Met frisse tred de Casino binnenwandelen om te ontdekken dat ie quasi vol zit. Ja, ook reeds voor wat Swedisch Death Candy in het voorprogramma op het podium neerzette. De Londense band maakte het woord psychrock hard: excessieve gitaarjams die gedragen worden door stevige bas en drums. Het geheel klinkt lekker.
Dat Led Zeppelin, maar even goed Pink Floyd en Grateful Dead de bands zijn die All Them Witches inspireerden, konden we horen. Dat Black Sabbath door de boxen dreunde net voor ze opkwamen was ook geen toeval, want van de bands die hen inspireren, zou dit hun favoriete zijn.
Ongelofelijk dankbaar waren de mannen van All Them Witches tegenover het publiek, dat hun laatste album ATW voorgesteld kreeg.
Inzetten deden ze met Funeral For A Great Drunken Bird en het met zuivere gitaarnoten startende, trage, zwoele 3-5-7, waarna we vooral nummers uit het nieuwe album te horen kregen.
De zwaarte van de drums komt in Diamond volledig tot zijn recht. Drummer Robby Staeblers blik lijkt bezeten van de bonzende hartslagen en perfect getimede hartrimtestoornisjes die hij gefocust en met heel zijn lijf tevoorschijn slaat. Bluesy uitgesmeerd klinkt 1st vs 2nd: die meer hypnotiserende, tragere klank is wel kenmerkend voor de laatste plaat in vergelijking met eerder werk. In Harvest Feast bijvoorbeeld hoorden we trage, zuiderse country met vuile stonergitaren, die we ook in een hoger, pittiger ritme in Workhorse te horen kregen. Het publiek kroop opvallend plots iets dichter bij mekaar bij het hypnotiserend zwoele Rob’s Dream.
‘I Wanna take you home, Mary…’, klinkt het in Charles William, waarna licht opzwepende ritmes en melodieuze gitaarlijnen uitdagend ingaan tegen de zangmelodie.
Fishbelly 86 Onions is het nummer met een punkkantje. Blijkbaar is het eentje dat het jongere broertje van zanger-bassist Charles Michael Parks Jr. schreef en hij beloofde dat hij het deze avond zou spelen, omdat ie jarig was. Parks vertelt er grappend bij dat zij het nummer ‘garbage’ vinden, maar blijkbaar vonden ze het dan toch ook weer goed genoeg om op hun nieuwe album te zetten. Een héérlijk psychedelisch, punkbluesklankbord, hoewel het orgel op plaat ook wel lekker klinkt en we dit bij de liveshow niet te horen krijgen. Maar dat vangen de heren probleemloos op met wat extra gejam op gitaar.
Tussendoor kregen we ook de oudere nummers When God Comes Back en Alabaster. Maar als we een hoogtepunt moéten uitkiezen, dan is het 1 seconde. In Swallowed By The Sea krijgen we qua sound de mooiste seconde te horen. Het nummer start traag en dan volgt er dat ene diepgrauwe, vuile gitaarakkoord dat bijna een industrialkantje in het nummer steekt. Dié seconde willen we vangen, in een potje steken, inkaderen!
Als bisnummer kon Blood And Sand natuurlijk niet ontbreken, toch wel een nummer dat nauw aan het hart ligt bij de fans.
Een summum van gitaargenot, met energieke doorslaggevende drums en een heerlijk stem die je meenam in verschillende moods.
All Them Witches: Facebook / Website / Instagram
Swedish Death Candy: Facebook / Website / Instagram
