Hoe moet het voelen om Jack Antonoff te zijn? De Amerikaanse songwriter en producer maakte magische en in alle geval met Grammy Awards overladen albums met Lana Del Rey en Taylor Swift, maar deed dat ook met een zekere Anne Erin Clark, niet te verwarren met de auteur van Our Darkness maar wel de 41-jarige op gitaar behoorlijk geniale drievoudige Grammy winnares Annie (beter verwarring voorkomen dan genezen) Clark die furore maakt als St. Vincent. Antonoff was producer van de albums Masseduction en Daddy’s Home maar St. Vincent stond zelf helemaal in voor haar nieuwe plaat All Born Screaming. Ze is een absolute wereldster en speelt in uitverkochte zalen zoals De Roma en de Royal Albert Hall eerder deze week, maar ook wereldsterren weten vanwaar ze komen. In 2007 speelde ze in ruil voor “drink tokens” in de Rotonde van de Botanique, een zaal die 200 fans kan verwelkomen. De Botanique kon haar strikken voor een exclusieve en onvergetelijke showcase in diezelfde Rotonde. Die show vond woensdagavond plaats en het was een unieke ervaring.
St. Vincent won inderdaad al drie Grammy’s maar ze nam ook een plaat op met David Byrne en werkte samen met Sleater-Kinney, Amanda Palmer en Dua Lipa. Het begon in een ondertussen ver verleden bij The Polyphonic Spree en Sufjan Stevens om in 2007 met de drankjetons van de Botanique haar eigen koers uit te stippelen. Rolling Stone Magazine zette haar vorig jaar op plaats 26 in de lijst van beste gitaristen aller tijden. Ze laat ook signature gitaren ontwerpen en groten der Aarde speelden al op haar design gitaren, met ondermeer Tom Morello, Jack White en recentelijk ook Emily Roberts van The Last Dinner Party. Hoe ze aan haar ogenschijnlijk vreemde naam komt vraag je? Dat verhaal is mooi, tweeledig en wel doordacht. Nick Cave bracht in 2004 de bejubelde plaat Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus uit. In het nummer There She Goes, My Beautiful World zingt hij over St. Vincent’s Hospital. De tweede naam van de overgrootmoeder van Annie was bovendien ook St. Vincent.
De Rotonde was gevuld met genodigden uit de muziekwereld en winnaars van een reeks wedstrijden in muziekbladen en op radiozenders. Het weerhield Annie er niet van om vol overgave een enorm beklijvende set te brengen, geflankeerd door haar 4 kompanen. Rachel Eckroth en Mark Guiliana op keyboards en drums deden achteraan hun ding in de luwte. Gitarist Jason Falkner en topmodel en bassiste Charlotte Kemp Muhl (in relatie met Sean Lennon) waren visueel uitdrukkelijker aanwezig maar alle aandacht ging naar Annie die een theatrale en knap opgebouwde set speelde. Voor de helft daarvan putte ze logischerwijze uit haar nieuwe plaat. Zwart/wit-nuances spelen een prominente rol tijdens deze tour inzake kledijkeuze bij zowel Charlotte als Annie. In tegenstelling tot eerder deze week opteerde St. Vincent voor een stijlvol – is ze ooit anders? – wit bloesje boven haar kort zwart rokje en boots. Haar gitzwarte loshangende haren pasten heerlijk bij haar zwarte netkousen.
Was het muzikaal even oorstrelend als de looks oogverblindend waren? Dat was heel zeker het geval. ‘I’m just like a hungry little flea’ kon alvast tellen als openingszin. Op All Born Screaming omarmt ze opnieuw voluit de gitaar. Flea is heerlijk jengelende ‘full on’ alternatieve rock met heerlijke zanglijnen overgoten. Het kwam heerlijk binnen, net als de belichting die door haar team zelf verzorgd werd en natuurlijk perfect in het zwart/wit-plaatje paste. De plaat Masseduction uit 2017 werd dan dubbel bezocht. Fear The Future klonk behoorlijk complex, en er werd door Rachel en Charlotte voor de nodige industriële effecten gezorgd. Een grootschalig herkenningsgeneurie steeg op bij de eerste electro vibes van Los Ageless.
Tijdens het pompende Big Time Nothing viel op dat Jason en Charlotte veel werk van haar schouders nemen waardoor haar vintage gitaar (in het zwart en een andere keer in het wit) vaak als extra gadget rond haar schouders gedrapeerd hing. Zo had ze meer tijd om mensen te bekijken en mysterieus aan te wijzen. Wie 5 zangeressen kan opnoemen die meer gevoel voor drama in hun optreden leggen mag ons contacteren. Hoe heerlijk klonk het funky Pay Your Way In Pain van de vorige plaat Daddy’s Home wel niet zeg? “The mothers saw my heels and said I wasn’t welcome”. We kunnen er ons zeker iets bij voorstellen dat La Clark erg intimiderend kan overkomen. Het oudere Digital Witness blendde perfect tussen de reeks nieuwe nummers. En dan is er haar humor die al even zwart is als haar rokje.
Ze wist perfect dat het gros van de mensen in de zaal wedstrijdwinnaars waren. Toen slechts een beperkt aantal mensen enthousiast reageerden als ze daar op alludeerde was haar repliek geniaal. “So we got 7 contest winners and all the rest are here since they are part of the big machine called the music industry. Be aware of the fact that you can consider me and my band as the orchestra on the Titanic and we will take you down with the whole sinking ship.” De glans in haar ogen was des duivels. Big shout out voor de geweldige Moloko-achtige riedel in het toch wel onweerstaanbare Sweetest Fruit, een instant klassieker. Charlotte toverde blazers uit haar mengpaneel, efkes verwarrend toch. Coup de théatre toen Annie het publiek in stapte en midden in de zaal wild met een man begon te dansen tijdens – als we ons niet vergissen – Cheerleader. Terug op het podium kwam de comédienne in zich naar boven: “Gosh, nobody warned me Patrick Swayze would be here. I definitely need to recover for a minute now”.
Het slot was even mooi maar nog epischer dan de rest en werd integraal uit de laatste plaat geplukt. Bij Broken Man was de hel dichtbij hoewel de song Hell Is Near pas erna aan zet was. Ze gaf tijdens Broken Man haar gitaar aan de fan naast ons en wilde dat ze er op speelde. Annie ging dan als een bezetene tijdens een mislukte duivelsuitdrijving tekeer, spuwde en tierde in het rond terwijl de band de vuilste rocksong van de avond door de Rotonde joeg. Het schril contrast tussen die song en afsluiter All Born Screaming met die sacrale sfeer die door merg en been sneed kon onmogelijk groter zijn. St. Vincent live was tegelijk black heart & white noise en net daarom over de hele lijn indrukwekkend.
ST. VINCENT / CHARLOTTE KEMP MUHL
