Het voelt de laatste tijd bijna als thuiskomen daar in Magasin 4 in Brussel… Binnenstappen in de gloed van hun gelige verlichting en weten dat je een bijzondere muziekavond krijgt. Met de drie bands die deze avond geprogrammeerd stonden, beloofde dit deze keer niet anders, alleen al aangezien ze zo verschillend zijn qua stijl.
Het trio Esben and the Witch kon vorige week klinken met hun eigen gebrouwen biertje (Belgische IPA gebrouwen in de Berliner Berg Brauerei), waarna ze perfect voorbereid waren om het touren weer op te nemen. Magasin 4 was (na Hamburg en Keulen) hun derde stop van 2019. We kregen vooral nummers van hun laatste album Nowhere te horen en daar hoopten we wel op. Bij de eerste lijnen die Rachel zingt, weten we meteen weer waarom Esben And The Witch zo sterk klinkt. Een toch wel uniek stemtimbre: toonzuiver, klankzacht en melancholisch. En een drummer die speelt én zingt tegelijk, daar hebben we ongelofelijk veel ontzag voor. De verwachtingen waren hoog gespannen en misschien kwamen we daardoor ook wat teleurgesteld terug. De nummers klonken vrij vlak en werden weinig doorleefd op het podium neergezet. Het werd een mooi luisterconcert, maar eentje dat emotioneel niet zo hard raakte als we gewoon waren van deze drie indie-postpunkers.
Wat Veda bracht, was één emotionele brok akoestische doom/begrafenismuziek over haat, wraak, vernedering en de lelijkste emoties waarmee we geconfronteerd worden, gevat in ironisch knappe teksten. Het is een stijl waar je van houdt of ook weer niet. Het waren vooral de nummers At The Funeral en Motherhood die blijven hangen zijn. Maar dan ook vooral voor de teksten en de bezwerende manier waarop Dominique Van Cappellen-Waldock zingt.
Op muzikaal vlak was het vrij eenvoudig en klonk het voor ons niet vol genoeg. Het mag iets meer zijn dan akoestische gitaar en donker klinkende zang. Wanneer Alwntr zijn akoestische gitaar inruilt voor een elektrische en er synths aan toevoegt, klinkt het geheel muzikaal veel meer gedragen en dringt ook de zang veel meer door. Violiste Cécile Gonay was er jammer genoeg niet bij deze avond. Strijkers maken het geheel theatraler en dat is iets dat Veda toch wel kan hebben.
Er is een reden waarom we deze review afsluiten met de eerste band in het voorprogramma. Het drum&bass duo Black Narcissus uit Aarschot was voor ons dé ontdekking en hét optreden van de avond. Ze brengen als tweekoppige ritmeformatie atmosferische black metal met postrockelementen. In perfect uitgebalanceerde nummers wisselen zachte wentelingen die de hartslag volgen, de diepe, harde gedreven dreunen af die je hart sneller doen slaan. Intensiteit in monumentale proportie.
Hun album Beyond The Whispers Of Common zit ondertussen in onze collectie, want deze heren maakten elk woord, elke zanglijn totaal overbodig, laat staan dat ze een derde man of vrouw nodig zouden hebben om het publiek van top tot teen te beroeren. Black Narcissus is zo’n band die we zo gauw mogelijk – al iets te doen morgen bijvoorbeeld, heren?– opnieuw willen zien spelen!
Esben And The Witch: Facebook / Website / Webshop / Bandcamp / Twitter / YouTube
Black Narcissus: Facebook / YouTube
