Op een iets koudere woensdagavond werden in zaal Handelsbeurs tafeltjes met theelichtjes in grote getale in de grote zaal geposteerd. Er werd immers jazz geserveerd. Laat ons de fervente Miles Davissers onder de lezers meteen temperen in hun enthousiast gegil. Jazz kwam zeker voor als genre maar was absoluut niet het overheersende (sub)genre waaruit de bands hun klanken puurden.
Ottla was de afsluiter en het werd een nieuw hoofdstuk met een nieuw album waarmee het sextet rond Bert Dockx door de intiemere zalen raast. Omdat niet iedereen Dockx kent, onderstrepen we dus even fijntjes zijn niet zo onbelangrijke rol bij bands als Dans Dans en Flying Horseman. Bands die significant zijn om aan ideevorming te doen over de sound van Ottla.
De avond werd echter geopend met een set van een uur van ene Stian Westerhus. Deze Noor is niet zomaar de eerste de beste want is beste maatjes met het briljante Motorpsycho en speelde zelfs bij de avantgardejazz/postrockfenomenen van Jagga Jazzist die in 2002 de BBC-hype van het jaar waren toen ze met de titel ‘best jazz’ mochten pronken. Hij was erbij toen de plaat One Armed Bandit werd ingeblikt. Stian is aan het sleutelen aan een project dat V als werktitel kreeg. Hij vertelde ons backstage dat het oorspronkelijke ‘tunes for a 5-piece’ noodgedwongen werd gedecimeerd tot een trio waarbij ze dus met drie de composities van vijf muzikanten brengen.
Wat zich in de Handelsbeurs afspeelde was een bijzonder boeiende eruptie van klanken die met mondjesmaat aan het kunstlicht werden blootgesteld. Het eerste deel kenmerkte zich door zacht meanderende, naar David Lynch knipogende, en dus best luguber aanvoelende soundscapes. De stem van Stian is zonder twijfel een geweldige troefkaart waarmee hij vele kaartoorlogen naar zijn hand kan zetten. Soms ijl als Thom Yorke, dan weer engelachtig als Jeff Buckley, en dan leggen we de lat torenhoog. Emoties en chaos lopen dooreen. De klok en bizarre percussie van Erland Dahlen blinken in dat deel van de set uit.
Toetsenist en vleugelpianist Ståle Storløkken treedt in het tweede luik van de set op de voorgrond en laat de melodie stilaan overgaan in noise. De muziek van Stian wordt ook omschreven als een overdonderende supernova, een intergalactische machine die metal uitademt en een engelenkoor uitspuwt.
Als dit moeilijk te vatten lijkt, dan kunnen we beamen dat dit live een moeilijk te omschrijven maar erg verslavende sound voortbracht. Het slotkwartier was inventief en van erg hoog niveau. Pure industrial werd op een intrigerende manier gecombineerd met Prince die zijn Revolution in de sound leek te willen wringen terwijl Stians stem hier erg schatplichtig leek aan Bowie ten tijde van Scary Monsters. Een stem als een klok dus met een moordende gitaarmuur en een funky electrobeat, het leek al lang niet meer op jazz maar het is vooral lang geleden dat we zo overdonderd werden.
Je zal dan maar Ottla zijn en hier het nodige weerwerk aan moeten bieden. Voordeel voor Bert & Co is het simpele feit dat iedereen voor hen kwam, en dat helpt wel natuurlijk. Ook hier werd ondanks de onmiskenbare jazztoets op het podium vaak van dat genre afgeweken. Alle ingrediënten waren aanwezig voor broeierige grootstadjazz: dubbele drums, een kleine en een grote sax, en een contrabas. En toch deed het eerste deel ons vooral denken aan alternatieve rock, niet geheel onlogisch omdat de drums erg prominent bleken. Porch van Pearl Jam en het complexe werk van And You Will Know Us By The Trail Of Dead leken wel inspiratiebronnen.
Covers van Thelonious Monk en Sun Ra waren natuurlijk wel heuse jazzy erupties die de jazzfans in de zaal brachten waarvoor ze leken te zijn gekomen. Tussenin maakte het bedaarde maar Hitchcockiaans spannende Je Ne Sens Presque Plus indruk en Etrange Poursuite was een hoogtepunt waarin de band geduldig naar een zaligmakende climax werkte.
Het was bijna onbegonnen werk voor Ottla om het briljante concert van Stian Westerhus te overklassen, dat lukte dus niet. Wat wel lukte was overtuigen. Bisnummer Vroeger Beter, het Gentse antwoord op Interstellar Overdrive was bijzonder fraai. De grootste spanning en dynamiek kwamen vanavond wel uit Noorwegen. Ottla vs Oslo dus.
Tekst : Hans Vermeulen
Foto’s : Bjorn Comhaire
