Bestaat er zoiets als liefde op het eerste gehoor? We denken het wel, want het overkwam ons toen we onlangs Shapes hoorden. De debuutsingle van de Leuvense M.ARA is er zo eentje waarvan je denkt: “That’s it!”. Daarom een gesprek met Mara, want dat puntje zit niet echt in haar naam, maar dat legt ze zelf wel uit…
Mara Van Reusel werd M.ARA, waarom?
Mara: Daar heb ik een simpel antwoord op: Mara Van Reusel bekt niet zo goed. Toen het hele idee om toch eindelijk eens met mijn nummers op een podium te kruipen vorm begon te krijgen, was dat één van de eerste to do’s op mijn lijst. Een korte, krachtige artiestennaam. Vandaar hield ik het bij mijn voornaam.
Alle puntjes hebben een betekenis, ook die in M.ARA?
Zeker, al is het niet zo spannend als je zou hopen. Jaren geleden besloot ik al mijn creaties (tekeningen, schilderijen, teksten, enzovoort) te signeren met een logo waar mijn voornaam in verwerkt zat. Achter dat logo stond toevallig een punt. Dat concept heb ik overgenomen en er een ‘voluit versie’ van gemaakt.
Je bent een vrij jonge artieste, hoe ben je in de muziekscène gerold?
Ik ben geboren in een heel muzikale familie, dus het was wel voorbestemd dat ik me eveneens onder zou dompelen in die liefde voor muziek. Oorspronkelijk heb ik een gitaaropleiding gevolgd aan de muziekacademie, maar dat voelde (en voelt nu nog steeds) wat onwennig. Zingen leek me beter te liggen en later, zo bleek, schrijven nog meer. In het eerste middelbaar begon ik sporadisch nummers te schrijven. Pas tijdens de laatste jaren van het middelbaar, toen ik mentaal door een zwaardere periode ging, begon ik echter dagelijks te schrijven. Meer uit noodzaak dan uit motivatie om er effectief iets mee te doen. Later bleek dat andere mensen zich aangesproken voelden door wat ik te zeggen had. Vandaar kwam het idee om enkele nummers volledig te beginnen uitwerken. Ik ben nog altijd zoekende naar een manier waarop ik de puzzelstukjes kan laten passen, maar ik voel wel dat dit een weg is die ik wil bewandelen, liefst omringd door een groep gelijkgestemden.
Wat meteen opvalt is je zwoele diepe stem. Ik neem aan dat anderen je gepusht hebben om door te gaan in de muziek als ze je voor het eerst hoorden zingen?
Dat klopt wel. Het is een voordeel om een eigen sound te hebben, zeker in de overgesatureerde muziekscène. Dat ik die sound van nature meegekregen heb, daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Het maakt ook dat mensen vaak beter willen luisteren naar wat ik te vertellen heb, wat er op zijn beurt dan weer voor zorgt dat er een bepaalde connectie wordt gevormd. Ik heb zo meer dan eens gehoord dat mensen hun verhaal verwoord vinden in het mijne. Dat is het mooiste wat er is.
Ooit word je het beu, maar je stem wordt vaak vergeleken met die van Sade. Wat vind je daar zelf van?
Tot nu toe ben ik daar zeker niet kwaad om. Ik ben zelf een enorme fan van Sade, zowel van haar stem als de klasse waarmee ze performt. Met haar vergeleken worden kan dus alleen maar positief zijn.
Shapes is je eerste single, is dit de M.ARA-sound?
Ik heb Shapes vijf jaar geleden geschreven en opgenomen. Een fun fact is dat ik de vocals sindsdien ook niet meer veranderd heb. Mijn 15-jarige zelf is zo vereeuwigd in mijn eerste single. Dat betekent ook dat ik sindsdien heel veel nieuwe dingen heb geschreven en uitgeprobeerd. Mijn muziek is daardoor naar mijn gevoel net iets matuurder geworden, zonder de kern van Shapes te verliezen. De thema’s waar ik over schrijf zijn misschien meer uitgediept, maar de kern is wel bewaard gebleven. Ik probeer mezelf ook niet te limiteren door mijn schrijfstijl een genre in te duwen. Ik heb zo al van verschillende stijlen kunnen proeven en neem telkens de stukjes mee die wel bij me passen.
Ik heb begrepen dat je vaak diep gaat in je teksten. Leg eens uit.
Ik ben iemand die veel nadenkt over de wereld waarin we leven en over hoe ik er als persoon in wil staan. In een maatschappij die vaak vast lijkt te roesten, probeer ik constant te groeien en nieuwe dynamieken op te zoeken. Dat botst nu eenmaal. Een van mijn karaktereigenschappen is dat ik hoogsensitief ben. Er is veel dat me raakt en dat moet ik op een bepaalde manier plaatsen en verwerken. Mijn manier om hier mee om te gaan is om erover te schrijven. Vandaar dat ik daar ook heel ver in kan gaan.
M.ARA staat voor één persoon, doe je alles zelf?
Grotendeels wel. Het hele concept staat nog wat in de kinderschoenen, maar ik zou op termijn echt heel graag met een band spelen. Daar is gelukkig nog tijd zat voor. De nummers schrijven en uitdenken doe ik volledig zelf, ook met het grootste deel van de productie en alle extraatjes zoals sociale media hou ik me bezig. Ik heb gelukkig een leger aan vrienden en familie die willen helpen waar nodig. Achter de schermen probeert mijn papa zoveel te ondersteunen als hij kan. Daar ben ik hem super dankbaar voor. Een goede vriend van mij, Antoine Larguinat, helpt met de productie en de mix en mijn broer heeft Shapes bijvoorbeeld gemasterd.
Waar liggen je ambities? Te horen aan Shapes, zijn die torenhoog?
Ik probeer voor nu vooral te genieten van het proces. Mijn studies zijn nog steeds prioritair en ik wil geen mes op mijn eigen keel zetten door aan bepaalde verwachtingen te willen voldoen. Maar uiteraard: “A girl can dream”. Ik zou het machtig vinden om ooit met een orkest te spelen of eens in de AB of de Roma te staan. Momenteel zie ik mezelf niet op een main stage op Rock Werchter, maar wie weet verander ik gaandeweg nog van gedachten.
Werk je momenteel aan nieuw werk en zal dat verschillend van Shapes klinken?
Er ligt nog heel wat muziek op de plank en ik amuseer me er rot mee. Er zijn songs die mooi in lijn liggen met Shapes, maar er zijn er minstens evenveel die ver buiten die lijntjes kleuren. Een beetje van beide dus.
Kill your darlings. Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom!
Dat is een enorm moeilijke vraag, maar dat is het standaard antwoord natuurlijk. Als ik echt moet kiezen zou ik voor Unreal Unearth van Hozier gaan. Dat album belichaamt voor mij wel het totaalplaatje. Elke luisterronde ontdek ik weer iets nieuws. Hozier zijn muziek heeft zoveel lagen en boodschappen dat het in mijn oren gewoon nooit saai kan worden. Het album gidst je gaandeweg door de negen cirkels van de hel, zoals beschreven in het Inferno van Dante Alighieri. Dat thema had meteen mijn aandacht. Mijn hart klopt toch in zekere mate voor geschiedenis en mythologie. Bijkomend bewonder ik Hozier, los van zijn muziek, enorm als persoon. Dat biedt nog een extra dimensie aan de connectie die ik voel met zijn muziek.
