New York was weer ‘in da house’, en hiermee bedoelen we de uitverkochte concertzaal van de Ancienne Belgique. De gevierde postpunkband Interpol kwam langs voor de Brusselse passage van The Other Side Of Make-Believe, hun nog te verschijnen 7de album en wij kwamen enthousiast ‘interpolsen’ hoe ze anno 2022 klinken. Orlando Weeks mocht de zaal opwarmen voor zover dat met deze temperaturen nodig was. Weeks had vroeger een bandje, het vanuit Brighton residerende The Maccabees. Hij is al een tijd aan het soleren met een 5-koppige band. Zijn indiepop gleed sneller van ons af dan het overvloedige zweet en het was dus vooral een beetje een makke bij (sic). Het publiek was dol enthousiast toen de zaallichten opnieuw aanfloepten.
Probleempje deze week bij Interpol dat één optreden in de tour moest cancellen, wellicht had dit met drummer Samuel Fogarino te maken, want die zat niet achter de vellen, hoewel zijn vervanger zich puik van zijn taak kweet. De bandleden stonden ook opmerkelijk ver van elkaar opgesteld wat bij een fan de opmerking ontlokte “misschien haten ze elkaar”. De drummer droeg in ieder geval een mondkapje, kans is dus groot dat we de oorzaak in die richting moeten zoeken. We vrezen ook dat het Primavera festival een kleine lawine aan besmettingen in rockland kan teweeggebracht hebben.
We vrezen tevens dat de muziek van de enerverende Orlando Weeks de band Interpol in een “zalige hangmat en ik wil hier blijven liggen”-vibe had gedompeld. Ongeïnspireerd klinkt raar voor een band die toch gecontroleerde muziek brengt, vooral dan sinds de plaat Interpol uit 2010 (waarvan ze niets speelden overigens), maar er zat aanvankelijk geen drive in en er werden ook fletse keuzes gemaakt. De opener van Marauder hoort niet op een setlist van 19 songs. In deel 1 vielen vooral de valse bloedloze nieuwe songs Toni en Something Changed op, maar het was vooral ergerlijk dat klassesongs als Untitled en Evil routineus gebracht werden.
Twee uitzonderingen met het nieuwe Fables en een geweldige versie van Pioneer To The Falls waarin zanger en boegbeeld Paul Banks voor het eerst voluit en met lef zong. Alles veranderde gelukkig in een strak, bevlogen en overheerlijk tweede luik, met dank aan vurige versies van Obstacle 1 en All The Rage Back Home (enige nummer uit El Pintor). 60% vd songs kwamen uit de eerste 2 platen, Turn On The Bright Lights en Antics. Uit het tweede deel van de set werden enkel The Rover (straffe versie) en Rest My Chemistry niet uit die platen geplukt wat eigenlijk impliceert dat die albums de set uiteindelijk met verve gered hebben. Het immer zinderende The New spelen ze gelukkig ook nog altijd en was alweer een knaller van formaat.
Gebist werd met Slow Hands maar vooral met een furieus Not Even Jail. Hier kon gitarist Daniel Kessler het volle pond geven. Banks had zijn jas ondertussen al even uitgetrokken en we konden meermaals een lach rond zijn lippen opmerken. Toch de minste van 20 jaar Interpolpassages voor ons, hoewel de examencommissie toch oordeelde dat het goed was. Ondermaats (deel 1)+ strak en gefocussed (deel 2) = goed. En het publiek was kleddernat bezweet en dat zijn uiteindelijk steevast heuglijke avonden die tot de verbeelding blijven spreken.
