Debuutplaat Deaf Dumb Blind van Clawfinger bestaat 25 jaar en dat kwamen ze onder andere vieren in De Casino te Sint-Niklaas met hun Deafer Dumber Blinder-tour. Hun plaat uit 1993 brachten ze integraal.
Jullie kennen waarschijnlijk wel de tune van de James Bond-film Goldfinger. Vervang het door Clawfinger en de tekst door een eerbetoon aan hen (“een band met een zachte toets en gouden woorden” ) en ja… het publiek juichte de bandleden het podium op.
Na het zichzelf voorstellen als Old Grumpy Men vlogen ze er direct in met Nigga. Van oude mannen was er niks meer te zien. De energie vloog eraf. Het publiek liet zich volledig gaan, wat bleef duren gedurende hun hele set.
Crazy people, dat waren wij volgens zanger Zak Tell en hij zette The Truth in. De samenzang met toetsenist Jocke Skog zit nog steeds goed.
Na een verhaaltje over hun tussentijds werk in een rusthuis bij oude mannen, zever, volgden Rosegrove en Don’t get me wrong.
Britney Spears kwam eens lonken tijdens I need you. Zak Tell wou zelf nog eens zot doen en vroeg het publiek hem op te vangen tijdens Catch me. Een dankwoord volgde.
Warfair was een ideale song voor een heen-en-weerspelletje tussen Zak en het publiek. Je zag de bandleden zichtbaar genieten. Doch voor ze verder deden vroegen ze om rekening te houden met mensen buiten de moshpit en vinden ze dat na 25 jaar de wereld nog meer fucked up is door domme presidenten enzo. Rarara, op wie zouden ze dit hebben? De akkoorden van Wonderfull World vlogen de zaal in, gevolgd door Sad To See Your Sorrow.
Hun laatste nummer van deze plaat, I don’t Care, was gelukkig niet het laatste nummer van de avond. Ze deden verder met één van in hun ogen beste b-sides, namelijk Get it. Drummer Henka Johansson stuurden ze bijna naar huis, nadat ze tijdens Recipe For Hate de drummer van Krissy Matthews (hun voorprogramma) lieten drummen.
Een request werd niet gespeeld maar wel onder andere Money Power Glory, Prisoners (waarbij Zak eventjes de mensen in de bar toezong tussen de gordijnen) en Nothing Going On, een lied over het brilliante leven als een rockstar. Clawfinger vroeg om een Queen-momentje en liet heel de zaal klappen. Ze stonden daar zo fier als een gieter op dat podium.
Na Pin Me Down en Biggest & The Best verlieten ze met een buiging het podium waarna ze terugkwamen voor nog twee bisnummers. The Price We Pay en uiteraard Do What I say werden door het publiek volmonding meegezongen.
‘Respect! One Love!’ zijn de laatste woorden die Zak uitbracht.
Na al die jaren zijn de mannen van Clawfinger hun energie en agressiviteit in de muziek nog niet verloren. Ze nemen nog steeds geen blad voor de mond. Zij respect voor ons? Wij ook voor hen!
