Een dikke maand na het concert van The Yummy Mouths en Poppel zitten we alweer klaar voor de tweede incarnatie van Aan De Wip te Merksplas. Vanavond op het auditieve menu: Ero Guro en Fake Indians.
“Louder than everything else” pleegde Motörhead in hun tijd wel eens te zeggen. Wanneer we de soundcheck van Ero Guro horen, denken we echter dat de ter ziele gegane rock-’n-roll formatie best wel eens wat volumeconcurrentie heeft gekregen. Wij zijn alvast blij dat we onze oordoppen thuis vergeten zijn zodat we ook de dagen na het concert nog kunnen nagenieten van rustgevende maritieme oorsuizen.
Naar het goede voorbeeld van het gemiddelde Guns N’ Roses optreden start Ero Guro twintig minuten te laat met hun set. Fashionably late…
Het optreden van Ero Guro zal naar aloude punkgewoonte slechts een dikke twintig minuten in beslag nemen. Kort en krachtig! Dat de set minder memorabel zou zijn, is een uitspraak die we allesbehalve kunnen steunen. Ero Guro ramt het ene na het andere agressieve nummer uit hun instrumenten terwijl zanger Mick Swinnen schreeuwt en roept alsof zijn leven ervan afhangt.
Hoewel Mick Swinnen als voorbereiding zich misschien aan één trippeltje te veel bezondigd heeft, weet hij het publiek alleszins wel te entertainen. Tijdens het optreden begeeft hij zich, gewapend met een microfoon, zonnebril en Westmalle Tripel, tussen het publiek terwijl hij de instrumentaliteit van agressieve vocalen voorziet. Mick gaat op stoelen staan, zingt gehurkt tussen het publiek en gaat bij momenten op het gras liggen als ware hij een punkrock Wicca heks die zijn eerste stappen in de illustere wereld van de sexecologie zet.
Drie keer knipperen en het optreden is alweer voorbij. En hoewel de set misschien wat aan de korte kant is, liet de sfeer van de band toch wel een blijvende indruk na. De set geeft duidelijk de intenties van de groep weer, al zijn de muzikale nuances op plaat toch iets duidelijker. We raden je dus zeker aan om hun recentste release Yin Dang eens een luisterbeurt of twee te geven.
We sluiten het eerste deel van de recensie graag af met de De Druivelaar spreuk van de dag: Een tripeltje om ontspannen het podium op te gaan is best oké maar tien tripeltjes will give you hard times, baby!
Hieronder vind je de setlist van de avond. Onderaan de tekst vind je nog enkele relevante links om je van jouw aanschaf van één of meerdere wapenfeiten van Ero Guro te verzekeren.
- Righteous Harm
- Christian Meth
- Wise
- Pacifier
- Immi
- Emotional Wishing
- Dropout Boogie
- Borderline
- High Life
- Wanna die
Om twintig na negen is het de beurt aan Fake Indians. De sfeervolle verlichting die in en rond het geïmproviseerde podium werd gehangen, maakt plaats voor duisternis en psychedelische projecties.
Je zal daar maar zitten met een dijk van een plaat, de plaat releasen en vervolgens amper shows kunnen spelen door covid-19. Het was een lot dat veel artiesten beschoren was, waaronder ook Fake Indians. Meer dan een jaar na de release kunnen de vier heren eindelijk de terechte live-promo voeren voor The Pest. Wanneer we naar de onderstaande setlist kijken, mogen we dat best letterlijk nemen. Op drie nummers na wordt de volledige plaat gespeeld. Iets waar we, na de plaat al een jaar grijs te draaien, enorm blij mee zijn.
- Pleazze Me
- There Was An Ass
- Dead Dog (nummer van car parts)
- Cheyenne
- Lidle Fucks
- Ghali
- Scrap Mental
- Terror Squad
- Gotta Pain
- Last Stop PC Bethania
- What Goes On (Velvet Underground in versie Feelies)
The Pest mag dan wel niet de eerste release zijn van Fake Indians, het is wel hun eerst album. En hoewel we absoluut fan zijn van hun eerste vier ep’s is The Pest toch wel nog een auditief trapje hoger. Zowel op de plaat als live weet Fake Indians een vol noise-driven geluid te produceren waarin toch een mooie balans te vinden is met het melodieuze. Dit in combinatie met een ritmesectie om u tegen te zeggen en de prachtige visuals zorgen echt voor een totaalervaring. Bij Fake Indians is het duidelijk dat alle puzzelstukjes in elkaar gevallen zijn. Dat zie je, hoor je en voel je gewoon.
Wanneer we naar Fake Indians luisteren, horen we onder meer noties van My Bloody Valentine en Sonic Youth. Verwacht echter geen goedkope Belgische kopie van de twee voorgenoemde bands. Doorheen de voorgaande vier ep’s heeft Fake Indians een eigen geluid kunnen cultiveren dat absoluut hun bestaansrecht rechtvaardigt.
Hoewel The Pest bijna uitverkocht is, zagen we na het optreden dat de Indians toch nog enkele exemplaren van de vinyl en cassette in hun winkeltje hadden. Wij hebben de plaat alvast op cassette aangekocht en twijfelen zelfs om hem dubbel te kopen op vinyl, dat kan alvast tellen!
“Kopen, kopen zeg ik u!”, zou Jos het debiele ei zeggen en gelijk heeft hij! Sowieso één van de beste Belgische platen van 2020!
Hieronder hebben we alvast van enkele relevante links voorzien om je verder te verdiepen in de wereld van Ero Guro en Fake Indians.
FAKE INDIANS: FACEBOOK/BANDCAMP – GAZER TAPES: FACEBOOK/BANDCAMP – ERO GURO: FACEBOOK/BANDCAMP – THERMOSFLESKESZOMER: WEBSITE
