Foto’s: Hannelore Dieleman
Met het livealbum The Comeback Special: Live At The Royal Albert Hall uit 2021 overtuigde Matt Johnson iedereen dat The The volledig terug was na 20 jaar stilte. Wisten wij toen veel dat de man ook nog een nieuwe plaat zou uitbrengen met ijzersterke songs die in de lijn liggen van het vroegere werk met een eigentijds randje. Het album Ensoulment stelde Johnson met een hele straffe liveband vorig jaar op indrukwekkende wijze voor met twee uitverkochte concerten in ons land.
Reden genoeg om The The nog eens uit te nodigen in het OLT Rivierenhof om dit nog eens over te doen. Het voorprogramma werd verzorgd door Piet Goddaer alias Ozark Henry, die solo het publiek kwam opwarmen. Goddaer brengt op 10 oktober zijn tiende album August Parker uit, acht jaar na Us. We kunnen dus zeggen dat 2025 ook het jaar wordt van de grote terugkeer van Ozark Henry. Dit optreden was dan ook het eerste in een hele reeks, maar dan met band.
Voor, tussen en achter de optredens bracht dj Butsenzeller (beter bekend als Bootsie Butsenzeller van Luminous Dash) een zalige eclectische set die de temperatuur in het Rivierenhof nog wat deed stijgen en zorgde ervoor dat het publiek eigenlijk al opgewarmd was voor de set van Goddaer.
De Kortrijkse singer-songwriter nam zoals altijd blootsvoets plaats achter zijn keyboard en vertelde het publiek dat het voor hem een hele eer was om te mogen openen voor één van zijn muzikale helden.
Ook al speelde hij enkel keyboards, had Piet ook gezorgd voor een backingtrack die de songs iets meer opvulden. Soms stond dat te hard, zeker de bassen, zodat het subtiele keyboardwerk soms wat werd weggeblazen. Dat was het enige minpuntje, want Piet streeft naar perfectie en dat straalde dit concert ook af.
De setlist bestond voornamelijk uit nieuw werk (inclusief de nieuwe prachtige singles Martyr en Light) en dat werd aangevuld met de single We Will Meet Again die vijf jaar geleden het licht zag, en beklijvende intieme versies van Sweet Instigator, I’m Your Sacrifice en La Donna è Mobile. Als afsluiter kregen we nog een originele bewerking van The End van The Doors wat Goddaer op zijn eigen manier bracht zodat het leek of het een nummer was uit het Ozark Henry-oeuvre. Hij bewees dan nogmaals dat hij een artiest is met een eigen herkenbaar geluid waar de kwaliteit van af druipt.
Na een klein halfuurtje wachten was het de beurt aan The The, die net zoals hun vorige shows in De Roma en AB van vorig jaar eerst een spoken word intro afspeelden van Johnson om daarna pas het podium te betreden. Ook zoals vorig jaar had Matt zijn vertrouwde muzikanten mee: DC Collard op keyboards (sinds 1989 bij de band), de geweldige gitarist Barrie Cardogand (hij werd uitgekozen door Johnny Marr als een van de beste gitaristen) en bassist James Eller (ook al bij The The sinds 1989 bij). Enkel drummer Earl Harvin (Tindersticks, Seal, Psychedelic Furs) was nieuw achter de drums terwijl Chris Whitten vorig jaar het ritme aangaf. Maar aan het geluid viel dat niet op, want alles klonk strak zoals de vorige optredens.
Terwijl op de concerten van vorig jaar het album Ensoulment in de picture werd gezet, vulden ze dat in Deurne aan met klassiekers. Met opener Cognitive Dissident wist The The alvast de lat heel hoog te leggen. Dat hoge niveau hield de band vast met de oudere songs die volgen, Sweet Bird Of Truth, Armageddon Days Are Here (Again) (wat de dag van vandaag nog steeds heel relevant is) en het aanstekelijke Heartland.
Daarna volgde nog een rondje Ensoulment met de Kissing The Ring Of Potus en Some Days I Drink My Coffee By The Grave Of William Blake om zo verder te gaan met een heel swingende versie van The Beat(en) Generation en de klassieker Love Is Stronger Than Death. Daarna keerden ze terug naar het nieuwe album met Where Dow We Go When We die? en Risin’ Above The Need om daarna terug het verleden in te duiken met het experimentele rockende Icing Up wat meer schwung aan het optreden gaf.
De klassieker Slow Emotion Replayed heeft de band onlangs heruitgebracht in een vrij ingetogen versie en dat kregen we ook te horen in Deurne. Natuurlijk werd This Is The Day massaal meegezongen en klonkt Dogs Of Lust intens. Daarnaast kregen we vurige versies van The Sinking Feeling, I’ve Been Waitin’ For Tomorrow (All Of My Life) en Infected. Er volgde natuurlijk nog een bisronde met onsterfelijke nummers Lonely Planet en Unsertain Smile. Voor de afsluiter GIANT nodigde Johnson het zittend publiek uit om recht te staan en mee te dansen en te zingen, wat massaal werd opgevolgd.
Vorig jaar bracht The The twee sets, één met de nieuwe plaat en de tweede met de oudere songs. Op de een of andere reden was dat een betere match dan de combinatie die de band in Deurne bracht. Het leek regelmatig of de vaart uit het concert was. Niet dat het slecht klonk. Alleen was de setlist soms wat ongelukkig zodat het niet simpel was om de aandacht er altijd bij te houden. Maar op zich bewees Matt Johnson en zijn fantastische muzikanten dat er nog steeds geen sleet zit op The The.
Ozark Henry: Facebook – Instagram
The The: Facebook – Instagram
