De finale van de Brusselse editie van Sound Track 2021 vond opnieuw plaats in de Ancienne Belgique. Anders dan in de provinciale finales, streden er maar zes bands voor de drie podiumplaatsen in plaats van acht. Maar wat een ongelooflijk sterke selectie was dit! ADJA, Ysmé en Indigo Mango gingen uiteindelijk verdiend met de pluimen lopen, maar het hadden even goed Mek’dr’dr, KAU Trio of OHNA kunnen zijn.
De strijd werd om 17u45 stipt geopend door de grootste band van de avond. Multitalent Adja Fassa, bracht een maar liefst negen man sterke band mee. Met haar krachtige, warme en soulvolle stem pakte ze ons en de rest van het publiek onmiddellijk in. Wat een power en présence heeft deze vrouw! Zenuwen? Niets van gemerkt!
ADJA is echter meer dan de frontvrouw alleen. Een band van tien muzikanten, één laten worden is niet evident en toch lukte dat wonderwel. Een speciale vermelding ook voor het ijzersterke achtergrondkoor. Als de kachel thuis het ooit laat afweten dan komen zij je woning met hun warme soulsound op 10 minuten opwarmen. We waren amper 20 minuten ver en onze avond kon toen al niet meer stuk!
Maar er was natuurlijk nog veel meer moois te beleven. Met KAU Trio bijvoorbeeld. Een tijdje geleden nog getipt door Lefto zelve speelde de band met een vierde man aka “special guest” op saxofoon. De band rekent zichzelf tot de nujazz generatie al zijn wij niet zo’n fan van dat soort alles en niets omvattende genretitels.
Funk, rock, electro, jazz met een stevige portie hiphop invloeden, da’s zo’n beetje waar KAU Trio in marchandeert. Denk STUFF. of ECHT (ja, beiden met hoofdletters net zoals KAU Trio) maar toch anders. Tegentijden en moddervette grooves kennen geen geheimen voor deze band die het publiek al improviserend naar een eerste climax voerde.
Opnieuw een vrouw aan de macht bij Ysmé (Marie Van Puyvelde) die samen met beatmaker Shlundee het podium wist te vullen maar haar vlotte, krachtige rhymes. Ysmé wil een boodschap meegeven en ze doet dat op zo’n manier dat je geboeid blijft kijken en luisteren. Een gave die niet elke rapper gegeven is.
Gebald, energiek en met gevoel voor humor raasde Ysmé over het podium dat ze koste wat kost gevuld wilde krijgen. Stiltes zijn niet aan Ysmé besteed want ook elke seconde tussen de nummers moest volgepraat worden. Een energiebom dus die ook op de jury veel indruk maakte want één van de laureaten.
Net als we dachten dat we even konden uitblazen kwam de “Anderson .Paak van BXL” op het podium (aldus de lokale presentatrice) in de vorm van het kwintet Indigo Mango. Anderson .Paak hoorden we er niet in en dat was ook nergens voor nodig want wat Indigo Mango bracht was funk van het hoogste kaliber en helemaal in eigen stijl.
Indigo Mango is de liefdesbaby van drummer en zanger Jordan Dressen die samen met zijn bandmaten al heel wat live ervaring heeft, en dat hoorde je. Hun aanstekelijke funkpop swingt als een baviaan met een flinke portie Pisang Ambon achter de kiezen en dat had zo zijn effect op de ondertussen volgelopen zaal. Die ging helemaal uit z’n dak, of toch voor zover dat mogelijk was in gemaskerde en zittende positie. En ja, ook wij stonden goedkeurend met het hoofd knikkend voor de podium. Steeds stijlvol en professioneel uiteraard, zoals het een reporter van dit kwaliteitsmagazine betaamt.
En dan was het tijd voor iets helemaal anders: Mek’dr’dr. Twee knotsgekke jonge vrouwen die zich laten inspireren door de punk van de jaren 70 en die zich met hun bandmotto “Uitgeschoven is ook gedanst hé” rechtstreeks konden verzekeren van een plaats in ons muzikale hart.
Gek maar ook een beetje geniaal zo klinkt de muziek van Mek’dr’dr. Gebracht op slakommen en kousenvoeten met knotsgekke songteksten en al even onnozele bindteksten. Vooral het nummer over de auditieve hel van iemand anders te moeten horen eten (misofonie), raakte bij ons een gevoelige snaar. Zonder twijfel de meest originele band van de avond maar misschien net iets te ver uit de comfortzone van de jury?
Afgesloten werd er door de in Brussel wonende Luikenaar OHNA. Gemiddeld blijkbaar de jongste bende van de avond en toch klonk de rap van OHNA, Rocco en Dumbeat best uitgerijpt. Iets wat het enthousiaste publiek ook niet ontging want dat ging ook nu weer helemaal loos.
Zelfvertrouwen, oogcontact, de juiste moves op het juiste moment zonder al teveel in de clichés van het genre te sukkelen, zo hebben wij het graag. Wat OHNA echter vooral anders maakt dan je standaard rapper/dj set-up was de combinatie met live gitaar, basgitaar, synth, percussie en het gebruik van een op MPC gebaseerde beatsetup. Niet alleen zorgde dit voor een interessante interactie op het podium het maakte de muziek ook een stuk organischer, minder prefab en ‘echter’. Straf spul!
