Een betere dag had Dead Man Ray niet kunnen uitpikken om te herrijzen. Op het donkere podium eerst enkel Rudy Trouvé, in gescheurde jeansbroek en jas nog aan. Zonder micro: “Goeienavond. We gaan direct beginnen, er staan er nog een paar van ons een sigaretje te roken. We gaan vooral nieuwe nummers spelen. En vier oudere.”
En daar verschijnt Daan. Zwart pak, stijlvolle zonnebril, sneakers. Vier andere heren van middelbare leeftijd, allen in het zwart volgen. Dead Man Ray. De Antwerp Giants van de underground in de jaren 90 en 2000 kozen steeds voor het onverwachte. Zoals het legendarische concert op de Nachten waarbij ze een film van Bobbejaan Schoepen begeleidden. Maakten een plaat met Steve Albini. En trokken er dan de stekker uit.
En ineens was er dit jaar een plaat, het in de pers felbejubelde Over. En al even onverwacht de aankondiging dat de groep terug live speelt.
Vooraan Trouvé, Stuyven en Elko Blijweert. Elk zijn eigen stijl en wereldje. Rudy Trouvé is de “inspirator”, hij zit rustig op zijn stoel omgeven door een aftandse versterker en instrumenten. Speelt gitaar met een ronddraaiende ventilatortje. Drukt af en toe op een kleine synth. Speelvogel en onzichtbare ringmeester. Aan de andere kant de vleesgeworden gitaar Elko Blijweert. Springerig. Perfect. Gitaarlijntje hier, gitaarlijntje daar. Waanzinnige riffs en solo’s, schone klanktapijten. In het midden de heer Stuyven. Vijftig inmiddels en nog steeds dealer in sexappeal. Ongrijpbare ontsnappingskunstenaar. De ene song een charmante crooner, de andere vervelt hij tot rocker met stoere basgitaar, in de bindteksten relativerend. Achter hen Karel de Backer op drums. Wouter van Belle op synths en soms bas. En nog een extra synth.
Vrijwel het hele Over spelen de zes heren. En het publiek – een deel kende de nieuwe plaat nog niet – was vanaf de eerste maat mee. “I’m only using one color”, liegt Daan in Monochrome, terwijl de muzikale schilderijen van Dead Man Ray uit heel veel laagjes zijn opgebouwd.
Audience participation time: Daan kreeg de West-Vlamingen zo ver dat ze in het midden van de set allemaal op de grond liggen om dan recht te springen. Twee keer.
Goesting in nostalgie hebben de heren niet. Slechts vier oudjes passeren de revue. Waaronder het nog steeds waanzinnig psychedelische Chemicals en afsluiter Copy of 78. Man Ray is allesbehalve Dead.
Kris Verdonck
