Het is kil op DOK. Hopen maar dat de koude avondbries geen averechts effect heeft op de stembanden van de twee deernes die acte de présence mogen geven. In een warm ogende jas komt Brooke Bentham schoorvoetend voor de micro geslopen. De aarzeling blijkt eerder een oprechte verwondering te zijn om voor zoveel volk te mogen zingen. En dat zingen is iets waar de jonge meid uit Newcastle voor geboren lijkt te zijn.
Sinds Itasca en andere Angel Olsens worden singersongwriters weer lief knuffelend in de armen gesloten, maar het gevaar der eenheidsworst loert altijd vervaarlijk om de hoek. Brooke trapt niet in deze val en laat haar stembanden duchtig variëren van zacht meanderend over intiem half fluisterend tot fel uithalend waarbij ze ten gepaste tijde een Neil Young-touch in haar gitaarlijnen stopt. Het maakt dat de intieme songs op veel bijval kunnen rekenen. Wie naar DOK afzakte deed dit natuurlijk om te luisteren en de songs in zich op te nemen. Tijdens sommige breaks kan je dan ook een loodsmuis horen trippelen. Ze put hiervoor uit een mini-backcatalogue die vorig jaar tot een eerste plaat leidde. Brooke is slechts 21 jaar, maar ze kan prat gaan op een verduiveld zachte en tegelijk indringende stem met nummers die boeiend, eerlijk en dus overtuigend gebracht worden.
Sophie Allison leek in eerste instantie de soloconfrontatie met haar support act niet te durven aangaan want ze komt voor haar Soccer Mommy-project aandraven met een drummer, een timide bassist en een hyperkinetische gitarist. Soccer Mommy presenteert zich op het straffe debuut Clean als erg volwassen en op een podium valt het dan des te harder op hoe jong Sophie nog wel is.
De 20-jarige Amerikaanse heeft geen ‘orkaan Florence’ in gedachten en laat haar troepen braaf in de pas spelen. Het is pas bij Last Girl en Your Dog dat Sophie los gespeeld lijkt en de aanbidders op de voorste rijen hun eerste kreten van opwinding slaken. Ze kan haar bewondering voor het mooie Gent en de bijzondere locatie niet onder stoelen of banken steken.
‘The band is temporarily dismissed’ en Sophie Allison laat zich in haar puurste vorm bewonderen. Een jonge vrouw met haar gitaar. En haar stem. Die stem! Ze croont en brengt zichzelf in de juiste trance om pakkende versies te spelen van Allison en een heerlijk gestript Still Clean. Enkel haar nihilistische cover van I’m On Fire (Bruce, jazeker) mist punch en diepgang. Het zelfvertrouwen waarmee onze favoriete Soccer Mommy staat te musiceren maakt het geheel net iets relevanter dan wat Brooke haar had voorgedaan. Sterke songs, kwetsbare teksten en een stem van een engel.
Die engel roept haar band het podium op voor de Grand Finale van een korte set. Scorpio Rising is een pareltje van een song en het doet naar meer verlangen. We krijgen jammer genoeg – punt van kritiek – geen uitgelaten kwartet meer te zien maar wel nog een toemaatje, en wat voor één.
Het nummer Waiting For Cars wordt als een niemendalletje aangekondigd als het eerste probeerseltje dat ze schreef. Het is echter het hoogtepunt van de set. De tekst grijpt haar zichtbaar aan, de song wordt hierdoor uitermate breekbaar, de gitaar glooit zich een weg naar onze fijnste nazomerse gedachten.
Op de avond dat de Jupiler Pro League weer op gang gefloten werd, speelt Soccer Mommy een cleane set waarmee ze de overwinning makkelijk thuishaalt. Voor de Champions League mag ze haar spuuglelijke sportschoenen thuislaten, zolang ze haar stem maar meebrengt.
