De Botanique, sinds jaren in Brussel de plek om ontluikend talent aan het werk te zien. Groepen die wel eens heel groot zouden kunnen worden of dat in de UK al lang zijn. Dit paasweekeinde was geen uitzondering op de regel. Twee, door de NME de lucht ingeschoten indieacts, stonden in de Rotonde: Inheaven en Circa Waves.
Na het uitbrengen van de twee ep’s Regeneration en Baby’s Alright werd het overduidelijk dat het Britse viertal maar beter hun dagjob kon opgeven en zich volop op een muziekcarrière mocht storten. Optredens op de grootste festivals en een immense fanbasis in de UK leiden tot een groep met bijna hysterische fans. Of het knappe snoetje van bassiste-zangeres Chloe Little daar voor iets tussen zitten, laten we wijselijk in het midden.
Vorig jaar stonden ze ook al in de Botanique, in het voorprogramma van Jamie-T, en dat was Inheaven nog lang niet vergeten. Na een halfuur bleken ze het waard om zelf headliner te zijn, en zelfs beter dan de hoofdact.
Neen, zowel Inheaven als Circa Waves bewandelen wel bekende indierockpaden, alleen klinkt de “vuile” indierock van de support act net iets meer catchy. Bands die het beste uit de shoegaze en de Pixies (toen ze nog goed waren wel te verstaan) halen hebben nu eenmaal een streepje voor. Iedere noot was (te) perfect uitgekiend en ingestudeerd, maar het verveelde voor geen seconde, iets wat je van de slappe Circa Waves zeker niet kon zeggen.
Twee jaar geleden stonden deze Britten nog op de affiche van de Democrazy in hun Big Next-reeks, en nu dus in een uitverkochte Rotonde. Het was te merken aan de taal die we in de zaal hoorden dat de fans van zo wat overal kwamen, en met een bus uitgelaten Britse tieners (zo leek het toch) die vanaf de eerste noot voor een moshpit zorgden, hadden Circa Waves maar weinig werk te verrichten.
De meezingbare Britpop van de band uit Liverpool liggen lekker in het gehoor, en je merkt dat de band na de vele diverse optredens op grote Britse festivals de nodige podiumervaring op zak heeft, toch klinken alle nummers net iets te veel van hetzelfde om je aandacht 70 minuten gaande te houden.
Vaak vergeleken met The Strokes, en qua stijl is dat niet eens zo’n foute vergelijking, alleen is dit rock ’n roll voor brave tieners die netjes om middernacht thuis komen. Alles wordt vakkundig gedaan, zelfs als blijkt dat de bas van Sam Rourke twee songs zwijgt. En vooral, zanger Kieran Shudall kan tevens vertrouwen op zijn fans die de songs woord na woord mee brullen, zelfs als het muzikaal weinig of niets voorstelt. Veel ambiance in de keet dus, maar ook veel eentonigheid.
The kids are allright, maar ondergetekende ging naar buiten met een hongergevoel in de maag. Als Circa Waves de hoop is van de Britpop zoals sommige beweren, dan is wat ons betreft het genre ten dode opgeschreven.
DIDIER BECU
Foto’s: © Annick Roose
