Bram Vanparys en band, aka The Bony King Of Nowhere, stelden donderdagavond het nieuwe album Silent Days voor in een volgelopen Handelsbeurs. Sold out, dat was ooit helemaal anders voor Bram en co. De massale opkomst werd sterk geapprecieerd door een emotionele Bram die het publiek meermaals uitdrukkelijk bedankte en iedere aanwezige een virtuele knuffel gaf. Het mocht duidelijk zijn dat de warmste week volop bezig was.
Bert Dockx mocht als voorprogramma het verduisterde podium op. Hoeveel maal we de man van Dans Dans en Flying Horseman ondertussen al live aan het werk zagen… Tja, dat weten we bij benadering niet meer te zeggen maar solo/akoestisch zagen we ‘m nog nooit bezig. Het was dus uitkijken naar wat hij precies zou brengen.
Het meegetroonde verrassingspakket bestond integraal uit covers zoals ze ook te horen zijn op Transit, het mini-album dat in september werd uitgebracht door Unday. Nummers van de meest uiteenlopende inspiratiebronnen zoals Fleetwood Mac, Joy Division, Townes Van Zandt, Springsteen, Dylan en Nina Simone. Alles in een hoogst eigenzinnige interpretatie.
Dockx is er de man niet naar om al die grote voorbeelden zomaar braafjes na te spelen. En dat deed hij dus ook niet. Zo bleek Shadowplay (Joy Division) veeleer een springplank te zijn naar een country-achtig uitstapje dan wel een natuurgetrouwe kopie van het origineel.
Moederziel alleen op het podium, gevangen in een lichtzuil en zonder musicerende sparring partners, voelde bij momenten wat onwennig aan. Dat was te merken aan de pauzes tussen de nummers door. Maar dat is dan ook de enige vorm van kritiek die we kunnen verzinnen. Uitstekend aperitief voor de hoofdact.
De vele belangstellenden zagen The Bony King Of Nowhere een intelligent opgebouwd en evenwichtig concert geven. Een concert met vele gezichten: de band, de band met strijkers, Bram solo en akoestisch, Bram ondersteund door strijkers…
Alles tussen weids klinkend/breed gearrangeerd en basic, to the bone. Variatie troef en veel outfits voor een show die anderhalf uur lang het pas uitgegeven Silent Days centraal stelde. Ouder werk, zes nummers in totaal, werd niet vergeten.
De band opende behoedzaam met Going Out en Silent Days, titeltrack van de laatste plaat en zonder twijfel één van de sterkste nummers die de Belgische scene in 2018 voortbracht. Van wal steken met je sterkste materiaal kan risico’s inhouden voor de rest van de show maar die vrees bleek nergens voor nodig. Met Waiting For Your Sign en Whenever We Meet Again werd voortgegaan op het sterke elan.
Na vier nummers werd de band een eerste maal de coulissen ingestuurd voor een akoestisch intermezzo bestaande uit Travelling Man en Alas My Love, één van de eerste nummers die Vanparys schreef en die de melancholische muzikant nog steeds de moeite vindt. Te oordelen aan het applaus dat er op volgde was hij niet de enige die er zo over dacht. Ander afgestoft ouder werk met Sleeping Miners en Got To Let You Know. Best aardig allemaal maar donderdagavond deed het ons vooral beseffen hoe sterk de nieuwe plaat is.
Met het zwaarmoedige trio Every Road, Through The Night en een uitstekend klinkend Like Lovers Do werd de albumvoorstelling afgesloten en de kleedkamer opgezocht. Niet voor lang want twee bisnummers volgden nog. Met een onverwacht frivool klinkend Eleonor werd het orgelpunt gezet. Bijzonder knap concert van de herboren troubadour en zijn gevolg.
Foto’s en tekst: (c) Wouter De Sutter
