Begin Augustus dus … Dranouter Time!
Dranouter is een festival dat voluit kiest voor een andere programmatie dan deze die we op alle andere festivals vinden. De laatste jaren heet het officieel Dranouter – Festival Of New Traditions en die beschrijving dekt vele ladingen. Een traditie is iets dat in de eerste plaats al lang meegaat en waarvan het bestaan gekoesterd wordt. Nieuwe tradities ontstaan door nieuwe dingen een plaats te geven en nieuw publiek warm te maken. Naar Dranouter ga je dus vooral om kennis te maken met
(h)eerlijke muziek, nieuwe dingen en ook minder nieuwe dingen die de generaties voor ons al leuk vonden en die de tand des tijds overleven.
Dit jaar waren er een aantal wijzigingen in het terrein. De kerk hoorde er niet meer bij, dat was een beetje spijtig want intieme concerten kregen iets extra nog door die koele akoestiek, maar je-weet-wel-wat gooide roet in het eten want een kerk is nu eenmaal moeilijker te verluchten dan een tent. De plaats van de kerk was ingevuld door een extra tent op het festivalterrein. In de Dikkebussstraat was er wel ook nog het Busker-podium van de Muziekbank die net als de vorige jaren weer een leuke reeks artiesten bereid vonden om in intieme kring hun muziek voor te stellen.
Zet je schrap voor de muzikale marathon die we liepen op vrijdag.
Starten deden we met Casey Cyrene, een trio uit Gent dat een soort jazzy popmuziek brengt in cabaretstijl. Op vrijdag was dat met de leadzangeres Casey en Lotte als tweede stem. Ze werden begeleid door Stanislas op piano. Ze brachten eigen nummers en covers en hadden al direct ‘touche’ van een dame uit de zaal die dol-enthousiast riep dat ze de eigen nummers fantastisch vond. Een eerste schot in de roos van de Muziekbank. Kwailiteit wordt altijd opgemerkt, misschien gaat het met Casey even hard als voorgangers die hier al eerder aantreden.
Op het hoofdpodium was Marvara de eerste band. Het bleek een zeer kleurige folkband uit eigen land, met Marieke Van Ransbeek als centrale figuur, die ons meenam in de wondere wereld van haar inspiratiebronnen. Het klonk een beetje als de start van een yogasessie maar als je je ogen dicht doet en je laat begeleiden middels de stem van Marieke en de muziek met trekzakken en doedelzakken dan zal je je ongetwijfeld evenveel in trance gebracht voelen als wij. Op plaat klinkt het misschien allemaal nog wat braafjes maar op het podium was er vanalles te zien tot en met meisjes die tijdens de Polka Battle bloemen rondstrooiden over het podium. In het publiek vormde zich ondertussen een deadwall die openbarstte in een kolkende volksdansmoshpit en zong iedereen mee met o-o-oh’s.
Isaac Roux was de tweede naam op het Busker-podium die we konden meepikken. Vandaag was Isaac Roux een duo. Naast Louis De Roo was er nog een extra gitarist bij. Louis De Roo is een naam waar we ongetwijfeld nog van gaan horen. Na een mainstream zijsprongetje in het kader van een talentenjacht op VTM lijkt hij nu zijn eigen muzikale pad te bewandelen. Hij ging in de leer bij een van de groten op aarde want hij studeerde songwriting en productie aan het LIPA (Liverpool Institute for Performing Arts) mede opgericht door Paul McCartney, waar hij van de grootmeester zelve songwriting classes en feedback heeft gekregen. Deze kerel toverde heel mooie liedjes uit z’n zak, met zijn lichte hese stem en subliem gitaarspel kan hij gerust de concurrentie aangaan met namen als Bon Iver en RyX. Jente Van Portland wist dat blijkbaar ook want die zat ook een paar nummers in het publiek. We kregen enkele beklemmende eigen nummers. We wisten dat het goed ging zijn maar het was zo goed dat we ons afvroegen of het wel ok was om weg te lopen voor de volgende act. Louis vertelde dat het even voor het optreden stormde in z’n hoofd omdat ze de artiestenparking liet konden vinden. Bij ons stormde het evenveel bij de keuze die we moeten maken: blijven bij een fantastische set of naar de club trekken. Een festival is altijd wat kiezen en verliezen. Een ding is zeker deze Isaac Roux willen we nog eens terug zien op een moment dat we rustig kunnen blijven zitten.
Reden van de stress was dat Dries Bongaerts in de club op het podium was verschenen. Dries speelt blues of americana van de puurste soort. Hij speelde volgens de bio al heel veel optredens in binnen- en buitenland maar eerlijk waar: ook wij moesten nog kennismaken met hem. Hij heeft een mooie doorleefde stem en aantal mooie nummers in zijn portfolio. Bij momenten moesten we denken aan Bob Dylan of Chris Rea of zelfs Jeff Tweedy. Live speelde hij soms met band of soms helemaal alleen en dat gaat hem allebei af. Het publiek was nog wat te gereserveerd om echt mee te doen, maar Dries haalde alle benen uit de kast om aan te geven wanneer we moesten meezingen en jodelen.
Breabach was de volgende en de eerste in rij van de rits Schotse bands die dit weekend de revue zouden passeren. Breabach is een vijftal dat bekend staat voor Keltische feestjes. Het arsenaal muziekinstrumenten dat ze meebrachten bestond uit klassieke gitaren, bouzoukis (een 4-snarig instrument dat familie is van de luit), trekzakken, doedelzakken en fluitjes. Vergis je niet: dit klonk ondanks die meer klassieke instrumenten heel erg fris en opzwepend. De belichting was speels en flitsend bij momenten zodat de geagiteerde stukken nog krachtiger binnenkwamen. Dit is muziek van toen in nieuw schots rokje (of was het een broekje zoals dat van de gitarist? De dame in het gezelschap deed er nog een step-dansje bovenop als een kers op de taart.
Op naar de Cirque waar K.zia uit en heel ander vaatje tapte . Qua stijl situeert deze landgenote zich bij de rariteiten in deze line-up maar aan hokjesmentaliteit doen we niet op Dranouter. K.zia kan je vergelijken met de funcky soul van Solange en Cleo Sol. Ze zingt afwisselend in het Engels, het Frans en hier en daar zelfs in het Congolees. De frontvrouw heeft de looks, de moves en goede songs. Daar kan alleen maar iets goed van komen. Ze is de dochter van één van de dames van Zap Mama en zo werd het leven van muzikante met de paplepel ingelepeld. K.zia maakte een entree als een diva terwijl haar band al de intro had gespeeld. Ze was gehuld in zwarte jas en een blinkende zwarte gothic broek met gespen en een pikzwarte zonnebril, aan haar vingers gigantische ringen en zeer opvallende oorbellen. In haar hand een wierookstokje waarmee ze de boze geesten in de Cirque leek te verjagen en als welkomst zette ze aan tot verbondenheid: Are You Ready Yo Be On Our Journey? En met Give Some Energy spoorde ze haar band aan om in een hoger ritme te gaan. Het werkte alvast bij ons want we waren mee aan het dansen vanaf de eerste tonen. De bril ging al snel uit toen K.zia zei : “Zo zie je er wel chique uit maar je ziet geen steek”. Humor lijkt ze dus ook te hebben. De muziek was funky en zwoel. De temperatuur in de tent leek nog hoger te gaan terwijl K.zia, springend en dansend meer en meer kledij van zich afgooide alsof ze vervelde van een onbereikbare diva naar een meisje uit de fitness met ene heel hoog knuffelgehalte. Het leukste nummer vonden we Goosebumbs en een ander liedje waarvan de titel ons ontglipt is. Het was deels in het Congolees en er zat een typisch Afrikaans gitaarrifje in. Ja we zijn verkocht!
Portland dan, op het hoofdpodium deze keer. In 2019 waren ze er ook, op een kleiner podium toen en het was toen al duidelijk dat er een plaatsje op het hoofdpodium inzat want de volksverhuizing die ze toen veroorzaakten was ongezien. Portland is een van die bands die ondertussen op alle grote podia in ons landje heeft gestaan en telkens weer is er veel animo in het publiek. Zelf stonden we deze keer heel dicht aan het podium en hadden we even het gevoel dat het vandaag wat stroever ging maar dat was een misvatting (zo vooraan mis je ook en stukje van de actie). De tent en ver daarbuiten stond propvol met mensen die helemaal uit hun dak gingen. Tussendoor kregen we een nummer uit het album dat in de loop van volgend jaar zal verschijnen. De nieuwe song klonk meteen herkenbaar maar ook anders. Er lijkt iets meer ingezet te zijn op samenzang maar dat kan natuurlijk toevallig zijn in dit nummer. Wij zijn geen vragende partij dat de solostukken zouden verdwijnen want naar goede gewoonte zijn die altijd meesterlijk en dat was vandaag niet anders. Jente bleef het publiek oppeppen. Vanaf Lucky Clover was het publiek onder stoom en daarna ging het helemaal crescendo richting Pouring Rain.
Op onze dagplanning was MADOU met stip aangeduid. MADOU is de band rond Vera Cooman en die zijn na een hele lange tijd helemaal terug. We zagen hen eerder dit jaar in de Minard in Gent en dat was subliem. Hoe zo een intieme set live op een groot podium zou klinken dat was voor ons de vraag van de dag. Het bleek dat er helemaal geen stress nodig was. De club is bovendien met een zittend publiek, wat direct een serene vibe produceert. In Dranouter waren er extra strijkers aan de band toegevoegd zodat het podium gezellig druk was. Starten deden ze met Is er Iets?, Het titelnummer van de plaat die in ’21 verscheen. Het blijft een prachtig verhaal dat Madou 20 jaar tijd liet tussen de eerste en de tweede plaat. Vera klinkt gelijkaardig als toen maar ook anders. De oude nummers zijn ondertussen als echte Belpopklassiekers, gekend door elkeen in ons collectief geheugen. De nieuwe nummers lijken organisch aan te sluiten bij de oudere. Ronquières en Nachthuis hadden evengoed op die oude plaat kunnen staan. Dat maakt dat de set van vrijdag met nummers van beide platen heel goed werkt. De volgende plaat gaat duidelijk niet nog eens 20 jaar op zich wachten. Iets over ijzer en smeden als het warm is… Er is een nieuwe plaat in aankomst en daaruit kregen we Kouden Voeten. Mooi, maar wij hadden opnieuw de emotionele klik met nummers als Onderweg en Ronquières, ze raakten ons diep van binnen. De tranen van ontroering sprongen ons in de ogen. Een mooi moment was toen ze ode brachten aan de dit jaar overleden Henny Vrienten met het liedje Pa. In het publiek dacht iemand dat Arno dat eerbetoon ging krijgen, maar Vera reageerde laconiek. ‘Volgende keer misschien ‘. Als laatste nummer kregen we Niets Is Voor Altijd, dat een zowaar wilde dansmoves uitlokte bij een aantal enthousiastelingen.
In de Chateau trad vervolgens Querbeat op, een Duitse brassband, waar het duidelijk heel erg plezant aan toeging: de chateau was precies te klein. Vanuit de verte volgende we het optreden via de grote schermen maar ondertussen genoten we van het gevarieerde aanbod van foodtrucks om de innerlijke mens te versterken zodat we sterk stonden voor de passage van -GO_A, de Oekraïense band die wereldberoemd werd door het songfestival.
De word is out. Het songfestival. Door velen verguisd wegens de wansmaak, maar bij momenten zit daar toch wel ook interessante muziek tussen. In 2020 was daar de Oekraïense dame met het pluimenpak die het nummer Shum bracht. De winner van dat jaar was een bende Italiaanse rockers, maar dit nummer werd minstens evenveel gespeeld op de radio. Het werd vrijdag trouwens meteen het openingsnummer. Dat moet je durven: er is 1 nummer dat alleman kent en dan neem je het als opener. Dat gaat maar als je meer sterke en even aanstekelijke nummers hebt en dat was tot spijt van wie het benijdt helemaal het geval. Kwatongen zouden zeggen dat heel veel nummers zelfs heel erg op dat ene nummer lijken, de speciale zang van zangers… is immers de rode draad. GO_A staat voor een mix van Oekraïense muziek met heel wat electro en zelfs EBM-beats. We moesten vaak denken aan QNTAL. De band heeft de uitstraling van gothicband en had duidelijk ook een hele groep fans gemobiliseerd die enkel voor GO_A naar Dranouter waren afgezakt. Op de voorste rijen stonden in zwart gehulde fans met bandshirts. De ruige sound en looks ten spijt blijkt de band eigenlijk zeer zachtaardig. Ze riepen de hele tijd op om eenheid en vrede te bewerkstelligen. Er was veel interactie met het publiek vooral toen fluitist Igor een aanstekelijk wild dansje voordeed kon niemand nog stil kon blijven staan met de opzwepende beats. Katerina Pavlenko stond als en hogepriesteres op het podium en vroeg het publiek in rondedans te gaan- met succes! Toen de set was afgewerkt en in bis nog eens Shum kortjes werd overgedaan bleef het publiek nog een hele tijd achter bissen vragen.
Omdat de set van GO_A wat uitliep waren we te laat om nog in te pikken op de set van Rodrigo Y Gabriela. Als we de recensies moeten geloven hebben we iets gemist maar die mensen hoor je niks zeggen over GO_A en dus hebben die ook een zeer spectaculair optreden gemist.
