De heren en dame van het Duitse The Halo Trees beweren dat ze donkere, melancholische songs maken waarvoor ze inspiratie halen bij David Bowie, Editors, Mark Lanegan, Nick Cave en The National. Volgens ons heeft dit viertal vooral naar die laatste band geluisterd. Zanger Sascha Blachs stem komt wel heel dicht in de buurt van het timbre van Matt Berninger en muzikaal sluit het ook aan bij de band uit Cincinnati. Maar laat dat geen bezwaar zijn, want The Halo Trees bracht twee albums en twee ep’s uit die heel straf zijn.
Where The Deep Ends is volgens de Duitse band een vrij rustige plaat die zowel muzikaal als inhoudelijk diep gaat.
Blach stelt veel vragen over zingeving en behandelt onderwerpen als: zich vreemd voelen in deze wereld, geluk, de waarheid, liefde, nostalgie en verlangen. Hij schreef ook een boek met korte verhalen, filosofische teksten en gedichten die voortborduren op de tien nummers van deze plaat.
Het album begint vrij rustig en ingetogen met het akoestische A Lovesong In Blue Minor en het vrij melige Stray(nger). De titel Happy Man doet vermoeden dat het een luchtig nummer wordt, toch is het een vrij weemoedige bombastisch track die in de lijn ligt van het oudere werk van de band. Die donkere weg blijft The Halo Trees ook volgen in het gedreven Wrong Train, het pakkende Post Truth en het sfeervolle Memorial Drive.
Apocalypse Sumersaults proberen ze een luchtiger kantje te geven met synthpop/kraut invloeden, maar The Halo Trees heeft nu eenmaal dat melancholische in zich en dat blijft bovendrijven. Dus kabbelt de plaat daarna ook verder door donkere wegels met nog meer intense pareltjes vol rijke arrangementen die de stem van Sascha mooi aanvullen.
The Halo Trees gelooft niet in een verandering van stijl of geluid en blijft ook op deze plaat koppig zijn eigen weg volgen. Gelijk hebben ze.
