Foto’s: Hannelore Dieleman
De derde editie van het Live Is Live Festival vindt terug plaats aan de Middenvijver van de Antwerpse Linkeroever. Blijkbaar was de editie van vorig jaar in Antwerpen beter te organiseren dan in Zeebrugge en waarom zou je dan nog veranderen. Zoals steeds koos het festival voor een line-up met veel afwisseling op twee podia: een groot en een intiemer met de naam Dageraad. Op de openingsdag had het festival met The National, Ben Howard en Tamino al boeiende namen in huis maar er was nog veel meer interessants te zien.
Lara Chedraoui mocht met haar Intergalactic Lovers het festival openen. De band lag een tijdje stil door Covid en de bijzonder zware gevolgen ervan voor Chedraoui: ze verloor haar stem. Gelukkig vond ze die terug en dat ie onbeschadigd uit haar onfortuinlijke avontuur is gekomen, hoor je op het geweldige album Liquid Love dat ondertussen ook alweer dateert van 2022. We konden ons geen betere openingsact bedenken dan dit vijftal. Blijkbaar dacht het publiek er ook zo over want er was al heel wat volk komen opdagen om 13u voor deze Belgische trots.
Chedraoui gaf zich 200% en pakte het volledige podium in met aanstekelijke danspasjes en haar prachtige stem die terug vertrouwd klinkt zoals vroeger. Brendan Corbey en Raf De Mey zorgden voor een strak ritme terwijl Maarten Huygens alles mooi inkleurde met sprankelende gitaarriffs en Floris De Decker voor de finishing touch zorgde op keys en gitaar. De band wist het publiek te raken van begin tot eind met een soort “best of” set met meezingers als Shewolf, Bobbi, No Regrets, Delay, Islands en Northern Rd. Eigenlijk verdiende deze topband een plaats veel hoger op de affiche want Intergalactic Lovers brengt na al die jaren nog steeds pure kwaliteit.
Dan was het tijd voor het Canadeese Alvvays met hun dromerige songs. De dames en heer brachten twee jaar geleden hun derde album Blue Rev uit waarmee ze hun talent nogmaals bevestigden. Is This Music van Teenage Fanclub dreunde als intro door de speakers terwijl ze het podium opkwamen, op zich al een mooi begin. Muzikaal tapten Molly Rankin en co uit een ander vaatje. We hoorden een mix van 80’s Britpop in de lijn van The Smiths en The Primitives gecombineerd met vroege Throwing Muses, een shoegaze lijntje en wat synthpop.
Rankin heeft een mooie heldere stem die regelmatig wordt bijgestaan door de engelen stemmetjes van Kerri MacLellan, Alec O’ Hanley, Sheridan Riley en Abbey Blackwell. Af en toe kwam er iemand op het podium om het gezelschap te vergezellen op tamboerijn; een leuk extraatje. De focus lag op het album Blue Rev aangevuld met oudjes Dreams Tonite, In Undertow en Archie, Marry Me. Ook al was het publiek minder geïnteresseerd in deze Canadese band, toch was het zeker één van de hoogtepunten van de dag.
We trokken voor het eerst naar het Dageraad podium om Engelse singer-songwriter Bess Altwell aan het werk te zien. Ze maakt intieme folky liedjes en heeft net een nieuwe plaat uit waaraan Aaron Desner van The National meewerkte. Twee jaar geleden was ze nog in ons land, ze verzorgde toen het voorprogramma van Midlake, en nu is ze terug met nieuw werk. Intussen ruilde de zangeres uit Brighton haar bruine haar in voor blonde lokken waardoor we haar bijna niet meer herkenden.
Bess was er met haar band maar koos voor een intieme show in duovorm met Andy die de viool, keyboard, gitaar en backings voor zijn rekening nam. Zo kwamen haar breekbare folky nummers nog beter tot hun recht. Wij hadden gehoopt dat Bess ook nog eens zou terugkomen voor een duet met The National (wat ze dag daarvoor in Duitsland deed) maar dat was in Antwerpen niet het geval. Dus hopen we dat ze snel terug naar ons land afzakt voor een headliner show.
Op wolkjes vlogen we richting hoofdpodium waar Mike Rosenberg alias Passenger stond. De man is vooral bekend van zijn melige hit Let Her Go en liet weten dat hij een goede vriend is van Ed Sheeran. Allemaal dingen die ons niet echt deden uitkijken naar de passage van Rosenberg op dit festival. Blijkbaar heeft hij momenteel geen band dus stond hij alleen op dat grote podium met zijn gitaar.
Rosenberg heeft een erg specifieke stem waar heel weinig variatie in zit, helaas lijden zijn liedjes aan hetzelfde euvel. Daar komt dan nog bij dat hij enkel kon steunen op zijn gitaar en een basdrum, waardoor het een vrij eentonige set werd. Zijn composities klinken allemaal als zijn ene hitje en het werd dan ook snel vrij saai allemaal. De man maakte wel grapjes tussendoor maar blijkbaar schrijft hij alleen maar over triestige, donkere dingen. Om toch wat variatie in het geheel te brengen kregen we nog een cover van Sound Of Silence van Simon & Garfunkel veel meerwaarde bracht dit niet. Het publiek lustte het allemaal wel, zeker toen hij Let Her Go inzette.
Na al die meligheid moesten we even bekomen bij de Schotse singer-songwriter Jacob Alon op het Dageraad podium. Hij maakt breekbare popsongs die ergens liggen tussen Jeff Buckley, Rufus Wainwright, Nick Drake en Adrianne Lenker. Alon droeg een vrij sobere podiumoutfit enkel bestaande uit een lange short en engelen veren op zijn rug. Aandacht trekken deed het wel.
Toen Jacob begon te zingen ging al die aandacht echter naar zijn machtige stem. Daar kwam nog bij dat zijn liedjes heel intens zijn en ons deden denken aan het beste van Jeff Buckley en Nick Drake. Hij bracht zijn nummers alleen op akoestische gitaar die hij heel subtiel bespeelde, een mooie match met zijn stem. Deze engel uit Schotland heeft momenteel nog niks officieel uitgebracht maar zijn eerste wapenfeit zou in augustus verschijnen. We kijken er nu al naar uit om meer van dit talent te horen, want hij heeft alles in huis om het te maken. Het was Alons eerste optreden in het buitenland maar iets zegt ons dat er nog veel zullen volgen.
Eindelijk stond Tamino nog eens op een podium in ons land en dat podium van Live Is Live was perfect om zijn gevoelige composities tot leven te brengen. Zijn laatste album Sahar dateert ook weeral van twee jaar geleden, maar is vooral een prachtige schijf waar we naar uitkeken om nog eens live te horen. Hij kwam alleen op het podium om solo het wondermooie A Drop Of Blood op zijn oud te brengen, wat al voor intens kippenvel zorgde.
Tijdens The Flame werd Tamino vergezeld door zijn band maar het bleef allemaal vrij ingetogen en donker. Misschien niet de beste soundtrack voor een publiek dat aan het bakken was in de zon. De Antwerpse singer-songwriter maakte ook zo goed als geen contact met het publiek waardoor het optreden nooit echt een hoogtepunt kende al klonk alles heel knap. Met de Nirvana cover Heart Shaped Box was er een sprankeltje vuur in de set maar die ebde ook gewoon weer weg.
Ruti won het muziekprogramma The Voice in Engeland in 2018 waar ze werd gecoacht door niemand minder dan Tom Jones. Nadien mocht ze zijn voorprogramma verzorgen. Deze Engelse singer-songwriter bracht net de wondermooie ep emotionele ep Lungs uit die ze op het Dageraad podium kwam voorstellen. Ze kreeg op het podium ondersteuning van een muzikante op keyboard die ook de backingtrack bediende waar beats en backings op te horen waren terwijl zij zelf de gitaar bespeelde.
De Engelse heeft een krachtige soulstem die zeker niet slecht klonk. Haar songs hebben die typische r&b/soul vibe die nu niet echt uniek is. Maar als ze nummers bracht, alleen met gitaar en zonder beats en tierlantijntjes, dan klonk het prachtig. Zo bracht ze solo een intieme versie van Everybody Wants To Rule The World van Tears For Fears waar ze de sympathie van het publiek volledig mee won. Dit was voor Ruti haar eerste optreden in het buitenland en je merkte dat ze wel zenuwachtig was, maar dat was nergens voor nodig ze pakte iedereen in.
Toen was het tijd voor een van de blikvangers van vandaag: Ben Howard. Niet echt een festival act want hij doet niet aan crowd pleasing en volgt altijd zijn instinkt. Het folky kantje van debuutplaat Every Kingdom is er nog steeds maar hij experimenteert ook graag met elektronica en vreemde songstructuren zodat op zijn recentste album Is it? weer uniek klinkt.
Vrij onverwacht leverde Howard ook een soort van “best of” set af waarin het nieuwe album centraal stond maar ook songs uit zijn andere vier albums. Hij bracht een ingetogen versie van zijn klassieker Keep Your Head Up (voor het eerst in bijna 10 jaar tijd dat hij het nog een live speelde) en was er ook plaats voor de oudjes I Forget Where We Were en Small Things. Ben bracht met zijn band voor het eerst die dag een groot deel van de aanwezigen naar het hoofdpodium. Zij werden getrakteerd op een magisch mooie set.
Op het Dageraad podium was het dan al tijd voor de hoofdact van de dag van dat podium met Arooj Aftab. Deze Pakistaanse/Amerikaanse singer-songwriter maakt fragiele composities waarbij jazz en klassiek in elkaar versmelten. Ze stuurde net het prachtige Night Reign album de wereld in dat gewoon een magische topplaat is. Het album is nog maar een maand uit en de show op Live Is Live was nog maar het tweede sinds de release. Aftab kende de teksten van de nieuwe songs zelfs nog niet vanbuiten en moest ze aflezen. Maar dat stoorde totaal niet, haar set was een echt rustpunt vol mooie warme composities,
Arooj had de geweldige gitarist Gyan Riley (een jazz gitarist die samen gespeeld heeft met onder andere Lou Reed, John Zorn, The Kronos Quartet en Lee Ranaldo) bij die prachtige klanken uit zijn akoestische gitaar haalde en een fantastische ritmesectie met de geweldige jazz bassist Petros Klampanis. De pakkende stem van Aftab bij die straffe muzikanten zorgde voor een hemels hoogtepunt. Ook al zijn haar songs bloedserieus, toch maakte ze tussen de liedjes gevatte grapjes waarmee ze het publiek ook inpakte. Er was dan ook veel interesse voor haar innemende performance. Op 16 oktober komt ze met haar band terug naar ons land en staat ze in Bozar in Brussel.
The National stond al op de eerste editie van Live Is Live als headliner en mocht dat dit jaar nog eens overdoen. De band bracht vorig jaar twee albums uit (Laugh Track en First Two Pages Of Frankenstein) dus verdienden Matt Berninger en co het zeker om nog eens te schitteren op dat podium als hoofdact. Om de een of andere reden was er een slechte communicatie tussen presentator van dienst Bent Van Looy en het entourage van The National want hij kondigde de band aan en er gebeurde vijf minuten niks. Daarna pas kregen we Slippery People van Talking Heads uit de luidsprekers er werd op het scherm op het podium getoond dat de band klaarstond om zich richting het podium te begeven.
Ook Berringer en co serveerden een “greatest hits” set in Antwerpen, maar dan een van 2 uur en 30 minuten. Matt gaf zich volledig vanaf openingnummer Sea Of Love en liep over het ganse podium over en weer terwijl zijn band een intense wall of sound de menigte instuurde. Wie deze Amerikaanse band al live aan het werk zag weet dat hun live geluid serieus afwijkt van het studio geluid en dat was ook in Antwerpen het geval. De frontmans warme klankkleur maakte plaats voor een krakende stem waarmee hij riep en regelmatig een valse noot uitspuwde waardoor alle subtiliteit van de songs verdween.
Naarmate de set vorderde verloor Berringers stem aan kracht en hield het geroep eindelijk op. Het geluid verbeterde dus wel wat maar door het heftige bandgeluid bleef het evenwicht helaas zoek. Pareltjes als Don’t Swallow The Cap en Boodbuzz Ohio (die redelijk vroeg in de set zaten) zakten dan ook weg in de geluidsbrei. Zelfs het ingetogen I Need My Girl kwam niet echt binnen. Wij waren blijkbaar niet de enigen die niet onder de indruk waren want een groot deel van het publiek bewoog zich naar de uitgang.
De eerste dan van Live Is Live kende enkele hoogtepunten maar The National rekenen we daar niet bij.
Live Is Live: Facebook – Instagram
