Foto’s: Hannelore Dieleman/Wouter De Sutter
Op 10 april staat Nel & JP op het podium voor een Luminous Fest-editie in Den Trap in Kortrijk. Allen welkom en ‘t is gratis. Waarom je maar beter naar de Kortrijkse binnenstad komt die dag, legt Nel Mertens je wel even uit.
Dag Nel, sinds we jullie laatst hebben geïnterviewd is er veel gebeurd. Op plaat is het noodgedwongen nog steeds Nel & JP, maar sinds de releaseshow van Waarom Niet? is de band eigenlijk een viertal geworden. Leg uit…
Nel: We zijn niet altijd met vier, hoor. Afhankelijk van de setting waarin we spelen, passen we onze line-up aan. Liefst van al spelen we uiteraard met live-drums, want dat geeft ons geluid én onszelf wat meer ‘poeier’. Op grotere podia vinden we een drummer onmisbaar. Maar soms spelen we ook op poëzie-events, in intiemere settings en dan gaan we nog steeds als duo. Vaak is dat in kleinere zaaltjes of cafeetjes én zijn het publiek en mede-dichters al genoeg overdonderd door het feit dat we poëzie met beats combineren. We willen niemand traumatiseren, toch? (lacht). Hoe het verder moet? Niets moet, alles kan. We doen gewoon verder, leggen de lat hoger, ontdekken grenzeloos verder wat we kunnen creëren en willen vooral heel veel live spelen!
Wordt het niet Nel & Friends?
Hoewel dit muziekproject voor extra muzikale vrienden zorgde, is het antwoord resoluut ‘nee’. We zijn als duo begonnen en de muzikanten die ons nu meestal omringen, kwamen er bij. Maar die wisselen ook regelmatig. Meestal gaat David Van Belleghem (Delavega, Kenji Minogue, Pura Vida, Savana Station…) met ons mee als drummer. Maar op onze plaat was het Engelbert Wauters (The Holy Seven, Villa Voortman) die drumde. Als David niet mee kan, is het Philip Madou (Eden) die de drums overneemt. En Dirk Bryssens (The Holy Seven, Villa Voortman), onze violist, is zo’n drukbezette duizendpoot dat hij niet altijd mee kan om er dat psychedelische laagje aan toe te voegen. Het is fijn die ruimte te hebben en niet altijd afhankelijk te zijn van een hele band. En weet je? Jean-Paul De Brabander en ik zijn op muzikaal vlak écht volledig afhankelijk van elkaar. Ik kan niet zonder hem en hij niet zonder mij voor wat we met dit project doen. Wij zijn ook de enige twee die bezig zijn met het schrijven van de nummers.
We zijn al een paar optredens verder en steeds meer mensen ontdekken jullie muziek. Momenteel zijn één van de populairste bands in ons land zowel Maria Iskariot als Kaat Van Stralen. En dan denk ik: die female punk power is geen toeval!
Vrouwen hebben altijd al hun stem laten horen in de muziekwereld, maar ik heb wel het gevoel dat ze – terecht – steeds meer gehoord worden en een plek krijgen. Laat die ‘female punk power’ maar alle podia veroveren. Laat ons vrouwen nu ook maar roepen, tieren, wenen… Ik ben ervan overtuigd dat vrouwen als Kaat en Helena en misschien ook ik, op een bepaald moment de wereld mee kunnen laten roepen, tieren en huilen. Want, zoals JP en ik het graag verkondigen in ons nummer Desinteresse: “De enige goeie reden om je ogen te sluiten, is om te kussen, te wenen, te sterven en te dromen”.
Net als bovengenoemde bands zijn Nel & JP maatschappijkritisch in hun teksten. Is dat een handelsmerk voor Nel & JP?
Haha, ik vrees dat het gewoon onvermijdelijk is. Muziek is een krachtig medium. Ik schrijf vanuit mijn emoties. Verliefdheid, narigheid, pijn, verdriet, ergernis, frustratie, vermoeidheid… Muziek is de perfecte plek om dat allemaal te ventileren. En al die dingen komen meestal gewoon voort uit ervaringen die ik dagelijks in ons maatschappelijk systeem, gevuld met de zogenaamd ‘gesocialiseerde wezens’ aka mensen, zie gebeuren. Dat kan alleen maar tot uiting komen in mijn teksten. Ik ga geen nummers schrijven over de zee, de rust en mooie zonsondergangen, zonder dat er scherpe kantjes boven komen bovendrijven.
Denk je dat je de realiteit ermee zal kunnen veranderen?
Nee. Met woorden alleen verander je de maatschappij niet. In het beste geval is het een spiegeltje dat je voorhoudt, waardoor het bewustzijn van (een kleine groep) mensen vergroot. Als ze daar iets mee doen, is dat fijn. Maar dat ligt buiten onze cirkel van invloed, vrees ik…
Waarom is de keuze gevallen om in het Nederlands te zingen?
Ik kan in andere talen communiceren, maar kan me er niet in uitdrukken. En dat is een groot verschil. Enkel met mijn moedertaal kan ik spelen, woorden verkrachten, dubbele betekenissen verstoppen.
Is de taal eigenlijk belangrijk? Jullie staan binnenkort in Lesinnes en ik neem aan dat dit ook deels een Franstalig publiek zal zijn.
Ja en nee… Door het Nederlands, krijgen we vaak de feedback dat mijn teksten sterk zijn en zo hard binnenkomen. In Nederland en België zijn het teksten waarin iedereen zich op één of andere manier wel kan herkennen. Anderzijds krijgen we ook reacties uit Frankrijk, Engeland en Duitsland dat ze geen woord begrijpen van wat ik zeg, maar dat we door de sfeer die in onze tracks zit (en daarbij gaat alle eer naar JP), zoveel overbrengen. We vinden het nog steeds bizar dat onze nummers af en toe ook op Britse, Amerikaanse en Franse radiozenders opduiken… Als ik voor mezelf dan denk aan alle Scandinavische bands die ik steengoed vind, bands als de Turkse She Past Away, Kaelan Mikla uit IJsland, maar ook metalbands in ’t algemeen (waarbij de vocalisten een resem teksten over me heen brullen, waar ik – zelfs al is het Nederlands – geen jota van begrijp) dan doet taal er helemaal niet toe.
Jullie deden of doen alles zelf, is ook dat een bewuste keuze?
Ja, op de foto’s, grafische ontwerpen en het persen van de plaat na, deden we alles zelf. We vinden die DIY-attitude belangrijk als je iets punky wil doen. Alles wat we maken (platen, ep’s, merchandise…) moet voor zoveel mogelijk mensen bereikbaar zijn, aan zo democratisch mogelijke prijzen. Het geeft ons ook de mogelijkheid om er echt ons ding van te maken en onze goesting te kunnen blijven doen. Het feit dat JP een eigen studio heeft en al jarenlang producer is en dus de nodige apparatuur en skills bezit, maakt dat ook mogelijk.
Jij weet het als hoofdredactrice van Luminous Dash even goed als ik, maar er zijn belachelijk veel goede bands in België, is dat een voor- of een nadeel als jezelf muzikant bent en hoe maak je het verschil?
Het is fantastisch om in zo’n rijk muzikaal land te mogen leven als muziekverslaafde. Als muzikant is het natuurlijk niet evident om ervoor te zorgen dat ze je in dat grote aanbod opmerken, onthouden, steunen… Ik hoop dat je er uit kan springen als je vasthoudt aan je authenticiteit. En dat uitstraalt in alles wat je doet mét en rond je project. Het hele plaatje moet kloppen: je eigen sound, unieke teksten, een herkenbare stijl, een leuk logo, leuke foto’s, opvallende merchandise,… en dat vanuit je authentieke, oprechte zelf.
Daarnaast weten we ook dat er zo veel factoren meespelen waar je als muzikant geen vat op hebt zoals de airplay die je krijgt, bepaalde media die enkel aandacht hebben voor bands die uitgekozen worden door de 1 of 2 grote radiozenders van ons land of de leeftijd van de bandleden.
Daarnaast moeten we in België als muzikant ook realistisch zijn dat de kans op ‘die doorbraak’, dat leven vol en van muziek zeer klein is. Voetjes op de grond en genieten van het creëren, jezelf uitdagen en spelen. Ieder optreden, iedere plaat, iedere fan die er dan bij komt is alleen maar fantastisch. Het is zo jammer om veel muzikanten hun creativiteit te zien verliezen aan frustratie!
Onlangs maakte K RU IP een geheel eigen versie van één van jullie nummers. Hoe voelt dat om je eigen kinderen weg te geven?
Heel vreemd eigenlijk, maar tegelijk ook vereerd dat andere muzikanten vragen of ze met onze tracks aan de slag mogen gaan. Onze nummers door een andere muzikale bril zien en horen is eigenlijk ook wel fijn.
Je schuwt het gevaar niet, in Zebra gaat het over zelfmoord. Zijn er grenzen voor jou of moeten we over alles kunnen praten?
Moeilijke vraag… je had me wel even mogen waarschuwen dat dit een filosofisch interview zou worden. (lacht!) Ja. We mógen over alles kunnen praten. Maar het moet niet. Heel wat taboes moeten nog doorbroken worden, opdat bepaalde minderheidsgroepen de mogelijkheid tot inclusie krijgen, opdat pijnpunten in ons systeem écht blootgelegd worden. En tegelijk moeten we bewaken dat niet zomaar alles genormaliseerd wordt. Want het is bijvoorbeeld niét normaal dat hele maatschappijen leiders als Trump verkiezen. Oorlog is uit de hele geschiedenis niet weg te denken, maar mag nooit genormaliseerd worden. Zelf heb ik weinig grenzen rond taboes. Ik vind alles bespreekbaar en durf makkelijk mijn mening uitspreken. En die ook veranderen of bijsturen. Maar iedereen maakt daar vanuit zijn eigen waarden- en normenkader zelf keuzes rond, uiteraard. Eén ding is zeker: we hebben als mens alvast genoeg woorden gekregen om dat op een ‘beschaafde’ manier te doen.
Zijn jullie al bezig met nieuwe nummers en hebben de andere leden daar iets mee te maken?
Ja, wij stoppen eigenlijk nooit met nieuwe nummers maken. Ik blijf schrijven. Boekskes vol woorden. En ook JP doet dat. Op elke repetitie, elk moment in de studio laten we weer iets nieuws samensmelten. Om er wat later aan verder te werken, het in de vuilbak te gooien of in één ruk af te werken. Dat is iets dat heel spontaan gaat tussen JP en mij. De andere bandleden vullen pas nadien aan, als de tracks klaar zijn.
Binnenkort staan jullie voor een tweede keer op het podium voor Luminous Dash en wel in Den Trap in Kortrijk. Waarom moeten mensen komen?
Waarom niet? Wij kijken er enorm naar uit want hebben nog niet in Kortrijk gespeeld en willen ook daar iedereen komen (aan)raken met onze woorden en beats. We proberen het publiek mee te krijgen in een rist aan emoties, gedragen door JP’s diepe live-baslijnen. Deze keer komt Philip Madou mee als drummer, die alles nog een tikkeltje dansbaarder maakt. Je kan er mee komen springen, in de knoop geraken met jouw eigen gedachten, misschien je bevallige buur eens vastpakken, mee wiegen, je zelfbeeld opkrikken, je ego troosten, meebrullen… of gewoon in onze ogen komen staren. En daarna samen iets drinken, napraten en je gedacht vormen over onze muziek.
Facebookevenement
NEL & JP: Facebook – Instagram
