Rudi Huybrechts uit Hoboken begon in 1982 (hij was toen 15) te experimenteren met synths en drumcomputers, waaruit zijn electroproject Schicksal ontstond. Hij was één van de vele huiskamerartiesten die gewapend met allerlei synthesizers met de meest verslavende liedjes op de proppen kwam. Hij veroverde toen, vanuit de donkere underground, heel wat newbeatharten! Zijn project kende enkele jaren stilte, maar we zien hem de laatste periode opnieuw op de podia. Zo zagen we hem op de laatste editie van BIM-fest (december 2023) nog aan het werk.
Zijn dochter stond naast ons op de eerste rij en vroeg wat onzeker: “Je gaat mijn papa toch niet afbreken in jullie review, hé?” Geen haar op ons hoofd dat daaraan dacht, want wij kregen een dynamisch krachtige set te zien van Schicksal. De enige bedenking die we toen maakten, was: “Tiens, die man willen we wel graag eens interviewen!” Bij deze, mochten wij hem al onze vragen voorleggen!
Rudi, in de jaren tachtig was het niet zo vreemd dat er Duitse bandnamen opdoken voor elektronische projecten. De strakke klanken van het Duits passen dan ook perfect bij de ijskoude klanken binnen het genre. Schicksal laat zich vertalen als ‘lot’, maar wat betekent jouw pseudoniem voor jou? Waarom koos je er toen voor om onder de naam Schicksal muziek te gaan uitbrengen?
Het klopt , er was een periode dat Duitse namen “heiss” waren. Toen ik DAF in ‘81 ontdekte met hun album Alles Ist Gut stond het voor mij als een paal boven water: mijn muziekproject zal ook een coole Duitse naam krijgen.
De naam Schicksal heeft voor mij verschillende invalshoeken. Ten eerste is het weliswaar een Duits woord, maar toch kennen vele mensen het niet en lijkt het voor hen ook niet echt Duits. Ik hou wel van dat ambigue. Ten tweede: Schicksal betekent lot en ook noodlot. In de setting van toen was dat wel gepast: Koude Oorlog, shift en verval van oude industrie in Hoboken, veel werkloosheid en onzekerheid,… Ten derde: ik geloof sterk dat elk individu zijn eigen lot in handen kan nemen en zijn eigen toekomst voor een groot stuk kan bepalen.
Het was eigenlijk ook een beetje revolteren tegen de hele punkscene (“Sorry Nel”, voegt hij er lachend aan toe) die ik toen te gelaten en afwachtend vond (No Future).
Op welk moment in je leven wist je dat je muziek wou gaan maken?
Er is niet echt een moment, avond of momentum geweest. Van kinds af aan ben ik steeds sterk geïnteresseerd geweest in muziek, alle genres. Ik keek (en nog steeds) vooral op naar entertainende artiesten, mensen en groepen die er in slaagden om hele zalen compleet uit hun dak te laten gaan. Door bijvoorbeeld mooie melodieën, inspirerende teksten en/of aanstekelijke beats te brengen en hun publiek sterk te betrekken in hun performance. Hoe groot of hoe klein de venue ook mag zijn.
De grootste openbaring voor mij was de aankoop van mijn eerste synthesizer, een monofone Roland SH 101. Uren heb ik besteed en genoten van de mooie, rauwe, analoge klanken die ik hiermee kon creëren,
24 Hours was hét obscure, hypnotiserende nummer dat je in 1988 op de muzikale kaart zette. Het verhaal gaat dat je toen Marc Grouls, resident dj van discotheek Prestige in Antwerpen, kon overtuigen om het nummer daar te draaien. Iedereen ging uit zijn dak op de dansvloer en de dag erna, tekende je een contract met Maurice Engelen om het nummer als maxi-single uit te brengen bij Subway Records. Klopt dit verhaal? Wat betekende dat voor jou?
Dat verhaal klopt volledig. Voor mezelf, als jonge kerel, betekende het een kennismaking met de professionele muziekscene. Die bleek helemaal niet zo professioneel te zijn als ik verwachtte. Een vrij kleine wereld, ‘ons kent ons’.
Met de release van 24 Hours kreeg ik plots het label ‘new beat’ op gekleefd wat op dat moment weliswaar erg hot was, maar naar mijn aanvoelen niet de vlag was die de volledige Schicksal-lading op dat moment dekte. Maar niet geklaagd, de newbeat-rage zorgde er wel voor dat heel wat huiskamerartiesten wat bekendheid en erkenning kregen.
Op enkele maanden tijd heb ik die newbeatscene helemaal zien veranderen en commercialiseren. Als iemand die al lang met elektronische muziek bezig was, was dat pijnlijk om te zien. Het beeld van muzikanten die vol passie van hun hobby hun beroep maken, werd plots pijnlijk doorbroken. Eén grote money business… Gelukkig merk ik – door de jaren heen – dat de werkelijkheid ergens in het midden lag.
Begin jaren 90 is er (eindelijk!) een echte ommekeer gebeurd en heeft elektronische muziek een volwaardige plaats gekregen bij radiozenders en muziekfestivals. De meeste toch, want spijtig genoeg zijn we in België hierin geen echte trendsetter meer.
Mis je als muzikant de jaren 80? Wat maakte die periode bijzonder? En hoe ervaar je het verschil anno 2024?
Ik onthoud de jaren 80 als jaren van ontdekking. Er waren geen algoritmes – zoals bijvoorbeeld bij Spotify – om muziek te zoeken. Elke woensdagmiddag was er Vrijaf op de radio, gepresenteerd door Gust De Coster. Dankzij hem ontdekte ik bijvoorbeeld Laibach, The Neon Judgement en nog zoveel andere bands.
In de weekends ging ik dan op stap om in platenzaken op zoek te gaan naar deze pareltjes. Gelukkig hadden we in Antwerpen topplatenzaken zoals de Metrophone, Dilewijns en den Brabo. Ook in dancings zoals Plaza, Jays etc… werd er muziek gespeeld die op dat moment nog onbekend was. Sommige mensen (zoals ik) gingen om die reden speciaal daar naartoe en ontfutselden de namen van het zwarte goud aan de dj. Shazam bestond nog niet (lacht).
Elektronische muziek maken was ook een totaal andere beleving. En het materiaal veel prijziger… Ik heb in de loop der jaren veel instrumenten verkocht om andere te kunnen kopen. Daar heb ik nu nog altijd veel spijt van!
Anno 2024 is musiceren totaal anders, niet te vergelijken. Je kan heel professioneel materiaal goedkoop aanschaffen en via computer heb je alle mogelijke klanken, instrumenten en sounds ter beschikking. Heel laagdrempelig dus.
Maar net dàt (over)aanbod werkt negatief op mijn creativiteit. Geef mij maar enkele simpele machientjes waar ik dan het maximale probeer uit te toveren
Wat mij ook opvalt is dat er vandaag de dag bij heel wat jongeren eightiesmuziek op hun playlists voorkomt. Meer dan 90’s of 00’s… dus ik denk eerlijk gezegd dat de impact en kwaliteit van de jaren ’80-muziek sterk wordt onderschat en dat we dat pas later gaan erkennen/ beseffen!
Lieven De Ridder staat erom bekend een neus te hebben voor muziek die zelden boven het wateroppervlak komt, maar alle aandacht verdient. Hij bracht in 2018 met zijn label Walhalla Records jouw werk uit op de lp 365 Days. Volgens kenners was dat album de missende schakel tussen EBM en new beat. Want je hoort er zowel het feestgejoel van de new beat in, als de melancholie van de minimal wave. Zocht je bewust die ‘missing link’, die verbinding tussen de twee, op? Of was dit jouw lot, deinen Schicksal?
Alle credits voor Lieven. Ik had hem heel mijn backcatalogue bezorgd en hij heeft hieruit 11 nummers geselecteerd. Drie recente, 1 remix en 7 oude nummers. Zijn keuzes overspannen inderdaad een groot deel van mijn oeuvre en geven een goed overzicht hiervan.
Ik ben nooit bewust bezig geweest om ergens een connectie te maken tussen muziekstijlen. Het is eerder een cocktail van impressies, ervaringen en emoties van het moment zelf. Mijn ‘Leibmotiv’ is om in elk Schicksal-nummer een combinatie te creëren van emotie, energie, harmonie en ritme.
Van 1988 naar 2024… er zit zo’n slordige 30 jaar tussen. Er zijn heel veel jaren van stilte geweest rond je project. Wat is er in die dertig jaar allemaal gebeurd voor Schicksal (want we kennen niet je hele biografie/ discografie als muzikant)? En wat zette je aan om opnieuw te gaan optreden?
Na mijn studententijd vertoont mijn leven eigenlijk een zeer traditioneel verloop: getrouwd, 2 kinderen, leuke job, huisje, tuintje… een traditioneel – en zeer gelukkig voor alle duidelijkheid (lacht) – verloop. Muziek was, en is nog steeds, in al die jaren zeer prominent aanwezig. Vooral dan beluisteren. Sommige periodes stofte ik mijn materiaal af om nog eens voor het plezier wat te tokkelen, andere periodes lagen mijn synths afgedekt op zolder.
De goesting om terug te performen is eerder toevallig teruggekeerd: heel frequent pik ik concerten en festivals mee. Het was op één van zulke optredens in de zaal Djingel Djangel dat ik Hammershoi ontdekte. Jong geweld en supersound! Ik begon een babbeltje met één van de organisatoren van Bimfest (die die bewuste avond ook aanwezig waren) om Hammershoi te promoten als kandidaat voor dat festival. Toen ik me voorstelde als Schicksal bleek dat zij ooit (ik schat in 1986?) een avond hebben georganiseerd waar ik heb opgetreden (als voorprogramma van de Klinik in een club ergens in Kalmthout). Over toeval gesproken! Men begon aan mijn mouw te trekken om nu, na al die jaren, terug op te treden. Toen ik hoorde dat DAF als headliner op BIMfest stond geprogrammeerd, moest ik niet lang twijfelen (knipoog). Pas nadien besefte ik waar ik aan begonnen was: alle oude tracks overzetten en herprogrammeren in een softwareprogramma, gecombineerd met het creëren van aantrekkelijke visuals als achtergrond… de weekends waren goedgevuld!
Ben je ook bezig aan nieuw werk? Wat mogen we verwachten? Zijn er nog optredens gepland?
Inderdaad, na een superleuk tweede optreden (op Waveteef) heb ik echt wel de smaak te pakken. Waarschijnlijk zal je mij ergens in het najaar nog zien als support act van een Belgische topband. Meer mag/ kan ik voorlopig niet verklappen. Wordt vervolgd!
En op 8 november heb ik de eer en het genoegen om Front 242 te vergezellen op hun blackout tournee in de VS, meer specifiek, in Houston. Een jongensdroom die uitkomt!
En inderdaad, de laatste jaren heb ik een, ondertussen lege, kinderkamer omgeturnd tot muziekstudiootje, wat maakt dat musiceren terug een prominentere vrijetijdsbesteding is geworden voor mij. Met als resultaat enkele nieuwe nummers als bv. John Barron, Analog Digital System en Fate. Engels voor lot (knipoog). Die laatste track staat op de rerelease van 24 Hours op Mecanica Records. Ik kreeg enthousiaste reacties uit het publiek op deze nummers dus, more to come!
Welke bands inspireren jou bij het maken van jouw muziek?
Vele bands kunnen me bekoren, maar als ik er toch enkele vermeld zijn het de “klassiekers”: uiteraard Front 242, Portion Control, Chris And Cosey, oude Human League en sommige albums van Die Form.
Welke nieuwe bands moeten we volgens jou in het oog houden? Van welke hedendaagse bands kan jij genieten?
Ultra Sunn heeft net een superalbum uitgebracht, echt top! Een Belgische band om in het oog te houden.
Ook Gesaffelstein heeft, 10 jaar na zijn mythisch eerste album Aleph nog eens iets moois afgeleverd, met het album Gamma. En niet te vergeten dus, Hammershoi!
Wat is je ultieme natte Schicksal-droom? Iets bepaalds releasen? Op een specifieke plek optreden? Het voorprogramma van een bepaalde band spelen?
Het voorprogramma (of op dezelfde affiche staan) van mijn 2 grote voorbeelden, zowel DAF als Front 242 is afgevinkt. Yes! Ooit optreden in de mooiste zaal van België, den AB (Ancienne Belgique in Brussel, nvdr.), staat nog wel op mijn bucketlist.
Als ik echt mag zot dromen: samen op de affiche staan met Kraftwerk. Niet de huidige bezetting maar met Karl Bartos, Ralf Hütter en Wolfgang Flür. En backstage keuvelen uiteraard,als ik niet starstruck ben op dat moment.
Last but not least, en ik twijfel of het realistisch is (ik vrees het), zou het waanzinnig zijn om de support te verzorgen van een reünie concert van The Klinik. Daar zeg ik dus geen nee tegen, Dirk (lacht)!
Bedankt voor dit fijne interview, Rudi!
