Sinds 1993 maakt het echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker slowcore met minimalistische soundscapes en harmonische samenzang onder de naam Low. Vanaf hun album Ones And Sixes experimenteert het duo meer met effecten, die sinds het vorige album Double Negative nog meer op voorgrond zijn gekomen.
Op dit twaalfde Low-album combineerden ze hun prachtige samenzang en warme melodieën met donkere, overstuurde geluiden die nu een vast onderdeel zijn geworden in het Low-geluid. Dat was ook te merken in hun vorig jaar verschenen Hey What.
Tijdens hun laatste passage in ons land, in het OLT Rivierenhof in 2019, viel het op dat niet iedereen te vinden was voor dit intense geluid. Na een paar nummers liep een deel van het publiek naar de uitgang! Niet enkel het geluid klonk die avond vrij intens, heel de show was donker, hevig en niet voor gevoelige oren. Wij waren wel enorm enthousiast, we konden best wel genieten van die wonderlijke geluidsbrij. Het duo bewees daar dat ze absoluut niet vastgeroest waren en avontuurlijk uit de hoek kon komen.
Wij gingen in Trix kijken of dat nieuwe vuur nog steeds brand met de komst van de nieuwe bassiste Liz Draper die Steve Garrington twee jaar geleden verving. Als voorprogramma brachten ze het Australische duo Divide and Dissolve mee. Takiaya Reed maakt met haar sopraan saxofoon en gitaar en samen met drumster Sylvie Nehill gedurfde drone/doom metal met een apocalyptisch randje. Hun instrumentale songs passen perfect bij het nieuwe Low-geluid.
Even dachten we dat de gigantische versterkers op het podium van de hoofdact waren. Niet dus, ze behoorden allemaal toe aan Divide and Dissolve. Bijna elk nummer begon met een mooie sopraansax die door effecten werd gestuurd. Zo kregen we soms zweverige ambient of freaky freejazz. Wat volgde was evenwel andere koek. Eens Reed haar sopraansax inruilde voor de gitaar kregen we telkens opnieuw een stevige, overweldigende geluidsmuur die Nehill opvulde me donderende drums. In hun instrumentale songs hoorden we loodzware doom metal met af en toe wat grindinvloeden. Tussen de nummers vulde Takiaya de leegte met uitleg over waar het duo voor stond. Omdat ze afstammen van de Mãori en Tslagi willen ze met hun muziek dekoloniseren, decentraliseren en de blanke suprematie vernietigen. Dat hebben ze in Antwerpen in elk geval met veel overtuiging en lawaai gedaan.
Na de set mochten de roadies de lading luidsprekers verwijderen, enkel een heel kleine gitaarversterkers en een drum bleven staan voor Low. Niet veel later verscheen het trio op het podium en werden we onmiddellijk meegezogen in het pakkende White Horses. Zoals steeds speelde de band in het halfduister en zagen we meestal maar drie schimmen staan. Op de achtergrond hingen iets wat op tl-buizen leek, uiteindelijk bleken die een soort van led-scherm te zijn waarop wazige beelden vertoond werden. Af en toe werden we ook getrakteerd op stevig flikkerende stroboscoop lichten.
Eerst werd het volledige album Hey What gespeeld, met uitzondering van het instrumentale There’s A Comma After Still, zei het in een andere volgorde. Daarna volgde een soort van “best of” met Congregation, No Comprende en What Part Of Me uit Ones And Sixes, het oud pareltje Sunflower, publiekslievelingen Plastic Cup en Monkey. Uit het vorige album kregen we enkel Disarray voorgeschoteld en er werd afgesloten met Especially Me en Nothing But Heart uit C’Mon. Dan volgde nog een soort van bisronde. Sparhawk vertelde ons dat er niet veel tijd was om van het podium te gaan en terug op te komen dus kregen we nog Two-Step en When I Go Deaf als bisnummers.
Eerst leek het of Mimi Parker en Alan Sparhawk totaal geen aanstalten maakten om te communiceren met het publiek. Tussen de nummers was Alan aan het knoeien met zijn effectpedalen wat soms leidde tot een ongemakkelijke stilte. Pas midden in de set ontdooide Sparhawk en begon hij uitvoering de medewerkers van Trix te bedanken en liet hij weten dat we van geluk mochten spreken dat we zo’n fantastische zaal hebben in ons land. Later vertelde hij ook nog dat hun kinderen mee waren op tournee wat wel een unieke ervaring was.
Zoals we gewoon zijn van Low klonk alles heel intens en was de samenzang weer wondermooi. Ook als Parker alleen zong hing er magie in de lucht. De nieuwe nummers zitten duidelijk nog niet echt goed in de vingers bij Sparhawk maar met zijn effectenpedalen haalde hij wel prachtige geluiden uit zijn gitaar.
Wie er gisteren niet bij was kan op 12 november afzakken naar het Sonic City Festival in Kortrijk, dan stelt Low het programma van de dag samen en staan ze zelf ook op het podium.
