Democrazy opende op een kille en druilerige zondagavond de poorten van het Gentse Wintercircus voor een beklijvende avond die droop van de intensiteit en bruisend interessante harde en zotte gitaren. Postpunk kan je als uitgangspunt vernoemen, maar dreiging, new wave en dronkemansliederen vulden aan waar nodig. De drie bands werden in hoofdzaak gerekruteerd vanuit broeinest Brighton en we zagen ze al talloze malen aan het werk. We wisten waarvoor we stonden en we wisten dan ook dat thuisblijven – de voor de hand liggende optie op mistroostige weekenddagen – geen seconde aan de orde was.
Vraag het maar aan de velen die Salvia en haar frontvrouw Nicole Selivan al aan het werk zagen. De enige Belgische band vanavond met een geweldige Oekraïense zangeres mocht als eerste aantreden. Een vaststelling de voorbije weken toen we hen zagen op Left Of The Dial en in de Cactus Club was vooral dat de band steeds strakker staat te spelen. Oefening baart kunst en dat straalt ook af op het zelfvertrouwen dat Nicole etaleerde. Nu was er bij Nicole van in het begin geen spoor van zenuwen en ondersteunde ze haar doorleefd gezongen teksten over vodka met de nodige pathos en een welgemikte knieval. De gilletjes tijdens You And Me deden het nog steeds maar we werden wel verrast toen Salvia twee nieuwkes bracht.
Last One was best overheerlijke shoegaze waarbij de strakke ritmesectie heel sterk uit de verf kwam. Slavic Soul volgde en bevestigde vooral dat de band nog flink wat newwaveparels in de vrieskast heeft liggen. Eens ontdooid bleek dit een geweldig nummer te zijn met de heerlijk waaierende psychedelische gitaar van Tom Stokx in een uitblinkersrol. Geen risico op verslappende aandacht met het ziedende Time er onmiddellijk en schijnbaar achteloos achteraan gegooid.
De gekende cover over de hond van The Stooges klonk zoals alle vorige keren minstens zo straf als het origineel maar Salvia heeft allang geen covers meer nodig. Cherchez La Femme is evenmin nodig want ze staat vooraan uit te blinken en wint optreden na optreden meer zieltjes. Zij was het met dat shirt waarop de beeltenis van Che Guevara stond. Nicole wordt steeds meer onze favoriete rebel. Indien we de Opussers en de Ditzers niet zo goed kenden, we hadden geschreven “Wie doet beter vanavond?”
“Every breath is wasted, all is vanity”, is de leuze van het zeskoppige combo Opus Kink. Het is voorlopig wachten op nieuw werk sinds het toch al twee jaar oude My Eyes, Brother! Opus Kink is feilloos gekozen als bandnaam want ze klinken als een kinky punky funky jazzorkest. Angus Rogers, Sam Abbo, Jazz Pope, Jed Morgans, Finn Abbo en een inwisselbare trompettist laten live niemand onberoerd en bewezen ook nu weer hun reputatie van één van de opwindendste live-acts van de laatste jaren. Een circus is op hun leest geschoeid. Angus vertelde dat hij ontgoocheld was. Zijn aars speelde immers op en dat was niet ons probleem, het nummer dat volgde, Malarkey, echter wel.
Is er één band behalve pakweg Viagra Boys en Deadletter die hyper cool klinken met saxofoon en trompet? Opus Kink koppelt daar nog een hyperkinetische toetsenist en een knotsgekke bassist aan en gaat melodisch van feestgedruis naar ingehouden noiserock genre Girls Against Boys in wat volgde. Dat werkte gewoon weer perfect. Gloednieuwe single I’m A Pretty Showboy heeft zijn naam niet gestolen en swingt als onversneden rock-‘n-roll gespeeld door een op hol geslagen filharmonisch orkest. Zowat de verheerlijking van wat livemuziek doet met een concertganger en dat is in vervoering brengen en overmeesteren.
Saint Paul Of The Tarantalus klinkt alsof hoger opgeleiden voor Monty Python een nummer schreven dat moest lijken op Dropkick Murphy’s. Het waren strebers die te hard hun best deden want het nummer is de perfecte roerganger voor Saint Patrick’s Day. 1:18 was een lezing uit het Oude Testament, “oh shit”, en Opus Kink had ondertussen het Circus al volledig ingepalmd. “Thank you congregation”! Het zijn dan ook niet zomaar ‘the bobolyne poets’ zoals op de gitaar van Angus te lezen viel. Heerlijke band en alweer een concert om duimen en vingers van af te likken.
Afsluiten deed het Wintercircus met het mysterieus gevaarlijk opwindende Ditz, evenzeer uit Brighton. Frontman Cal Francis zal tot het einde der dagen verwarring oproepen met een bizarre podiumact die Charlotte Sometimes-vibes in een horrorjurkje stopt. Caleb Remnant (bas), Anton Mocock (gitaar), Jack Looker (evenzeer gitaar) en Sam Evans (Drums) toerden onder meer met IDLES en dan weet je al welk vlees je in de postpunkkuip hebt gegooid. Na het debuut The Great Degression kwamen ze dit jaar op de proppen met het briljante Never Exhale.
Callum heet de frontman voluit en hij kwam eerst een nummer lang onwetenden een pad in de korf zetten met een lange zwarte jas aan. Don Enzo Magic Carpet Salesman kwam als nieuwe single dus wel heel snel langs. Van zodra hij die lange jas nog vóór het tweede nummer verwijderde, en snel letterlijk op handen werd gedragen door het circuspubliek, was er geen speld meer tussen te krijgen. Bij een gebrek aan palen om te beklimmen was de zaal zijn territorium. Dat bakende hij eerst af met een wall of death in Four en dat was meteen het sein voor een goedlachse plejade aan voortdurend aanrollende moshpits. Dat Jack en Caleb er een moordend tempo op na kunnen houden, bleek middenin de set waarin de punkrock doelgericht en tot het bot een Blitzkrieg zonder voorgaande werd.
Waar we bij aanvang dachten dat Ditz misschien niet de dadendrang zou hebben die we van hen verwachtten kregen we het deksel frontaal op de neus. Het geluid schoof ook steeds meer van punk op richting metal of sludge. Woordenboekgewijs werd hier sluwheid gesuggereerd. Wij houden het vooral op branie en geestdrift. En dat we aan …And You Know Us By The Trail Of Dead dachten is alleen maar mooi meegenomen. We hadden er al te lang niet meer aan gedacht overigens. Smells Like Something Died In Here werd middenin een circle pit met halve circusomtrek ingezet en was zowat de verpersoonlijking van het rauwe bizarre excelleren van de band vanavond. Hoe vaak kan je een band gezien hebben en toch weer omvergeblazen zijn?
Kate Moss en Britney Spears mochten ook weer opdraven en hoe! In een denkbeeldige wereld dansten die hand in hand voorbij terwijl Cal hen aankeek zoals hij iedereen eigenlijk aankijkt. Voorts was hij blij verrast met het optreden van Opus Kink en bij Salvia wist hij dat het “locals” zijn en dat hij een heel bevreemdende avond verwachtte. Hij vroeg ook wie er in 2019 bij was in Trefpunt.
Bij Britney ging hij sexy op een box zitten. Cal was gewoon de Baas en Ditz was gewoon een knaller van formaat. Een sitdown en 2 circle pits verder was het dan tijd voor “F**k You, You Know What Song It Is”. Zo stond het inderdaad op de setlist en ja we wisten het want No Thank You, I’m Full zal naar verluidt een klassieker blijven in de ‘dying minutes of a concert’. Wel ja en we weten ook dat Ditz straffer was dan ooit tevoren en dat kan eigenlijk niet. Ditz was erover!
Instagram: Ditz – Opus Kink – Salvia
