Terecht bejubeld door jazziconen als Kurt Elling, Kenny Werner en Brad Mehldau, maar ook sant in eigen land, hoefde het geen verbazing dat het concert van Alex Koo in de sfeervolle Nova Express-jazzclub van kunstencentrum Nona in een mum van tijd hopeloos uitverkocht was. Melomanen en fans van deze pianovirtuoos en componist weten natuurlijk waarom.
Wie bij de gelukkigen was, werd donderdagavond 27 februari duchtig verwend door het Alex Koo Trio, met naast Koo ook bassist Lennart Heyndels en drummer Dré Pallemaerts. Deze drie meesters grossierden gul in een mooie mix van kleurrijke composities met meeslepend samenspel, tijdens een feeërieke, dromerige virtuoze set.
Na de Jazzlab-tournee een paar jaar terug, nam het Alex Koo Trio begin 2025 het langverwachte album uit, tussendoor schitterde Koo nog solo met diens Etudes for Piano, wat hem vergelijkingen met onder meer Keith Jarrett opleverde. Donderdagavond stond het jongste album Blame it on My Chromosomes centraal in de set, goed voor anderhalf uur genieten met de grote G.
Na de alweer kundige aankondiging van Guy Peters werd het Alex Koo Trio op het podium verwelkomd. Koo zette in op piano met zuinige toetsaanslagen, de melodielijn volgde en ritmesectie Heyndels en Pallemaerts vielen subtiel in. Zo werd indrukwekkend van start gegaan met een speels en ingetogen Idiosyncratic moving of feet and body, toch ook vol ritmiek en mooie wendingen, goed voor net geen twee minuten, en smakend naar veel meer. Maar er wachtte ons natuurlijk sowieso nog meer oorsnoep.
Met een slepende en ietwat meanderende start op de piano, met meteen al het uitzetten van de melodielijn, volgden als snel de bas van Heyndels, zachte percussie van Pallemaerts, waarop de compositie zich zou ontwikkelen, met prachtige pianovirtuositeit, wat vinnigere percussie, af en toe zelfs wat luider. Desert Messiah toonde zich als een gelaagde compositie vol variatie. Zachtjes swingend. Het thema dat steeds terugkeerde, op piano, terwijl Koo ook steeds weer ter plaatse leek te improviseren en excelleerde in pianowendingen, kundig ondersteund door de prompte baslijnen van Heyndels en Pallemaerts stijlvolle percussie. Machtig mooi om te zien hoe de drie muzikanten helemaal opgingen in hun spel. Muzikanten zien genieten, terwijl je dat ook zelf aan het doen bent, is weerom genieten als je het ons vraagt.
Koo duidde kort dat Idiosyncratic moving of feet and body eigenlijk gewoon een definitie van ‘dans’ of ‘dansen’ is, en stelde alsof dat nog nodig was, zijn geniale muzikale handlangers voor, waarop de pianist het indrukwekkend mooie Slowly inzette op piano. Pallemaerts tikte zachtjes het ritme aan, Lennart Heyndels liet zijn bas ongelooflijk mooi croonen, terwijl Koo ook gevoelige toetsen speelde. En Koo toonde zich ook geen onverdienstelijk zanger “Slowly I lose my mind” klonk het dramatisch en pakkend. Het deed ons spontaan aan Joe Jackson denken en diens Night And Day-albums. Slowly had dan ook niet misstaan op Night And Day of Night And Day II. Zelfs de zang had soms wat weg van Jackson. Die geweldige pianosolo die Koo ons nog presenteerde zien we de genoemde Brit hem evenwel niet (nooit) nadoen.
Nadat Slowly zachtjes uitstierf, werd meteen Intro to Nothing, even zachtjes, ingezet. Koo’s piano leidde, en zette de dramatische toon, terwijl deze compositie tegelijk ook heel dromerig en hoopvol klonk. Ondersteund door zachte percussie en bastonen, excelleerde Koo weerom in pianovirtuositeit. Wow!
Gestart met een paar zachte toetsaanslagen, was meteen al een mooie rol weggelegd voor de bas van Lennart Heyndels in Blame it on My Chromosomes. Met zachte pianobegeleiding van Koo schitterde Heyndels’ bas die de melodie zong en croonde, waarna ook Pallemaerts bijsprong. Mooi, meanderend toetsenwerk, Heyndels’ bas die zachtjes verder ‘zong’, Koo’s performante toetsenpracht en Pallemaerts die ons eventjes op een drumclinic trakteerde in deze speelse track die zich mooi leende voor die fraaie improvisatiemomentjes die ons deel waren. Geweldige vibes, hier. “We spelen deze muziekstukken nu al zeven jaar, het blijft plezant, ook omdat het nooit helemaal hetzelfde klinkt”, aldus Koo.
“Nu zou ik graag een hommage aan Ennio Morricone brengen. Het was altijd al een grote droom van mij om op zo’n paard stoer door de woestijn te rijden”, bekende Koo. We vroegen ons spontaan af, of ook Desert Messiah daar ook een link mee heeft. Bij de aangekondigde hommage was de link alleszins duidelijk. Koo floot Morricone-gewijs Eagle of the Sun van start, waarop zijn piano de lead nam in een mooie midtempo melodie, met, jawel, een duidelijke Morricone-vibe. Koo zou doorheen de compositie nog vaker fluiten, terwijl hij de sfeervolle hoofdmelodie met veel passie speelde, goed bij gekruid door Heyndels’ contrabas en Palemaerts percussiewerk.
Behalve fluiten zette Koo het ook nog op een “whoho ow wee ooh ooh”. Wat een sfeertje! Niet alleen een prachtige ode aan Morricone, stiekem ook een beetje aan Sergio Leone dan? Alleszins méér dan geslaagd en een absolute top compositie deze Eagle of the Sun!
Kort non-verbaal overleg tussen de muzikanten, Koo keek naar Pallemaerts waarop laatstgenoemde ons vergastte op een gesmaakte drumsolo. Koo en Heyndels volgden en de melodielijn van Doritos Everywhere ontspon zich. Frivool en monter pianospel, een erge mooie klankkleur met een geweldige vibe en tempo. Knap baswerk van Heyndels en Koo die weerom helemaal opging in het pianospel dat ook hier geniaal was. Het bij momenten best jachtige tempo, werd nadien door Koo zelf geduid: “Ik was heel hard op zoek naar Doritos in mijn huis!”.
Koo vertelde over de periode dat hij in Amerika woonde, en hoe iedereen hem altijd maar dezelfde opmerking maakte: “Hey Man, We Should Play Sometimes”. “En dus schreef ik er ook maar een nummer over”. Koo zette in op piano, Pallemaerts percussie volgde, en was dat de lead die Ambrose Akinmusire op de plaat (op trompet) speelt, die Heyndels zomaar eventjes uit diens contrabas toverde? Sterk!
Koo liet zich natuurlijk ook niet onbetuigd in Hey Man, We Should Play Sometimes en voorzag ons ook nu van pianopracht. De speelse melodie klonk bijzonder funky en zette ons vaak op het verkeerde been met valse eindes en met feestelijk veel ruimte tot improviseren, wat tot nog meer muzikaal genot bij muzikanten en publiek leidde. Wat een feest, wat een spelplezier!
“Oei, is het al bijna gedaan? Ja, we zijn aan ons laatste nummer toe. Dat ging snel!” aldus Koo, die ons ook bedankte om zo’n aandachtig publiek te zijn. “We doen nu een stuk waar we eigenlijk altijd mee besluiten. Het gaat over mijn vriend Jonas en de manier hoe hij verongelukt is”. Koo vertelde ook nog enkele anekdotes onder meer hoe hij met Jonas destijds Jack Ass naspeelde en deugnieterijen uithaalde. “We groeiden samen op, hij verliet ons veel te snel. Deze is voor Jonas Werbrouck!”, waarop de muzikant een bijzonder gelaagd en beladen, maar ook erg virtuoos en onbeschrijflijk mooi en pakkend Jonass inzette. Het is een compositie met veel variatie, tempowisselingen en stiltes. Percussie en bas kleurden en treurden hier subtiel mee, in deze prachtige ode aan Koo’s jeugdvriend.
Wanneer de compositie zachtjes tot stilstand kwam, hielden Koo, Heyndels en Pallemaerts zich seconden lang onbeweeglijk stil. In de zaal kon je een speld horen vallen, tijdens deze toch wat ongemakkelijke stilte. Koo knikte. “Dankjewel!”. En een oorverdovend applaus weerklonk door Nova Express.
Dat de band niet teruggeroepen werd, verbaasde ons een beetje. Maar misschien was iedereen gewoon nog danig onder de indruk van dat laatste nummer én de veelheid aan schoonheid waarmee het Alex Koo Trio ons had verwend? Wie zal het zeggen. Ga Alex Koo en diens Trio live zien, beste lezer. Je zal het je absoluut niet beklagen!
Foto’s: Patrick Van Vlerken
ALEX KOO: Facebook • Instagram
