Interview en foto’s : Hendrik Hindrex
Urundi Lack, bij de gemeentesecretaris én op Facebook beter bekend als Mark ‘Lakke’ Vanbinst, heeft na vijftig jaar rock-and-roll eindelijk zijn eerste soloproject klaar : een 10 inch vinyl met vier razend interessante new wave- songs. Op de hoesfoto ligt een jongedame op bed met een ouderwetse telefoonhoorn in de hand. Ze kijkt ondeugend naar een vel papier in haar vintage Remington. ‘Is this correct ?’ is de titel van de plaat. We namen dan ook een magnumfles Tipp-ex mee naar de Brusselse kroeg waar we Urundi Lack om uitleg vroegen.
We beginnen bij de eerste song : Hey Mbikay. Wie is die Mbikay?
Urundi Lack: Hey Mbikay gaat over een vriend. Hij is in Kinshasa geboren uit een zwarte vader en een blanke moeder. Hij had een blank uiterlijk. Maar de familienaam was Mbikay. Zijn beste vriend op school was ook een mulat. Die was heel zwart, maar had daarentegen een Vlaamse familienaam. Die waren op school de hele tijd aan het babbelen. Ze kregen daarom ‘onder hun voeten’. De leraar riep toen ‘Hey Mbikay’ tegen de zwarte jongen. Verwarring ! Wat ik daarmee wil zeggen ? Ieder mens heeft vooroordelen. Dat is niet met opzet en dat was hier niet slecht bedoeld. Maar dat kan altijd fout overkomen.
Achter het tweede nummer zit een heel verhaal. Wie heeft jouw bassline gejat, Mark?
Urundi Lack: Het tweede nummer They stole my bassline (for primary) is een verhaal waarvan we nooit zullen weten of het écht is of niet. Ik speelde nog maar pas bij The Strings en ik had een bassline bedacht. Dat werd de single Love Me die enkele maanden vaak gedraaid werd op Radio 2. Op een bepaald moment was dat gedaan en dan opeens na een repetitie hoorden we ons nummer terug op de autoradio. ‘Ze draaien ons nog eens’, maar dan hoorden we een andere zanger met onze bass en onze drum. Dat bleek toen The Cure te zijn met hun song Primary. Wij waren daar enkele maanden eerder mee, dus denken we dat zij dat ‘afgepikt’ hebben. De drum is hetzelfde en de bass is hetzelfde. En zelfs Jean-Marie Aerts dacht dat ook. Wij hadden ons nummer met Jean-Marie opgenomen. Hij dacht dus ook dat het van ons gepikt was, maar zeker ben je dat nooit. Ik heb die bass hernomen en dan een andere gitaarlijn erover. Ook Jan Van Eyken, die ook bij The Strings speelde, dacht daar zo over. Hij heeft veel later een clipje op YouTube gezet met afwisselend ons nummer en dat van The Cure. Maar Jan Van Eyken heeft met mijn bassline helemaal niks te maken. Dus die pikt dat nog een tweede keer van mij (lacht). Jan Van Eyken is nadien naar De Kreuners overgestapt. Ik ging bij The Scabs spelen en Bruno Melon is naar Red Zebra gegaan. The Strings waren live eigenlijk wel heel goed, maar ook heel eigenwijs. Drie bazen in één groep : da’s te veel (lacht).
De B-kant begint met Perhaps. Dat nummer verwijst naar de titel van het album. Ik heb Tipp-ex meegebracht.
Urundi Lack: Perhaps gaat over de tijd toen ik op het gemeentehuis werkte. De secretaris was een perfectionist. Toen je bij hem kwam om iets te ondertekenen vroeg hij altijd : ‘Is dat juist ? Is dat correct ?’ Toen mocht je vooral niet antwoorden : ‘Ik denk dat wel.’ Zodat wij daar op den duur er grappen over maakten. Voor we naar zijn bureau gingen : ‘ik denk dat dat wel eens juist zou kunnen zijn. Eventueel, misschien…’. En zo gingen we daarop verder. De secretaris is inmiddels overleden, maar als we elkaar toevallig zien, herhalen we die grappen nog altijd. Vandaar ook de titel van de plaat : ‘Is this correct ?’
Waarover gaat Telephone Box?
Urundi Lack: Het laatste nummer Telephone Box gaat over de tijd toen ik kunstlessen volgde in Mechelen. We mochten daar alles doen : schilderijen maken, filmpjes draaien, componeren,… Mijn werken gingen steeds over verdwijnende fenomenen. Dat was een rode draad die er in geslopen was. Ik las in de krant dat ze het laatste ‘telefoonkotje’ van België gingen slopen. Dat was aan het Middelheimpark in Antwerpen. Ik ging daar met Shake (Vévé Mazimpaka, bekend van La fille d’Ernest en Mazimpakas nvdr.) naartoe : ik wou het allerlaatste telefoongesprek vanuit een Belgische telefooncel doen. Ik had een tekst geschreven en belde toen naar mijn eigen telefoonnummer om die tekst voor te lezen. Die tekst gebruik ik in dat nummer.
Hoe is de plaat tot stand gekomen?
Urundi Lack: Onze mixer had onze studio in orde gezet en ik had een drumcomputer TR-808 (een analoge Roland uit 1980 nvdr.) gekocht. De beste drummachine volgens mij. Onze mixer had die drummachine verbonden met mijn computer. En toen konden we aan de slag. Ik werd gekatapulteerd naar eind jaren 70, begin jaren 80. De baslijnen kwamen vanzelf. Dan de gitaren daarover. En toen kwamen die biografische teksten. Maar de opzet van de plaat is toch wel instrumentaal. Uiteindelijk vroeg ik aan Staf Verbeeck of die opnames goed genoeg waren om de mastering te doen. En hij ging meteen akkoord. Zo’n TR-808 klinkt trouwens erg goed.
Mijn eerste rock-‘n-roll-optreden was in 1974. Bij de start van dit project dus vijftig jaar geleden. Deze plaat is niet gemaakt om de wereld te veroveren, maar meer voor mijn kameraden en die mensen die mijn muziek graag horen. Vandaar de zeer beperkte oplage van honderd exemplaren. Het heeft geen zin om hiervoor een platenfirma onder de arm te nemen. Ik ben met Mazimpakas bezig. Het is ook mijn eerste solo-project. Ik vond dat ik dat moest doen. Dat komt ook door de solo-platen van Jean-Marie Aerts. Ik was toch een beetje jaloers op de vrijheid die hij daarbij had. Niks meer te maken met T.C. Matic of dingen bedenken voor anderen. Gewoon spelen ! Vandaar ook dat ik Jean-Marie bedankte op de plaat. Maar ik bedank ook Lee ‘Scratch’ Perry. Dat was voor Jean-Marie en mij de beste “prodjoeser” die er ooit was. Maar ook Steve Albini. Die wilde niet dat ze hem een “prodjoeser” noemden. Eigenlijk is dat een ‘chef-producer’. Hoe die de drums opneemt… Da’s zoals Led Zeppelin met de micro’s op afstand en zo…
En wie is die jongedame op de hoes?
Urundi Lack: Dat weet ik niet. Onbekend. Ik heb die foto al minstens veertig jaar. Ooit gevonden. Dus die is nu waarschijnlijk 94 of overleden. Maar ik vond het een prachtige foto.
De 10 inch vinylplaat ‘Is this correct’ werd in eigen beheer uitgebracht en is verkrijgbaar voor 20 euro via deze link .
