Wat een overrompeling maakten we mee in de serres van de Botanique. Porches speelde in de Witloofbar, maar het was vooral een ontzettende lange wachtrij vanaf het Museum tot voorbij de ingang van de Rotonde, nooit vertoond dit, voor de komst van twee popkoninginnen in wording, Alessi Rose en Chloe Slater. Beiden konden rekenen op piekfijn uitgedoste tienermeisjes en jonge twintigers. Desalniettemin hadden wij nóg andere plannen.
Wij wilden twee andere stemkoninginnen aan het werk zien en horen in de grootste zaal, de Orangerie. Het Nederlandse fenomeneen Faela opende daar immers voor de in Franstalig België immens populaire Charles, en dat is niet meer dan terecht. Beiden hebben een verleden in The Voice. We konden niet zien of Charlotte Foret, aka Charles, nog haar tattoo met de tekst ‘expect nothing’ draagt, maar haar album uit 2022, Until We Meet Again, werd in de Botanique alvast waarheid, en hoe!
Redelijk indrukwekkend. We zullen met deze woorden beginnen om te beschrijven wat een meisje van 17 uit het Nederlandse Heerle overkomt. Faela Van Deyzen zong op 10-jarige – u leest het getal juist – leeftijd in het voorprogramma van Maan en werd dan onder de auspiciën van Ilse DeLange naar de finale van The Voice Kids Nederland geloodst die ze net niét won. 13 was ze toen. En kijk, 4 jaar later staat ze in een zaal als de Orangerie om te openen voor een andere talent show ster. Opener Hold Your Breath was alvast een geweldige opener, heel emotioneel gezongen en een heldere melodische gitaarsong. Skin To Skin zong ze met mannelijke backingvocals. Faela werd geflankeerd door een toetsenist, Mees Roos en een gitarist Justin Roos. Het zijn geen broers. ‘Kinda freaky’ zei Faela hierover.
De ronkende gitaar werkte wonderwel bij de sublieme zang maar wat wil je? Uiteraard maakte haar stem het hele optreden lang grote sier. Finalistes van The Voice zijn per definitie nachtegalen. Ook het liefdeslied Butterflies, de titel is duidelijk, was sfeervolle en mooi gelaagde poprock. Deze meid kan heel groot worden. Ze speelde haar tweede Belgische show en Happy Ever After gaat over gelukkig zijn met jezelf zonder te moeten rekenen op erkenning door anderen. Opvallend was het feit dat het merendeel van de nummers al een paar jaar op de teller hebben. Grappig hoe Ik Ben Bang van Froukje – in het Engels gezongen – werd aangekondigd met de vraag of we Froukje kenden.
De vraag bleek terecht, want er kwam erg weinig respons van de Franstalige Charles-fanbase. Nog minder herkenningsapplaus bij Scarlett van Holly Humberstone. Desalniettemin vonden wij Faela over de hele lijn erg veel indruk maken. Volgens ons lag de makkere reactie aan het feit dat ze Engels sprak, want toen ze de handen op elkaar plaatste deed de zaal braaf mee. Het kakelverse The Flood sloot een sterke passage aan van een rijzende ster in wording. Maar geef haar nog even de tijd want ‘she can’t stop a flood on her own’.
Charlotte Foret kwam helemaal vanuit Braine-Le -Comte het Orangerie-podium opgestapt en bracht mee: twee gitaristen op een plateau, een drummer, een backingtrack en een monumentaal geluid. Never Fair van haar debuut was een zinderende opener en het gloednieuwe Le Marbre volgde en presenteerde zich als een heerlijke popsong. Eerder dit jaar bracht Charles een opvolger uit voor Until We Meet Again, een dubbel-ep dan nog, Sabotage getiteld waarin ze haar eigen songs in spiegelbeeld in het Engels en Frans uitbracht. Charles imponeerde als één van de meest interessante Belgische artiesten.
Het nog niet uitgebrachte Parano was mogelijks nog knapper en heeft zowat alles om een hit te worden. Beklijvende zang, een break en een killer-refrein. Tijd voor ouder werk met de ballad Without You waarvoor Charlotte op de met discostrips verlichte trappen ging zitten. De haren vuurrood en de outfit van een hardcore metal-zangeres. Until We Meet Again,het nummer zelf, bezorgde ons drie jaar geleden kippenvel en dat is anno 2025 nog steeds zo. Een felle rocker voor de afwisseling? Why not. Riddle maakte duidelijk dat Charlotte veel vertrouwen heeft om als een rockchick tekeer te gaan. De fans luisterden bizar genoeg ademloos toe hoewel ze tussen de nummers in alle schreeuwtoonaarden lieten horen. Systematic werd op euforisch applaus getrakteerd. Stevige rock met ballen en dit nummer zal altijd een banger blijven.
Le Mal En Personne is misschien wel een schaamteloze ballad, maar als Charlotte balladeert dan was het opnieuw van “wauw hoe mooi”. En zo kwam het dat ze pas bij het 9de nummer Mon Ombre achter de piano plaatsnam om daar uiteraard weer kippenvel te genereren. De band mocht een paar pianonummers lang iets gaan zoeken in de koelkast backstage. Charles maakte gewoon verder vocale indruk met een cover van Conceited van Lola Young wiens concert hier een tijd geleden werd geannuleerd. Op deze manier is ze er toch een klein beetje geweest. De ‘high belt’ aan het einde van de song was adembenemend. Far Gone bracht zowel band als rockgeluid terug. Alweer met veel bravoure uitgevoerd en de perfecte voorzet voor het schitterende nieuwe Miroir, een schaamteloos verslavend popmelodietje met een alweer heerlijk refrein.
De build-up van de setlist was wel doordacht en Wasted Time sprak haar titel keihard tegen. Silence is zowat het equivalent van Fortress dat een nummer opnam met Chelsea Wolfe. Het was inderdaad een straf staaltje industrial electrorock met een zwart doch dansbare rand. Charles is live een totaalbeleving en een werkelijke Punch In The Face. Het wordt tijd dat Vlaanderen haar omarmt. Wij hebben haar al lang in de armen gesloten.
