“Dat er in het nieuwe decennium eindelijk een einde komt aan die stijve hokjesmentaliteit waar we al te lang in vastzitten, dat kankergezwel van genres en subgenres, waar iedereen dezelfde regels volgt en verveling troef is…”. Met zijn project Syrenomelia werkt Wim Lankriet alvast mee aan zijn eigen droom. Ontdek de man achter de donkere oprechtheid van Syrenomelia!
Hebben we het juist als we de bandnaam linken aan het zeemeerminnensyndroom? Welke betekenis heeft ‘Syrenomelia’ voor je?
Het is iets heel zeldzaams en een typisch pronkstuk voor curiositeitenkabinetten, die altijd een invloed gehad hebben op mijn visueel universum. In het begin was het de bedoeling om daar een soort concept van te maken, maar concepten worden snel claustrofobisch en vervelend. Dus evolueerde het snel naar een meer open universum, hoewel de interesse voor curiosa en bizarre dingen wel aanwezig blijft.
In de twee tracks die we van Syrenomelia te horen kregen, zit dramatiek en theatraliteit vervat met heel wat psychedelische metalelementen, maar evengoed leg je een sinistere zachtheid bloot met je sound. Welke elementen zijn essentieel voor een Syrenomelia-nummer?
Het moet in de eerste plaats krachtig en intens zijn, emotioneel maar zonder melodrama. Ik heb een voorliefde voor muziek die zowel zacht als hard is. Puur harde muziek vind ik saai, er moet voor mij altijd een zekere gevoeligheid en iets moois in zitten.
Ik vind het altijd interessant elementen uit popmuziek te combineren met invloeden uit meer experimentele genres. Ik vind dat die teveel twee aparte werelden zijn en er wordt aan beide kanten vooral op safe gespeeld. Ik heb altijd graag risico’s genomen en proberen de genres te doorbreken. Maar de laatste tijd zie ik mijn muziek eigenlijk graag gewoon als “pop/rock”, dat houdt alles lekker simpel, open en verfrissend. Dan amuseer ik me het meest en gebeuren er de meest interessante dingen.
Je zingt met je teksten over thema’s zoals psychologische onrust en subversieve seksualiteit. Sommigen vinden het provocerend, anderen onrustwekkend, hoewel wij vooral de schoonheid van pijn horen weerklinken in je sound. Wil je een bepaald gevoel opwekken bij de luisteraars? Of een bepaalde boodschap meegeven? Vanwaar de keuze voor de eerder duistere onderwerpen?
Ik hou van teksten met scherpe kantjes, waarin een soort “vuiligheid” zit, maar wel met een psychologische en emotionele inhoud. Iets waar mensen zich mee kunnen identificeren. Ik heb altijd gehouden van literatuur waarin gevoelens beschreven worden waar mensen liever niet over spreken, het soort dingen waarvan je je dan afvraagt: “Ben ik de enige die dit voelt en ben ik abnormaal?” En als je er dan over leest werkt dat troostend. Dus ik schrijf zelf ook graag over die “abnormale” gevoelens, en ik hoop dat mensen er voor zichzelf iets uithalen, of het gewoon interessant vinden.
Waar haal je jouw muzikale inspiratie?
Andere muzikanten inspireren me wel altijd, maar ik hou invloeden graag binnen een zekere veiligheidszone. Het is soms een fragiele balans en naar teveel verschillende dingen luisteren brengt me dan op een dwaalspoor. Ik functioneer het best op mijn eentje met een kleine selectie invloeden die me de juiste vibes geven en me helpen mijn eigen ding te doen.
Ik luister nu enkel nog naar muziek die op goeie melodieën en sterke songwriting gebaseerd is. Voor mij verzuipen de ambient/drone scenes al een paar jaar in allerlei dogmas en eentonigheid. Ik voelde me daar totaal niet meer op mijn plaats en snakte naar melodieën, gitaarriffs… alles wat bestempeld werd als “old school”. Het heeft tijd en moeite gekost, maar ik ben blij dat ik me uiteindelijk van die experimentele dwangbuis heb kunnen bevrijden en nu meer 100% mijn hart volg. En het is een verademing dat de dingen aan het veranderen zijn, en dat je nu opnieuw woorden als “rock” en “indie” kunt gebruiken zonder als een holbewoner beschouwd te worden.
Je bent een solo-artiest, maar toch horen we complex opgebouwde nummers. Hoe komt een Syrenomelia-nummer tot stand?
De meeste beginnen op piano en wat eerste zangmelodieën. Als ik voel dat iets potentieel heeft, probeer ik een paar eerste elektrische arrangementen. En daarna is altijd een werk van een lange adem. Een nummer heeft zijn tijd nodig om te groeien. Elk onderdeel: compositie, arrangementen, opnames… het neemt veel tijd in beslag. Ik ben niet echt perfectionistisch, eerder onzeker en twijfelziek. Dit jaar zou ik graag een eerste volledig album maken maar het kan ook een ep worden, hangt ervan af hoeveel materiaal ik heb waar ik me zeker over voel.
De tracks en je website zijn voorzien van krachtige foto’s en video’s. Filmisch sterk. De klanken en thema’s worden stevig en esthetisch prachtig in beeld gebracht. Hoe belangrijk is dat visuele voor je?
Het is altijd heel belangrijk geweest, een tijdje zelfs even belangrijk als de muziek. Een groot voorbeeld was lange tijd Kenneth Anger’s Lucifer Rising met de muziek van Bobby Beausoleil. Maar de laatste twee jaar ben ik veel meer op mijn muziek gefocust en vind ik er vaak de tijd/energie niet voor. De video voor A Rose Shattered is grotendeels door mijn vriendin gemaakt, en die voor Like The World Outside door fotografe en video-kunstenares Natalie Ina. Ik hoop dat toekomstige video’s een samenwerking met mijn vriendin zijn waarin ik zelf het meeste doe, of op z’n minst 50/50.
Wat is je muzikale droom?
Het is geen droom voor mezelf maar voor muziek in het algemeen. Dat er in het nieuwe decennium eindelijk een einde komt aan die stijve hokjesmentaliteit waar we al te lang in vastzitten, dat kankergezwel van genres en subgenres, waar iedereen dezelfde regels volgt en verveling troef is… en dat er meer plaats komt voor muzikanten die hun eigen regels maken en naar originaliteit streven.
Met wie zou je graag enkele uren vastzitten in een lift?
Met Nigel Bruce. Een acteur uit de jaren 30-40 die gespecialiseerd was in het spelen van naïeve sufkoppen, en de meeste grappige Dr. Watson ooit. Ik hou nogal van naïeve en spontane mensen. Bruce stond erom bekend dat hij in zijn privé leven even beminnelijk en ludiek was als de personages die hij speelde. Hij is wel al bijna zeventig jaar dood, dus… misschien later, in een lift in het hiernamaals.
Dank je, Wim om ons in dit interview even mee te laten dwalen in je muzikale hoofd!
ENGLISH VERSION
Are we correct if we link the band name to the mermaid syndrome? What meaning does “Syrenomelia” have for you?
It is something very rare and a typical showpiece for curiosity cabinets, which were always an important influence on my visual universe. At first it was intended to be a kind of concept, but concepts soon get claustrophobic and boring. So it quickly evolved into a more open universe, although the interest in curiosities and bizarre things remains.
The two tracks we heard from Syrenomelia contain drama and theatricality with a lot of psychedelic metal elements, but you also expose a sinister softness with your sound. Which elements are essential for a Syrenomelia song?
In the first place it has to be powerful and intense, emotional but without melodrama. I have a preference for music that is both soft and hard. To me purely heavy music is tedious, there always has to be a certain sensitivity, a certain beauty.
I love to combine elements from pop music with influences from more experimental genres. I think that these are too many two separate worlds, and on both sides artists play it safe. I always enjoy taking risks, trying to break through the genres. Although lately I like to think of my music as just “pop / rock”, somehow this keeps everything nice and simple, open and refreshing. Then it’s the most fun and then the most interesting things happen.
You sing about topics such as psychological turmoil and subversive sexuality. Some find it provocative, others worrying, although we hear the beauty of pain echoing in your sound. Do you want to awaken a certain feeling among the listeners? Or give a certain message? Why the choice for the rather dark subjects?
I like lyrics that contain a kind of “filth”, but with a psychological and emotional content. Something that people can identify with. I have always loved literature describing the kind of feelings that people rather not talk about, the kind of things that make you wonder: “Am I the only one feeling this and am I abnormal?” And when you read about it, it feels comforting. So it’s my aim to write about these “abnormal” feelings. And I hope for people it’s helpful in some way, or just interesting.
Where do you get your musical inspiration? Events, other musicians …?
Other musicians always inspire me, but I like to keep influences within a certain safety zone. It is sometimes a fragile balance and listening to too many different things leads me astray. I function best on my own with a small selection of influences that give me the right vibes to help me do my own thing.
I now only listen to music that is based on good melodies and strong songwriting. For me, the ambient / drone scenes have been drowning in all kinds of dogmas and monotony for a few years now. I felt completely out of place there and craved melodies, guitar riffs … everything that was labeled as “old school”. It took time and effort, but I am happy that I finally managed to liberate myself from that experimental straitjacket, and that I now more fully follow my heart. And it’s a relief that things are changing, that you can now again use words like “rock” and “indie” without being seen as some troglodyte.
You are a solo artist, but we still hear complex songs. How is a Syrenomelia song created?
Most start on the piano and some first vocal melodies. When I feel that something has potential, I try some first electric arrangements. And after that is always a long-term job. A song needs time to grow. Every part, composition, arrangements, recordings … it takes a lot of time. I am not really perfectionist, rather insecure and doubtful. This year I’d like to record a first full album but it can also be an EP, depending on how much material I have that I feel confident about.
The tracks and your website are provided with powerful photos and videos. Cinematically strong. The sounds and themes are firmly and aesthetically beautifully portrayed. How important are the visuals to you?
It has always been very important, for a while even as important as the music. For a long time Kenneth Anger’s Lucifer Rising with the music of Bobby Beausoleil was a great example. But the last two years I have been much more focused on my music and often don’t find the time or energy for it. The video for A Rose Shattered was largely made by my girlfriend, and the one for Like the World Outside by photographer and video artist Natalie Ina. I hope that future videos are a collaboration with my girlfriend in which I do the most, or at least 50/50.
What is your musical dream?
It is not a dream for myself but for music in general. That in the new decade there will finally come an end to the dogmatic genre culture in which we’ve been stuck for too long now, where everyone follows the same rules and where boredom reigns… and that there will be more room for musicians who make their own rules and strive for originality.
With whom would you like to be stuck in an elevator for a few hours?
With Nigel Bruce. An actor from the 30’ies-40’ies who is specialised in playing naive fuzzyheaded types, and the funniest Dr. Watson ever. I quite like naive and spontaneous people. Bruce was known for being as lovable and fun in his private life as the characters he played. He has been dead for almost seventy years, so … maybe later, in an elevator in the afterlife …
