzengend Happiness (More Angels) (05:22:09:12 Of, 1993) en, hoe kon het ook anders, een meer dan uitmuntend en energiek Headhunter (Front by Front, 1988), uitzinnig meegezongen, gebruld en/of gescandeerd, het aftellen naar het ’target’ incluis, door de kolkend dansende massa. Wat een afscheid, zeg.
“Thank you, Danke Schön, see you in another life”, klonk het nogal dramatisch. Jawel, het doek valt nu. Heftig! Band af, maar nog gingen de zaallichten niet aan. Een weinig later weerklonk Work 242 (Never Stop!, 1989) door de zaal en wandelden de bandleden opnieuw het podium op. Ze vormden een line-up, terwijl beelden uit de geschiedenis van de Front 242 werden geprojecteerd.
Uitvoerig wuifden de Fronters ons ten afscheid. “Merci à tous” klonk het nog, band af. Definitief nu. Black Out.
Terwijl Falling van Jullie Cruise door de AB schalde, verlieten de fans voldaan en dankbaar de zaal. Dat het een fantastisch afscheidsfeestje was. Bedankt mannen, voor 40 jaar EBM én voor vanavond!
FRONT 242: facebook • instagram • website