W.E.R.F. Records blaast dertig kaarsjes uit. In die dertig jaar deed het label allesbehalve energie verkwisten, en maakte het zijn naam, ‘Wasted Energy Record Factory‘ dus allesbehalve waar, gelukkig maar! De naam kwam niet toevallig op een moment dat niemand nog energie wou steken in een dan ter dood veroordeeld genre als jazz. En eigenlijk werd het label opgericht als eemalige ondersteuning aan Brugs pianist Kris Defoort. Maar nu zijn we dus dertig jaar verder en is het genre in zijn vele varianten, levendiger dan ooit. En het label blijft creatieve muziek van eigen bodem ook volop ondersteunen. Met pioniers als Brussels Jazz Orchestra (BJO), Chris Joris, Robin Verheyen (TaxiWars), maar ook jongere baanbrekers als Vitja Pauwels, MDC III, Karen Willems en PAARD. of ook Schntzl.
Om de dertigste verjaardag luister bij te zetten organiseerde het label twee triple bill-label nights in de AB Club, op donderdag en vrijdag 21 en 22 september. Luminous Dash tekende present op de tweede avond en liet zich betoveren, of was dat toch beheksen, door stemmenpracht en de sp(r)ookjesachtige klanken van Uma Chine, stapte gewillig in de afro-space capsule van ESINAM waarbij de dansbeentjes ook werden losgegooid om vervolgens compleet weggeblazen te worden, ook letterlijk, door de verrukkelijke funky en Zappa-esque prompte wall of sound van Nathan Daems en diens Echoes Of Zoo. Opnieuw dansbeentjes ook. Een verslag? Een verslag!
Toen we rond halfacht de zaal van de AB Club binnenwandelden, bekroop ons even de angst dat het een avond voor de spreekwoordelijke drie man en een paardenhoofd zou worden. Ongegrond want luttele minuten voordat de eerste band ten tonele zou verschijn, druppelde het volk langzaam maar zeker binnen.
UMA CHINE
Klokslag acht uur wandelden percussionist Simon Raman, bassist Nils Vermeulen, keyboardwizzard Koen Quintyn, de vocalistes Rana en Sheiren Holail Mohamed en frontvrouw zangeres-gitariste Nele De Gussem het podium op. “Welkom op de WERF-labelnight, wij zijn Uma Chine en we zijn blij dat hier mogen openen!” aldus een enthousiaste De Gussem.
Van bij de eerste tonen van A Tribe tot en met de allerlaatste noot van de afsluiter Cake Special, lieten we ons gewillig betoveren door de mooie, zwoele dan weer dromerige stemmen van de zusjes Holail Mohamed, wat bijgekleurd door de eveneens mooie stem van De Gussem die wat meer rock-‘n-roll-grain bevatte. Ramans tribale en hypnotische drums, psychedelische gitaarriffs en fraaie gitaarscapes subtiele bastoetsen alsook zweverige en bezwerend mystieke keyboards deden de rest.
Knap hoe het zestal, of moeten we ‘zesenhalftal’ schrijven – Nele De Gussem blijkt immers redelijk in verwachting: proficiat! – pure pop, jazz, Oosterse sferen, psychedelica en zelfs postpunk met elkaar blendt en weet te kneden tot een haast ongrijpbaar, maar bijzonder mooi eigen klankuniversum, met soms onverwachte songstructuren, steeds gezalfd door de prachtige stemmen van de drie sirenen, vooraan het podium.
Met sterke composities als Up Hill Song, Leads met zijn heerlijke grappige spacey synth-riedeltje, het aan De Gussems grootmoeder opgedragen Visits of het sensueel dansbare Hold, met geweldig sfeerschepping.
In Lonely Giant werd lekker smerig gerockt, De Gussem smeet haar demonen volledig los op gitaar, de subtiele sirenenzang kreeg, een niet minder mooi, duivelse inslag zeg maar. “Gelukkig floepte de baby er niet uit”, grapte De Gussem na afloop. Ze stelde de muzikanten voor en de band besloot met Cake Special als speels toetje.
ESINAM
Op haar passage op Jazz op de Hei had Esinam Dogbatse een heuse liveband rond zich verzameld, vrijdagavond in de AB Club keerde de multi-instrumentaliste terug naar haar gekende one woman band-formule. De set was er niet minder indrukwekkend om. Geen Gavoyé in de set deze keer, en minder gezongen nummers, maar dat kon de pret niet drukken. Het was genieten dat het een lieve lust was van dat virtuoos fenomenale dwarsfluitspel van Esinam, live uiteraard én meermaals gelooped, net als de percussieve elementen, in samenspraak met de beats en effecten die Esinam tevoorschijn toverde.
Behalve een masterclass dwarsfluit, gat Esinam ook een fraaie showcase van het betere loopwerk ten beste. Zowat elk instrument dat de muzikante vastnam, keerde luttele seconden ook terug als loop, terwijl ze opnieuw live een van de fluiten speelde of de trom beroerde. Ook Esinam zette stevig in op onze dansbeentjes, de beats klonken hard en ook nu lieten we ons gewillig meevoeren in haar tropisch en out of this world, spacey universum. Af en toe zong Dogbatse ook en van ons had ze haar mooie stem wat vaker op ons mogen loslaten, maar dat is detailkritiek.
“Brussels, are you with me? I want to see your hands!” In een mum van tijd was zowat het hele publiek Esinams levende percussie en ook dat deeltje van het publiek dat al niet mee was in de vibe, stond nu duchtig te dansen. Esinam deed het weer. Met in de set juweeltjes als Morning Memories, Let It Be, New Dawn, Infinity en hoorden we ook Electric Lady?
Toen Esinam jammer genoeg al moest besluiten, ook op haar beurt W.E.R.F. een gelukkige verjaardag had gewenst, gaf ze ons nog mee om zeker haar socials te checken. “New music is coming soon!” Als dat geen goed nieuws is!
ECHOES OF ZOO
Toen Echoes Of Zoo debuteerde met hun ep First Provocations (2019), toen nog op het Aubergine-label, waren we redelijk onder de indruk en enthousiast. Dat enthousiasme is lang nog niet gefnuikt. Van onze woorden van toen, moeten we geen letter terugnemen. Ten bewijze ook de prachtige nieuwe plaat Speech of Species (2023), het tweede volwaardige album van het kwartet.
Het tijdsslot voor de band liet gelukkig toe om Speech of Species integraal te spelen, zij het in iets andere volgorde. Met het spokende lichtjes aan Zappa verwante Different Frequencies werd krachtig geopend. Bart Vervaeck zette stevig in op gitaar, met een riff die goed bij een Quentin Tarantino zou passen, waarna Nathan Daems‘ tenorsax zich voor het eerst machtig mocht doen gelden, Oosters oriëntaals spokend, met een melodielijn die door de gitaar ook werd overgenomen.
Tijd om het tempo erin te jagen moet het viertal gedacht hebben en met hemelse kabaal Quarter Tone Starlings deden de heren op hun beurt beroep op onze dansreflex, en niet voor het laatst. Wanneer het tempo weer wat naar omlaag ging, duelleerden Daems en Vervaeck weerom met sax en gitaar. De western konden we er gerust zelf bij verzinnen.
Wat een feest om The Call of the Ouagga Ouagga te horen, in een ultra-potente versie. Hyperstrakke drums van Falk Schrauwen, de prompte bas van Lieven Pée die daar net een biertje over had gemorst, maar geen man over boord, de bonkend bronstige uit zijn bast barstende sax van Daems en een geweldig gretige gitaarlijn van Vervaeck. Wat een groove, wat een vibe, en heel even leek het – dat kan aan die gitaarlijn liggen – dat geest van Lux Interiors The Cramps rondwaarde voorwaar!
In Bee Jive stuwden moddervette bas en strakke percussie de compositie aan een manisch ritme, met ook nu prachtig saxwerk en een heerlijk helse gitaarsolo. Klonk een stuk steviger dan op de plaat. En dat gold ook voor Echolocation, dat tegelijk Oosters én kinderlijk aandeed, gretig gitaarwerk, prachtige lead van de sax, brommende bas, performante percussie weerom. Dan een breakdown met een geweldig bas-loopje. Zalig!
Wanneer Daems niet prachtig dreigende noten uit diens sax blies, assisteerde hij op percussie, op de nyahbinghi drum. Bijvoorbeeld in Lizard Dance, met daarin eerst vooral de machtige bronstige saxpartijen, harmonieus Vervaecks gitaar, die later de lead van de sax overnam. Wat een geweldig baswerk! Deze hagedissendans bracht ons in oriëntaalse sferen en stond hoogzwanger van vette funk. Wat een feest!
Met Bioluminescence werd een beetje gas teruggenomen. Fijne gitaarlijn, subtiele percussieve bas en dan die tenor van Daems in een absolute glansrol. Magnifiek gewoon. Klasse!
Opnieuw tijd voor een beetje jazz-‘n-roll. Dreigende gitaarlijnen, een dystopische sax uit een andere dimensie, een geweldige ritmesectie, fijne drumsalvo’s. Broeierig sfeertje. Of hoe met een sublieme Speech of Species de enige nog ontbrekende compositie van het album vertolkt werd.
Gelukkig was de band (en ons) nog een bisnummer gegund. En nadat Nathan Dames de Paus van W.E.R.F. Records en bij uitbreiding iedereen bij het label ode had gebracht, met welgekomen applaus als gevolg, werden we getrakteerd op een kort maar krachtig Cricket Sabotage. Jawel, uit First Provocations (2019). Fijn om ook deze oudere parel live te mogen horen.
Dat het een geweldig verjaardagsfeestje was, W.E.R.F. Records, met drie van de vele topbands die jullie huisvesten. Hallelujah. Gelukkige verjaardag nog en doe gerust nog eens dertig jaar verder. Alle melomanen en muzikanten zullen jullie dankbaar zijn en blijven. Amen.
UMA CHINE • facebook – instagram
ESINAM • facebook – instagram
ECHOES OF ZOO • facebook – instagram
