Een cassette. Een hoekig ding met langs beide kanten een wieltje. Mits wat pech draait het wat vlugger dan het dat hoort te doen en wie fatale pech heeft mag het potlood bovenhalen als de band hopeloos verstrikt raakt in de cassettespeler. Een item dat destijds verbannen werd en alleen nog eens opgemerkt werd in een 80’s-film. Maar kijk, anno 2019 zijn die verguisde tapes hipper dan ooit. Veel heeft te maken met het verval van de cd, de terreur van digitale klanken die ergens boven je hoofd rondzweven zonder dat je ze kan aanraken, het feit dat vinyl keiduur is en…zo bleek bij rondvraag bij diverse tapelabel-verantwoordelijken: mensen nemen graag iets fysieks mee naar huis na een concert. En geef toe, wat is er charmanter dan een cassette van vijf euro?
Drie Gentenaren (Bart Cocquyt, Silke Bergans en Jonas Messelier) hadden een briljant idee. De tapelabels van dit land onder één dak zetten en de cassette onder de spotlight brengen. Wat we gisteren zagen In De Ruimte doet alleen maar smaken naar meer. Niet dat iedereen met een zak vol tapes naar huis ging. Wat neen, bij rondvraag bleken heel wat muziekliefhebbers hun tapedeck jammer genoeg bij de schroot te hebben gegooid. Maar wat veel belangrijker is dat deze drie muziekfanaten er met brio in geslaagd zijn om undergroundliefhebbers bijeen te brengen. Geen hokjesdenken, geen snobisme, maar gewoon een feest van de undergroundmuziek. Waren present op deze eerste (geslaagde) editie: RONNY REX, Nosebleed Records, Gazer Tapes, Belly Button Records, sentimental, Feles music, Stadskanker, Caoutchou, Girls go BOOM, Wool-E Tapes, ETiKET Records, KERM en bwaa. En net zoals ze dat op Record Store Day doen, brachten ook de labels een band mee.
Mitraille, een balorig drietal uit Antwerpen, opende Cassette Store day geheel volgens plan met veel vuur. Nooit leuk om te moeten spelen voor een handvol toehoorders bij de start, maar dat zette geen rem op het enthousiasme. Vonken deed het. En nog geen klein beetje. Eén van de bandleden had zichzelf voor de gelegenheid in een strak t-shirt van de Dwarves gewrongen en zo klonk het eigenlijk ook. Versta: splijtend, luid & rechttoe-rechtaan. Bij het begin van Casette Store Day mocht de sneltrein een half uurtje denderen. Tijdens de redelijk dolle rit ontbrak de nieuw uitgegeven ep Hoopschroot, enkele dagen geleden uitgegeven door Belly Button Records, niet op het appel. Iets anders had ons sterk verwonderd. Het uitzinnige Dog Couch, voorlaatste op de setlist en goed voor twee minuten frenetiek gehakketak kon de beste indruk maken.
London Bullet. Wie ze nu pas ontdekt heeft pech, want na acht jaar ploeteren in de underground hebben de Deinzenaars er voorlopig even genoeg van en wordt het volgens zanger Emile tijd voor iets anders. Waarvan akte, maar dat weerhoudt er ons niet van om te zeggen dat London Bullet één van de strafste livebands is die we de afgelopen tijd bezig hebben gezien. Emile is wat je noemt een hyperactieve frontman, zo wat elke centimeter van de zaal wordt gebruikt om zijn demonen uit te brullen. Een wildebras die iets te vertellen heeft. Je hoort er The Stooges in (die présence!), maar evengoed het nieuwe punkgeweld van Shame of Fontaines DC. Geen flauw idee waar ze het over hadden, waarschijnlijk iets over frustraties, maar dat het intens was meer dan zeker. Op 29 november krijg je in de BarBroos de allerlaatste kans om deze bom aan het werk te zien.
Dankzij Feles Music was er ook aandacht voor wat zich over de taalgrens afspeelde, en dus nodigde ze maar La Jungle uit. Logisch ook, want op het label verscheen Past // Middle Age // Future van de twee uit Bergen. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat we op Luminous Dash de muziek van Jim en Reggie nog dienen te voorstellen. Opzwepende ritmische krautrock. Een gitaar, een drum en een arsenaal aan leuke speeltjes. Meer heeft La Jungle niet nodig om een zaal in vuur en vlam te zetten. We hadden ondertussen al lang door dat Cassette Store Day een succes was, want de keet zat zoals men zegt lekker afgeladen vol. La Jungle, ondertussen een band die in de grote zalen haar ding mag doen, maar nog lang niet vergeten is dat ze alles te danken hebben aan de underground. Respect.
sentimental bracht Sunflower naar Gent mee. Hyperleuk voor de fans, want de Brugse band heeft voor eventjes de pauzeknop ingeduwd. Reden is omdat de band momenteel ijverig aan het werk is aan de opnames van de opvolger van hun bejubelde debuut The Spiders We Caught. Wegens de galmende gitaarklanken zullen we Sunflower maar onder postpunk klasseren, maar toch leunt het dichter aan bij iets wat overeen moet komen met de reiniging van je donkere ziel. Wat frontman Brent De Wulf toont is groots. Doorvoeld, oprecht en welgemeend. Het soort optredens waar je je na afloop alleen maar slechter (en tegelijkertijd sterker) bij voelt (die harde confrontatie met jezelf, weet je wel), maar wat een band. Geen wonder dat ze onder de hoede zijn gevallen van Fenne en Kobe van de Whispering Sons. Twee nieuwe nummers hebben we naast de klassiekers (dat zijn ze) Heroin en Monica Electronica gehoord. Het doet ons alleen maar hunkeren naar meer.
TUFF GUAC. Bijna was het Frisco geworden (we kid you not!), maar door onenigheid hierover werd het een bandnaam die geen mens kan uitspreken. Maar goed, struikelen over een moeilijke bandnaam moet je er maar bij nemen want dit nieuwe project van Rafael Valles van Belly Button Records is ronduit subliem. Verder in de line-up herkennen we Gert-Jan Vandamme en Jasper Suys van Mogo en het Antwerpse talent Wim De Busser aka King Dick. Het was pas het vierde optreden van TUFF GUAC, maar geen mens die dit kon horen. Beresterke garagerockpower en met een zwak voor fijnzinnige melodietjes. Het zou ons uiterst verbazen mocht u in de toekomst niet meer van deze groep horen. Op 13 november in de Kinky Star te zien, samen met Dikk Epik.
Mannen die een tapelabel hebben (en neen, ook de vrouwen zijn met Girls go BOOM vertegenwoordigd) en zelf in een band spelen: Poppel. In het viertal herken je Dries Hermans, de big boss van Gazer Tapes. Na hun debuut Couldn’t Care Less (sinds gisteren officieel uitverkocht) brachten de Kempenaars het mooiste (en dat is eigenlijk zo wat alles) van hun nieuwe langspeler Make Sense. Wie met naampjes wil gooien zal met Orange Black en Pavement wel beet hebben, maar wij zagen vooral (weeral!) een indieband aan het werk die catchy welgemeende indiesongs kan schrijven en een groep die blaakt van het zelfvertrouwen, ook al zagen ze zelf geen steek op het donkerrode podium. Een optreden waar niets op aan te merken valt, behalve dat Poppel wel eens Belgisch cultureel erfgoed zou kunnen worden. Straf!
Ondertussen tikte de klok verder en werden de buren meer en meer onrustig (ook da’s rock ’n roll) en dus werd het stilaan tijd voor afsluiter The Tubs. Een Gentse cultband die mag zeggen dat ze op het gerenommeerde Burger Records en Gnar Tapes zitten, het is niet aan iedereen gegeven! De band begon tegendraads met een cover (It Ain’t Easy van The Eagles), volgens de zanger zou dit wellicht het beste nummer uit de set worden. Zelfrelativering is de band niet vreemd, en op het einde van hun set stond een doos klaar om iedereen een gratis tape in de hand te duwen. Een ijzersterke set die zowel doet denken aan Neil Young en de Black Lips. Dat de zaal uit hun hand at is een understatement, op en top kwaliteit gebracht door een (fel ondergewaardeerde, in eigen land toch) band. Cassette Store Day zat er meteen op en de blijde gezichten van iedereen die erbij betrokken was en het publiek sprak voor zich: opdracht meer dan geslaagd!
Foto’s : Wouter De Sutter/Ann Cnockaert
