Dries Bongaerts is één van de weinige singer-songwriters die een zaal volledig stil kan krijgen met zijn prachtige pure en oprechte songs zonder toeters of bellen. Hij volgt koppig zijn eigen weg en dat heeft al zijn vruchten afgeworpen. Onlangs verscheen zijn derde solo-lp Live At Djingel Djangel die hij zo goed als volledig alleen heeft ingeblikt. Wij hadden een gesprek met deze talentvolle kerel.
Je bent ooit begonnen als straatmuzikant maar daarna werd je frontman van New Rising Sun om na twee platen terug solo verder te gaan. Was dat voor jou een logische keuze?
Dries: Ik begon inderdaad als straatmuzikant en startte al snel New Rising Sun op, samen met gitarist en goede vriend David Hermans. Na tien jaar optreden en platen maken in eigen beheer (5 waarvan 2 officieel naar buiten zijn gebracht), voelde het juist aan om een pauze in te lassen. We waren nogal moe in het verhaal, mede door het feit dat we weinig erkenning kregen in het Vlaamse muzieklandschap. De drive om songs te schrijven bleef en door de ervaring en groei voelde ik me klaar om mijn muziek solo aan de man de brengen.
Voor jouw eerste soloplaat For The Light in Thy Heart waren de meeste songs opgenomen met de hulp van andere muzikanten net zoals bij opvolger Soothing Green. Maar deze live plaat is eigenlijk de eerste plaat die je volledig alleen hebt ingeblikt. Is daar een reden voor?
Dries: Het idee broeide al langer aangezien vele fans ernaar vroegen. Een song volledig alleen live brengen voelt en klinkt toch altijd wat anders als met begeleiding in de studio. Daarom niet per se beter of mooier, want dit is een kwestie van smaak.
Als ik bijvoorbeeld naar Townes Van Zandt luister, prefereer ik zijn solo, live opnames boven zijn studioplaten met begeleiding. Bij andere artiesten is dit dan weer omgekeerd. Voor mij was het een logische keuze/stap.
Het nieuwe album is een live-opname in Djingel Djangel. Was dat een logische keuze om het album daar op te nemen en waarom juist een live opname?
Dries: Na een reeks geslaagde solo-optredens in Djingel Djangel kwam eigenaar Peter Verbauwen met het idee om in zijn zaak een liveplaat op te nemen. Dit voelde voor mij als het juiste vervolg, zeker omdat zowel mijn fans en ik een goede
klik hebben met Peter, zijn zaak en manier van werken. De live-opname omwille van mijn sterke livereputatie (dat mag ik intussen wel uitspreken) en naast het antwoord op de vorige vraag ook omdat dit een pak goedkoper kan dan een plaat in de studio op te nemen.
Op deze nieuwe plaat staan vooral nieuwe songs, was dat voor jou evident? Want je kon evengoed de songs van je vorige albums gewoon live brengen.
Dries: Voor mij was dat redelijk evident, ik schrijf veel en de opnames waren even geleden. Ik blijf niet graag te lang hangen in het verleden en breng graag naar voren wat actueel is, het meest passend bij mijn gevoel en evolutie, vandaar.
Je hebt het talent om songs te schrijven die eigenlijk niet veel arrangementen nodig hebben om te raken. Is de manier om zo’n nummer te schrijven anders dan je dat met andere muzikanten brengt?
Dries: Dankjewel. Het schrijven van die songs is niet zo heel verschillend, al houd ik rekening met meer ruimte voor instrumentaliteit als een nummer met band word gespeeld, er kan en mag dan al wat meer gebeuren bij het ene nummer. Bij een ander nummer is louter begeleiding dan weer essentieel. Het gaat voor mij vooral over het in de verf zetten van
de kern, rekening houdend met waar deze kern juist om vraagt. Een sterke song blijft in zijn naaktste vorm overeind.
Aangezien je zelf de nummers schrijft en brengt heb je geen andere input. Hoe weet je dan dat een nummer af is? Of test je alle songs gewoon live uit?
Dries: Het is voor mij zeer duidelijk wanneer een song af is, dat werkt gewoon zo in mijn schrijf/componeer proces. In een volgende fase test ik deze live uit en zal ik eventueel nog van toonaard veranderen als het beter voelt voor de stem. Ook groeit een lied uiteraard door kleine toevoegingen, interpretaties maar zeker geen grote aanpassingen. Een goed lied moet ook de ruimte geven om het elke keer naar eigen emotie een tikkeltje anders te kunnen brengen
Naar welke songschrijvers kijk je zelf op en waarom juist deze artiesten?
Dries: Leonard Cohen, Bob Dylan, Townes Van Zandt, Jimi Hendrix, Tom Waits, Neil Young, Bill Callahan, Simon Joyner, Aaron Embry, Nick Drake, Joni Mitchel, Skip James, Nick Cave, Willem Vermandere, en zo kan ik nog een tijdje doorgaan.
De eerlijkheid, intelligentie en emotie maar vooral de balans hiertussen maakt een goede songwriter volgens mij. Al is het meestal gewoon een kwestie van ‘het raakt me’ of ‘het verhaaltje klopt’.
De meeste Belgische muzikanten klagen dat ze niet genoeg optredens aangeboden krijgen. Maar als ik kijk naar jouw agenda dan zit die altijd behoorlijk vol. Dat moet toch wel voor jou een soort van bevestiging zijn dat je goed bezig bent? Of zien we dat verkeerd?
Dries: Goh, het goede bezig zijn is relatief en zit voor mij vooral in het groeien als kunstenaar/schrijver, niet zo zeer in de bevestiging hiervan in optredens/posters/streams/likes/noem maar op… We leven in een tijd waar vooral marketing beslist of je hat ‘goed doet’, niet zo zeer inhoud, helaas. Ikzelf volg nogal een koppig pad, wat met de jaren geloond heeft door kwaliteit te bieden als muzikant maar ook als mens. Een trage maar zinvollere weg naar mijn mening. Ik werk er hard voor en blijf eerlijk tegenover mezelf en mijn publiek. Het gaat redelijk goed ja en gelukkig nog steeds in stijgende lijn. Ook heb ik niet zoveel nodig en heb ik geleerd met weinig te leven, dat helpt.
Zou je ooit nog terug met een band on the road willen gaan en platen opnemen of blijf je voor de rest van jouw muzikale carrière het solopad gaan?
Dries: Alleen is uiteindelijk maar alleen. Tijdens die solocarrière ben ik altijd actief gebleven in band-vorm. Zo startte ik There Will Be Birds op, schreef ik daar een plaat voor die momenteel ergens in de lucht hangt maar wel nog opname-plannen voor zijn. Ook speel ik met enkele vrienden in een Nederlandstalig project waar ik de nummers voor schrijf. Dat laatste geeft me de kans om te groeien in het schrijven van Nederlandstalige songs. In het komende jaar plan ik dan ook om een Nederlandstalig solo-album op te nemen, deze keer in de studio. Er voelen voor mij weinig dingen beter dan samen muziek spelen/maken, de emotie uiten, delen en vieren. Al is dat niet altijd even evident, daar zal ik nooit mee stoppen.
Op het album krijg je bij For Evermore de compagnie van Henk D’haen op harmonica. Is er een bepaalde reden waarom Henk juist op dat nummer meespeelt?
Dries: Henk begon als fan en is met de jaren een goede vriend geworden. Hij speelde dit nummer nu en dan al eens live mee als variatie, omdat het mooi, leuk, en zeker een meerwaarde geeft in deze blues-song. Het leek mij een logische keuze met een knipoog vol dankbaarheid naar Henk.
Is er de ambitie bij jou om door te breken in het buitenland of is België groot genoeg voor jou?
Dries: In het huidige wereldklimaat is mijn interesse hiervoor eigenlijk nagenoeg gaan liggen. Wetende dat het dan meer een marketing soep zal worden en het daardoor hoogstwaarschijnlijk ook mijn productiviteit en creativiteit negatief zou beïnvloeden, hoeft dat voor mij niet per se. Het voornaamste is dat ik blijf groeien als muzikant, in mijn kunst, en dat de passie niet verloren gaat. Wel wens ik dat mijn werk meerdere mensen bereikt die er iets aan hebben, maar het heeft voor mij nog weinig met bevestiging te maken. De creatie primeert, al treed ik graag op en zou het financiële aspect me af en toe meer
rust gunnen alsook de mogelijkheid om meer op te nemen etc. Dus mocht de kans zich voordoen zal ik dat zeker bekijken, waarschijnlijk proberen en zien wat het geeft. Al is er voor mij weinig ruimte voor compromissen als het over mijn creaties en mijn ‘manier van artiest zijn’ gaat. Nee, ik maak een song niet hapklaar zodat het toch maar een minuutje op de radio
gedraaid word en nee ik zet geen haantjeshoed op ofzo, je begrijpt me wel.
