We zakten deze keer af naar Brugge, benieuwd naar wat de Britse band Porridge Radio voor ons in petto had. Wat we lazen in de pers klonk in ieder geval veelbelovend. Een indierockband uit Brighton, opgericht in 2015 en bestaande uit Dana Margolin (zang en leadgitaar), Georgie Stott (toetsen), Maddie Ryall (bas) en Sam Tardley (drum). In 2020 werden ze genomineerd voor de Mercury Prize en kreeg hun tweede album Every Bad de ene positieve review na de andere. Ondertussen is er een derde genaamd Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky. Deze zomer waren ze te zien op HearHear en nu zijn ze op tour doorheen Europa.
Maar eerst mochten kennismaken met Hachiku. Na een home base in de Australische indie scene en een loyale fanbase te hebben uitgebouwd, kreeg Hachiku meer en meer positieve feedback vanuit het buitenland met positieve reviews in onder meer NME. Hachiku is het geesteskind van de Duits-Australische producer Anika Ostendorf. Ze ziet er onschuldiger uit dan ze is, hoewel ze tijdens de set vaak haar mama vernoemde, die ook plaats nam aan de merchstand na het optreden. We zagen haar reeds passeren in 2018 in Sonic City curated by Courtney Barnett, waar ze vaak mee wordt vergeleken.
Gewapend met gitaar en synthesizer liet ze ons kennismaken met haar nieuwe album I’ll Probably Be Asleep. We waren gecharmeerd door haar oprechtheid en authenticiteit en de set vloog voorbij. Dit voelde niet als een voorprogramma, maar als net iets meer. Ook werden we verwend met een cover van The Cranberries, Dreams. Nice.
Na een oprecht en gemeend applaus van een qua leeftijden zeer gemengd publiek, was het tijd voor Porridge Radio.
Een theatrale mix van artrock, postpunk en indie, zo beschrijft Cactus Muziekcentrum hen. En terecht. De theatraliteit van Margolin, het kloppende hart van de band, ging perfect samen met de intensiteit en authenticiteit die van haar afdroop. Met haar ongetemde fury ging ze de microfoon, soms fluisterend, vaker schreeuwend te lijf.
“‘”I wanted it to sound like when your heart breaks so badly that your entire body aches”, zei ze in een interview.
Ze meenden het. Ze wilden het. Zoveel was duidelijk. En ze amuseerden zich, samen met het publiek, te pletter. Dat willen we zien in een band. Margolin bleek over een gave te beschikken waarmee ze de puurheid van haar emoties kon overdragen in haar stem, doorheen haar stem en waarbij je als toeschouwer voelde dat elk woord oprecht en van heel diep kwam. Aan de reacties af te leiden was er wel wat volk in de zaal dat Porridge Radio nog niet goed kende, maar puur uit nieuwsgierigheid was afgezakt. En we hoorden niets dan lof, mensen die door emoties gegrepen werden, overtuigd dat we nog meer van deze frisse, pure band zullen horen in de toekomst.
Uiteindelijk werd het een eerder korte set, 13 nummers, een dik uur. Uit het nieuwe album hoorden we de single Back To The Radio, End Of Last Year, Trying, Birthday Party en U Can Be Happy If U Want To. De rest waren oudere nummers, een mooie weergave van hun oeuvre dus. Gemengd met de warme klank en gezellige vibe van het nieuwe Cactus Muziekcentrum zorgde voor een onvergetelijke avond.