Het Wilde Westen in Kortrijk is gekend voor zijn avontuurlijke programmatie. Dat merk je ook aan hun festivals Unwrap, Jazz Cats, Festival Kortrijk, Sonic City en BOS! Festival. Dat laatste festival vindt plaats in het groene Provinciedomein Bergelen dus middenin de natuur met respect voor de natuur. Het programma sloopt de muren van het muzikale hokjesdenken en vindt inspiratie in de prachtige locatie. De organisatie heeft zijn best gedaan om met een zeer aantrekkelijke affiche voor de dag te komen, dat is met glans gelukt zodat we dit festival dan ook met rood in onze agenda hadden aangeduid.
Het Gentse sextet Luster mocht het festival openen met hun eigenwijze mengeling van folk en dronerock. Met harmonium, bas, gitaar, viool, dwarsfluit brachten ze donkere gothicfolk, af en toe met een postrock kantje. Het zestal begon aarzelend waardoor de samenzang niet altijd even goed klonk, ook technische problemen, zoals feedback op de viool, speelden hen aanvankelijk parten. Na een paar nummers warm draaien, lieten ze de valse noten achter zich en kregen we wel een mooi samenhangend geheel. Waarschijnlijk stonden de zenuwen wat gespannen waardoor de set een valse start kende, gelukkig maakten ze dat later meer dan goed.
Ão valt moeilijk te negeren deze zomer. Hun unieke mix van fado, soundscapes, zwoele percussie en subtiele gitaren is de perfecte soundtrack voor de zomer, en dus stond het viertal ook op het BOS! Festival. Wel wat vreemd dat deze topband zo vroeg op de dag stond geprogrammeerd maar het kon de pret niet drukken. Het niveauverschil tussen de vorige band en Ão was wel gigantisch en dat merkte je aan alles.
Ook al had het publiek geen zin om te dansen, toch klonk de muziek van dit viertal weer erg aanstekelijk en dansbaar. Het is zo’n band die de zomer naar de festivals brengt. Brenda Corijn gaf zich, zoals altijd, volledig. Met haar fluwelen stem sleepte ze het publiek volledig mee. Overal hoorden we positieve reacties op dit geweldige viertal. Het is dan ook vreemd dat ze nog relatief onbekend zijn. We zijn er echter zeker van dat de debuutplaat daar verandering in gaat brengen. In november verschijnt die debuutplaat, ze komen ze voorstellen in Het Depot, CC Strombeek, het Gentse Wintercircus, De Roma en Cactus Muziekclub.
Stef Van Vynckt, Nina Vanhoenacker, Jaume Darbra Fa en Danyon Verhaege vormen samen Extended Music Collective waarmee ze naar eigen zeggen neo-klassieke muziek brengen. Tijdens BOS! brachten ze met Last Call een noodkreet voor het klimaat. Met piano, dwarsfluit, harp, cello en af en toe een backingtrack brachten ze avontuurlijke composities met af en toe wat hoekige avant garde. Blijkbaar zaten er ook enkele composities tussen die knipoogden naar Bach. En al wilde het gezelschap een ode brengen aan de natuur, de natuur dacht er een beetje anders over en we werden getrakteerd op een stevige regenbui. De aandacht werd dan ook serieus afgeleid van de mooie muziek, al lag dat absoluut niet aan het talent van de muzikanten.
Annelies Van Dinter bracht dit jaar, met haar band Echo Beatty, het prachtige album Vision Glitch uit. Eén van de mooiste platen van het jaar. Raar maar waar maar BOS! Festival was blijkbaar één van de weinige festivals die er aan dacht om de band op haar affiche te zetten. Op het podium werd Van Dinter bijgestaan door Antoni Toni Foscez (DVKES, Go March, Sioen,…) op drums en Maximilian Dobbertin (Calicos, Frankie Fame, Bert Dockx Band…) op synths en bas. Helaas had de band ook nog last van de regen al lieten ze het zich niet aan het hart komen. Het werd dan ook een erg intiem optreden toen er veel volk onder de tent van het podium kwam staan.
Annelies en co leverden een prachtige set af waarin ze hun indrukwekkende, gelaagde geluid etaleerden. We kregen vooral song uit Vision Glitch maar ook het meeslepende Hunger Hunger (uit het album Nonetheless) tijdens hetwelk de regen stopte en de zon begon te schijnen. Helaas was er maar tijd voor een korte set, al eindigde die wel met een verschroeiende versie van The Silence waar we de rest van de dag nog van konden nagenieten. Deze zomer kan je Echo Beatty nog aan het werk zien op 28 juli op het Gentse Dioniss Festival, eveneens op 28 juli in OLT Rivierenhof en op 15 september op Farm in Hasselt.
Hendrik Lasure maakt deel uit van SCHNTZL, Warm Bad en het An Pierlé Quartet. Vorig jaar verscheen van hem de doorleefde kleinkunstplaat Het Wiel, waarop nauwelijks jazzinvloeden te horen waren. Samen met Michaël Lamiroy (Moonboat, School Is Cool) op viool, Soet Kempeneer (Warm Bad) op contrabas en Thomas Jillings (Ottla, Book Of Air…) op klarinet brengt hij die pareltje tot leven. Lasure bewees met deze plaat dat hij een straffe singer-songwriter is die geen schrik heeft om zich door heel wat genres te laten beïnvloeden. We kregen een boeiende mix van kleinkunst, klezmer en jazz. De fantastische, fragiele luisterliedjes kwamen perfect tot hun recht in de intieme setting.
Ameel Brecht mocht de spits afbijten op het derde podium, tussen de bomen. Hij maakt deel uit van het duo Razen dat minimalistische drones combineert met oude muziek. Op dit festival stond hij echter solo en creëerde hij, met akoestische resonantiegitaar, harmonium en mandoline een betoverende, filmische en melancholische wereld. Ameel bewees in Gullegem dat hij solo ook prachtige melodieën uit zijn instrumenten kan toveren en dat hij een geweldig gitarist is. In de schaduw van de bomen en de struiken kwamen zijn intieme, instrumentale pareltjes perfect tot hun recht. Het harmonium zorgde voor een extra accent maar de magie kwam toch vooral van de gitaar van Brecht en de mandoline die de nummers een Oosterse vibe gaf.
James de Graef was voorheen frontman bij Shht! Hij verliet de band om iets helemaal anders te doen. Met zijn soloproject Loverman brengt hij donkere liedjes met zijn diepe warme stem. James opende ingetogen op akoestische gitaar en met zijn prachtige stem, het had iets magisch. Vervolgens veranderde de Graef in een eigentijdse crooner met Into The Night en zagen we de James van Shht! terug komen. Hij sprong van het podium en liep door het publiek met zijn eigen unieke moves. Daarna bracht hij de rust terug het country-achtige Candyman.
Daarna volgde opnieuw een akoestisch pareltje dat de Graef niet meer óp maar vóór het podium bracht. Wat later liet hij zijn demonen terug los. Hij begon te tieren en leefde zich volledig uit op gitaar, met als gevolg enkele gesprongen snaren. Uiteraard mocht de single Difference Aside niet ontbreken, hij bracht het in een soort van maxi versie. Eerst ging James het publiek in en moest iedereen het refrein meezingen, vervolgens startte de backingtrack en kregen we de basis van het nummer waarna een outro volgde met James achter de piano. Held Hendrik Lasure werd mee op het podium geroepen en er volgde een improvisatiesessie. De bijzondere set werd afgesloten met een boeiende versie van de jazzstandard After You’re Gone. James De Graef liet tijdens BOS! zien dat hij een unieke muzikant is die erg verrassend uit de hoek durft te komen.
Het saxofoonkwartet Bl!ndman haalde zijn naam band bij het tijdschrift The Blind Man van Marcel Duchamp. Vorig weekend bracht het gezelschap op Brossella nog een set met songs van Moondog, in Gullegem brachten ze het programma Multiple Voice, waarin ze eigenzinnige bewerkingen van middeleeuwse polyfonische composities met sax en elektronica maken. Ze spelen het programma met z’n vieren en waren gekleed in een soort van monnikspij. Ze kwamen blootvoets het podium op, verwijzend naar de kerkelijke koormuziek die ze brengen. Bl!ndman maakte unieke bewerkingen van de polyfonische composities die bleven boeien. Alleen is de podiumact vrij statisch waardoor de set van 40 minuten wel wat lang leek. Muzikaal was dit natuurlijk wel top.
Ansatz Der Maschine heeft zijn roots in Kortrijk, en aldus mocht BOS! Festival zeker niet ontbreken op de afscheidstournee. Mathijs Bertel, Sophia Ammann, Gianni Marzo, Wouter Mattelin, Serphine Stragier, Jan Dhaene en Sander Lambrecht hebben met hun laatste plaat Tunguska weer iets prachtig gemaakt dat perfect geschikt was om in de natuur live te aanhoren. Rozanne Descheemaeker kwam de band tijdens enkele nummer vervoegen op hoorn.
Hoe knap de set ook was op Gent Jazz, de setting tijdens het BOS! Festival maakte het tot overweldigende ervaring. Bertels gebruikt in zijn composities veel natuurelementen en als je die dan hoort terwijl de wind de bladeren doet ritselen en de zon boven het podium voor een geweldige lichtshow zorgt, dan krijg je iets verbluffend moois. Even dachten we dat Ansatz ging afsluiten met het sprookjesachtige Falling Down, maar het bleek pas het voorlaatste nummer te zijn. Ze sloten af met het bommetje Kohn Denny. Wie de magische klanken van Ansatz Der Maschine nog live wil beluisteren kan dat op: 21/09 CC in Brugge, 23/09 CC in Evergem, 05/10 CC in Koksijde, 04/11 in Muziekcentrum Dranouter, 09/11 in De Casino in Sint-Niklaas, 18/11 in CC in Merksem en ten slotte 9/12 in Ha Concerts in Gent (met speciale gasten).
Multi-instrumentalist Duke Garwood werkte in het verleden vaak samen met Mark Lanegan en bracht vorig jaar het album Rogues Gospel uit waarop hij donker atmosferische blues mengt met folk en ambient. Van dat ambient aspect viel niet veel te merken in Gullegem. Garwood liet zich ondersteunen door een bassist en drummer al kregen we de indruk dat ze nog niet samen hadden gespeeld waardoor vooral de eindes vrij slordig verliepen. Duke heeft een doorleefde stem – niet zo doorleefd als die van Lannegan – die wel past bij de blues en de met roots gevulde songs. De set was helaas weinig gevarieerd en leek na een tijdje op een saaie blues-jam zonder veel structuur.
Zanger Benjamin Woods van The Golden Dregs heeft een stem die zo donker klinkt als die van Stuart Staples van Thindersticks alleen hebben zijn liedjes meer kleur en het gaat er allemaal veel speelser aan toe. Dit jaar verscheen hun derde album On Grace & Dignity bij het prestigieuze 4AD-label. We zijn er nog steeds serieus van onder de indruk.
Staples doorspekt de teksten van zijn nummers graag met veel humor en ironie, op het podium laat hij het lachen aan de groepsleden over. Met z’n zessen, volledig in het wit gekleed, brachten ze sfeervolle arty songs met veel overtuiging. Deze Britse band is niet echt hip en was ook nooit een hype geweest over het kanaal, maar ze brengen wel prachtige songs met een eigen straf geluid. Dat merkten ook de mensen die nog nooit van The Golden Dregs hadden gehoord. In april stonden Woods en co nog voor een nauwelijks halfvolle AB-Club, het was voor hen dan ook fijn dat de wei voor het podium nu wél volledig vol stond. Wij genoten ten volle van hun gemoedelijke set vol kleurrijke nummers.
Pianiste Nicoletta Favari en percussionist Christopher Savult spelen met verschillende klanken en ritmes en op zelfgemaakte instrumenten. Ze doen dat onder de naam Passepartout Duo. Op het intieme forest-podium stond het duo aan een tafeltje tegenover elkaar, terwijl ze aan knopjes draaiden en op toetsen drukten. Muzikaal ging het van ambient naar krautrock en dat allemaal in een set van 50 minuten. Het leek meer op een improvisatieset met soms vrij irritante geluiden, nogal wat luisteraars gingen lopen… al kon dat ook zijn omdat op een andere podium Flip Kowlier het beste van zichzelf aan het geven was.
De Amerikaanse singer-songwriter Emma Ruth Rundle heeft wortels in de postrock en gothicfolk die steeds naar boven komen drijven in haar gevoelige folky luisterliedjes. Ze begreep niet goed hoe ze op de line-up terecht was gekomen van dit familiefestival met haar songs vol “doom & gloom”. Dus bracht ze een prachtige set vol donkere songs terwijl een paar meter verder kinderen vrolijk aan het spelen waren in de speeltuin. Ietwat surrealistisch. Ze speelt prachtig gitaar en piano die beiden mooi matchen met haar breekbare stem. Het was ooit anders, dat viel vooral op tijdens Marked For Death dat nu veel ingetogener en gevoeliger klonk dan in de originele postrockversie uit 2016. Eén van de magische hoogtepunten van dit festival
Dienne Bogaerts vormt samen met haar zus het duo Lili Grace. Vorig jaar debuteerde ze echter solo met het magische album Addio, waarop ze de dood van haar grootmoeder verwerkt. Door die plaat mocht ze mee als support van Tamino en stond ze nu ook op BOS! Dienne blinkt echt uit in haar geluidscollages waarin ze klarinet en dwarsfluit speelt, haar stem vervormt en alles loopt. Daarnaast is ze bezig met samples, effecten en synth wat zorgt voor een prachtig, intens geheel. Helaas stond Mooneye op het ene podium nogal luid te spelen terwijl op het andere podium Martin Kohlsteds aan het soundchecken was waardoor niet gemakkelijk was voor Bogaerts om zich te focussen. Toch waren we serieus van ons melk na haar prachtige set boordevol straffe unieke composities.
Na al dit moois trokken we huiswaarts met de zweverige electro van Kohlstedt in onze oren. Het Wilde Westen heeft met het BOS! Festival iets prachtig in elkaar gestoken. Een geweldige line-up met veel variatie en een fantastische locatie zorgen ervoor dat alles klopte en dat we van begin tot einde genoten van al dat moois. Wij kijken nu al uit naar de volgende editie.
