“Een compromisloos muzikaal kwartet dat bekendstaat om zijn rauwe energie en krachtige live-optredens.Hun sound is intens, eigenzinnig met invloeden die variëren van kitscherige jaren ’70 tot hedendaagse powerpop.” Zo luidt de officiële beschrijving voor Gros Coeur, de Brusselse band die net met Sacrifice een fantastisch stukje psychedelica heeft afgeleverd. Op 18 oktober staan ze op DesertFest. Luminous Dash had alvast een praatje met de vier.
Het is echt verbazingwekkend dat jullie door heel Europa hebben getoerd. Natuurlijk verdienen jullie dat, maar was dat een doel toen jullie met de band begonnen?
Gros Coeur: Absoluut niet! Ik bedoel, natuurlijk wil je als muzikant dat je muziek wordt gehoord, maar we hadden nooit gehoopt op zo’n goede ontvangst in zoveel verschillende landen toen we samen muziek begonnen te maken. Vooral omdat de periode erg onzeker was vanwege Covid. In het begin wilden we, naast België, vooral in Frankrijk spelen, omdat we in het Frans zingen. Toen we merkten dat onze muziek ook in Spanje, Nederland en zelfs het Verenigd Koninkrijk in de smaak viel, gaf dat een impuls voor de volgende stap. Er zijn nog veel Europese landen te ontdekken!
Is er een verschil tussen optreden in België en in andere landen, of is een podium met een enthousiast publiek gewoon een podium met een enthousiast publiek?
Natuurlijk zien we kleine verschillen, maar laten we zeggen dat het in principe dezelfde strijd is die we aangaan zodra we het podium betreden: we proberen zo enthousiast mogelijk te zijn en het publiek mee te krijgen. Het moment van de dag of nacht waarop je speelt, het aantal biertjes dat mensen al op heeft wanneer je speelt of het geluidsniveau dat de geluidstechnicus mag gebruiken, zijn natuurlijk de echte gamechangers.
Natuurlijk is het vanwege jullie taal, maar waarom zingen jullie in het Frans? Ik zeg dit omdat veel Vlaamse bands tegenwoordig in het Nederlands zingen, omdat ze denken dat “een taal gewoon een taal is” of “dat je echte emoties alleen in je eigen taal kunt uitdrukken”.
De belangrijkste reden is natuurlijk dat het voor ons makkelijker is om in onze eigen taal te schrijven. Ten tweede merkten we, toen we met het project begonnen, dat er maar heel weinig psychedelische rockbands waren die in het Frans zongen, althans in Europa, want Canadezen blijven toonaangevend op dat gebied. Er was dus ruimte om in te springen. Ten derde merkten we dat er, zoals je al zei, een terugkeer is naar “zingen in je eigen taal”, wat een vrij gezonde manier is om de almacht van het Engels in de muziek en cultuur in het algemeen te compenseren.
Ik begrijp meestal niet veel van jullie songteksten, maar wat zijn de belangrijkste onderwerpen?
Dat is een uitstekende vraag hoor! We hebben het zeker niet over relatiebreuken. Soms is de klank van een paar woorden een goed uitgangspunt voor songteksten, evenals bepaalde beelden die ze oproepen. We praten graag over introspectieve dingen, maar op een heel eenvoudige en visuele manier. In Monique bijvoorbeeld heeft Adrien het over machtsverhoudingen via het verhaal van een koe.
Als ik aan Gros Coeur denk, denk ik ook aan nummers die minstens 8 minuten duren…
Op muzikaal gebied willen we onze creatieve verlangens niet beperken. Meestal jammen we rond een eenvoudig idee of riff, en dan ontstaan er talloze mogelijkheden. Omdat we alles opnemen, luisteren we achteraf naar de verschillende resultaten en beslissen we welk deel werkt en welk deel niet. Als iets qua sfeer niet past, arrangeren we het zodat het wel past. Uiteindelijk krijgen we vrij lange nummers, wat we omarmen omdat we daarmee kunnen creatief omgaan als we live spelen.
Er zitten zoveel genres in Gros Coeur. Postmetal, psychedelica, fuzznoise en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar welke bands zijn jullie echte inspiratiebronnen?
Het zijn geen ‘echte inspiratiebronnen’, alleen inspiratie uit verschillende hoeken, muzikale tijdperken en genres, zoals je zelf al aangaf. Sommigen van ons houden meer van indie/folk, anderen van klassiekers uit de jaren zestig of meer psych/kraut-achtige muziek. Afhankelijk van de stemming kan dat variëren van Talking Heads tot Fela Kuti, via King Crimson, Brian Eno of France (en ja, dat is een band uit Frankrijk).
Soms heb ik het gevoel dat er ook improvisatie in jullie sound zit. Klopt dat?
Absoluut, aangezien alles (of bijna alles) wat we doen gebaseerd is op improvisatie, denk ik dat onze muziek inderdaad zo’n gevoel uitstraalt. En dat is iets wat we graag verder willen ontwikkelen, vooral tijdens optredens. Maar eerlijk gezegd is dat nogal moeilijk te realiseren, omdat riffs, patronen en zelfs variaties na verloop van tijd de neiging hebben om te ‘kristalliseren’. Je zou het in zekere zin reflexen kunnen noemen. We beginnen vaak met een thema of een idee en werken dat uit, wat ongeveer 50 minuten improvisatie oplevert. Dan komt de ‘bewerkingsfase’. Voor de rest hebben we alle vier verschillende inspiratiebronnen en ik denk dat het werkt omdat we niet proberen op iets anders te lijken, maar dat ieder zijn eigen universum brengt tijdens het componeren, zonder noodzakelijkerwijs in een bepaald model te willen passen.
En nu iets heel anders. In het Franstalige deel van België zijn er zoveel briljante bands te vinden, maar om de een of andere reden worden ze hier nooit opgepikt. En vice versa? Hoe komt dat en heb je hier slapeloze nachten van gehad?
Mmh, ik denk dat ik niet de juiste persoon ben om de redenen voor deze onzichtbare culturele barrière tussen het zuiden en het noorden van ons geliefde koninkrijk te verklaren of te achterhalen. Maar ja, het is een onmiskenbaar feit. Iets wat je bijvoorbeeld ook in de filmwereld kunt zien. De professionele circuits zijn totaal verschillend, evenals de manier waarop Wallonië en Vlaanderen hun artiesten promoten en trots in de schijnwerpers zetten. Gelukkig zijn we tot nu toe altijd hartelijk ontvangen in Vlaanderen. We speelden vorige week op het Trefpunt Festival tijdens de Gentse Feesten en realiseerden ons dat Gent de derde Belgische stad is waar we het meest hebben gespeeld, na Brussel en Luik.
Gros Coeur heeft daar inderdaad geen last van, jullie staan ook op DesertFest.
Zeker weten! Vooral omdat het festival zich richt op ‘hardere’ rock en stoner. Het is een uitdaging om een publiek te veroveren dat gewend is aan bepaalde soorten of genres muziek, maar tegelijkertijd is het ook een manier om je te onderscheiden. We hadden vorig jaar een soortgelijke ervaring, toen we het Roadburn Festival afsloten. Dat was echt geweldig!
Deze zomer hebben jullie met Sacrifice een nieuwe single uitgebracht. Komt er binnenkort ook een nieuw album uit?
Sacrifice is een op zichzelf staand nummer dat we wilden delen, zonder een plan of een specifiek motief om de urgentie die in het nummer zit te behouden. Dat gezegd hebbende, houd je ogen en oren maar open, we zijn bezig…
Wat is je favoriete album aller tijden en waarom?
Julien (bas, toetsen en achtergrondzang): Misschien Bearer of Bad News van Andy Shauf, vanwege de gezellige wanhoop.
Adrien (gitaar, toetsen en leadzang): A Rush Of Blood To The Head van Coldplay.
Jimmy (gitaar, toetsen, percussie en achtergrondzang): Doolitle van Pixies omdat het rijk is aan omega, vezels en alle woede van de mensheid erin geconcentreerd is.
Alex (drums en percussie): Ik twijfel tussen It’s A Wonderful Life van Sparklehorse en I’m Wide Awake, It’s Morning van Bright Eyes, omdat ik overdreven geniet van verdriet.
